Een jaar na de aanval op de Sint Franciscus Xaveriuskerk, is geen van de daders voor het gerecht gebracht. De overlevende slachtoffers van de aanslag dragen hun littekens als “eretekens” en hun geloof is onverminderd sterk. In een interview met Kerk in Nood (ACN), heeft pater Emmanuel Faweh, rector van het St. Albert Instituut in het bisdom Kafanchan, opgeroepen tot hun zaligverklaring. “Voor mij, als priester in de rooms-katholieke Kerk, zou het geen slecht idee zijn als de Kerk besluit een zaak te openen voor de zaligverklaring van degenen die bij die aanslag zijn omgekomen, omdat ze stierven terwijl ze hun geloof beleden.”

“Zij stierven terwijl zij God aanbaden in zijn eigen huis. Dus als de Kerk een proces zou openen voor hun zaligverklaring, zou dat het geloof versterken van allen die hun geloof in oorlogsgebieden belijden, of in gebieden zoals het noorden van Nigeria, waar velen die de naam christen dragen, worden vervolgd.” De getuigenissen van de overlevenden van dit bloedbad, die Kerk in Nood (ACN) kort na de tragische gebeurtenis publiceerde, zijn schrijnend vanwege het extreme geweld dat de terroristen gebruikten.

De aanval op de Sint Franciscus Xaverius parochie was een nieuwe episode in een lange lijst van aanslagen op christenen door islamistische terreurgroepen, gewapende bandieten en Fulani stamleden. Hun daden worden gezien als pogingen om christenen te verdrijven van vruchtbare gronden in centraal Nigeria en om de islamitische heerschappij op te leggen in de noordelijke staten met een moslimmeerderheid. Het feit dat Ondo in het westen ligt, waar deze aanvallen gewoonlijk niet plaatsvinden, is des te zorgwekkender, omdat het erop wijst dat de terroristen hun actieterrein uitbreiden.

Als de terroristen die op Pinksterzondag hebben aangevallen, christenen bang wilden maken of hun geloof wilden verzwakken, dan is dat volgens pater Emmanuel echter niet gelukt. “Sommige slachtoffers dragen hun littekens nog steeds en noemen deze een ‘ereteken’, een herinnering dat hun geloof elke aanval van wie de verspreiding wil stoppen van het geloof in Nigeria zal overtreffen”, vertelde hij Kerk in Nood (ACN). Daarbij haalde hij het voorbeeld aan van een slachtoffer dat op paaszondag dit jaar een viering bijwoonde ter gelegenheid van de heropening van de aangevallen parochie. “Terwijl de viering gaande was, was een van de overlevenden, een verpleegster die zowel haar benen als een oog verloor, vervuld van vreugde en dankbaarheid, en zei: ‘Ik ben gekomen met mijn littekens als een ereteken, en er is niets op aarde dat mijn geloof zal doen wankelen’.”

“Wij gedenken deze terreuraanslag met gemengde gevoelens”, legt de priester uit. “Er is een gevoel van dankbaarheid dat, ondanks alles wat er is gebeurd, mensen nog steeds hun geloof belijden. Maar er is ook pijn, pijn dat de regering, die als enige verantwoordelijk is voor de bescherming van leven en eigendom, heeft nagelaten de misdadigers te vervolgen die een jaar geleden deze aanslag op zeer onschuldige mensen hebben ontketend”, zegt de rector van het Sint-Albertusinstituut, die de oproepen door andere kerkleiders herhaalt dat de autoriteiten de aanvallers eindelijk voor het gerecht brengen.

Gerechtigheid in deze zaak en in vele andere heeft lang op zich laten wachten, maar de christelijke gemeenschap heeft enige hoop dat de nieuwe regering, die op 29 mei is beëdigd, een verschil zal maken. “Het is ons gebed en onze hoop dat de huidige regering in staat zal zijn de strijd tegen het terrorisme, die door vorige regeringen is ingezet, te consolideren. Moge deze regering de wil hebben om degenen die deze terroristen sponsoren bij naam te noemen en te vervolgen, om degenen die geld verdienen aan deze crises en de terroristische aanslagen die in dit land hebben plaatsgevonden te ontmoedigen. Ondertussen blijven we hoopvol en gefocust. Niets zal ons ervan weerhouden onze God in waarheid en in Geest te aanbidden.”

Aartsbisschop N’dagoso van Kaduna, in het noorden van centraal Nigeria, leidt een van de gevaarlijkste bisdommen ter wereld. Gelegen in het midden van het Sahelgebied, waar veel slachtoffers zijn gevallen door islamistische terreurgroepen en gewapende Fulani-herdersstammen, is evangelisatie een risicovolle onderneming. In de afgelopen drie jaar zijn acht priesters van het bisdom ontvoerd: vier zijn bevrijd, één wordt nog vermist en drie zijn gedood door hun ontvoerders. Volgens de aartsbisschop toonde een van die drie enorme moed: “Terwijl ze een AK47 machinegeweer op hem richtten, zei hij tegen zijn aanvallers dat ze berouw moesten hebben over hun kwaad, dus doodden ze hem.”

Gewapende begeleiders voor priesters
Ondanks het gevaar gaat Mgr. Ndagoso door met zijn missie. “Ik heb vijf honden, zodat ik ‘s nachts rustig kan slapen”, legt hij uit. Hij reist alleen met een gewapende escorte, naar zorgvuldig bewaakte plekken, want een bisschop zou een zeer verleidelijke prooi zijn voor bandieten. “We passeren vaak voertuigen op de weg die zijn aangevallen, en dat herinnert ons eraan dat het ons elk moment kan overkomen”, vertelt hij aan Kerk in Nood (ACN).

De onveiligheid is een deel van het dagelijks leven van de Nigerianen geworden. In die mate zelfs dat priesters bij elke verplaatsing moeten overwegen of het de moeite waard is om het risico te nemen. Dit is een grote zorg geworden. “Geloof komt niet uit de lucht vallen. Het heeft predikanten nodig, maar we weten dat we risico’s lopen wanneer we iemand ergens naartoe sturen. We keren terug naar de eerste dagen van de Kerk”, aldus aartsbisschop Ndagoso.

Religie moet verenigen
Religie is een cruciale kwestie in Nigeria, dat ongeveer gelijk verdeeld is tussen Christenen en moslims. Degenen die conflicten in het land willen verspreiden – vooral islamitische groepen zoals Boko Haram en de West-Afrikaanse provincie Islamitische Staat (ISWAP) – proberen voortdurend de religieuze groepen tegen elkaar op te zetten. Het betreurt de aartsbisschop ten zeerste, omdat naar zijn zeggen “religie ons zou moeten verenigen, niet verdelen.”

Het leven van de aartsbisschop laat zien hoe verschillende religieuze groepen met elkaar kunnen opschieten in de Nigeriaanse samenleving. Geboren als zoon van een leider van een traditionele religie, werd hij door een neef naar een katholieke school gestuurd. Op zijn tiende vroeg hij om gedoopt te worden. “Hier in Afrika ten zuiden van de Sahara zit religie in ons bloed. Wij hebben een religieuze cultuur! Dat heeft mijn vader me doorgegeven, en ik ben hem dankbaar. Mijn vader heeft me nooit verwijten gemaakt over mijn roeping, hij was blij dat ik me bekeerde… Hoewel hij liever had gezien dat ik was getrouwd!”, voegt hij er lachend aan toe.

“De Fulanis kwamen een ontheemdenkamp binnen om deze onschuldige zielen te doden. Meer dan 35 doden en talloze gewonden. De nabijgelegen vluchtelingenkampen zijn nu allemaal in wanorde”, zei pater Remigius in zijn boodschap aan Kerk in Nood (ACN). “Dit was een donkere Stille Zaterdag voor ons hier”, aldus de priester, die foto’s stuurde van lichamen die in het plaatselijke mortuarium zijn verzameld.

Het bisdom Makurdi ligt in de staat Benue, in de Midden Belt van Nigeria, die zwaar heeft geleden onder het geweld van de Fulani-herders tegen de boeren. Het conflict is complex. De animositeit tussen nomadische herders en boeren is oud, maar is de laatste jaren verergerd door de introductie van automatische wapens die de zwarte markt overspoelden na de ineenstorting van het regime in Libië. De situatie is verergerd door een religieuze dimensie, aangezien de meeste Fulani moslim zijn en de meeste boeren in de regio christen. Er wordt gevreesd dat het geweld van Fulani’s wordt aangewakkerd door degenen die het gebied willen zuiveren van de christelijke aanwezigheid.

School lag nabij politiepost
Volgens een verklaring van de Foundation for Justice Development and Peace vond het bloedbad plaats in de buurt van het dorp Ngban, waar Fulani-herders de plaatselijke basisschool belegerden. “Het terrein is welbekend en wordt gebruikt als toevluchtsoord voor mensen uit naburige nederzettingen zoals Udei, die van tijd tot tijd naar de school komen om te slapen, uit angst vanwege de onveiligheid in hun dorpen. Naast de school staat het huis van Zaki Bernard Shawa, die ook twee kinderen verloor bij de aanval. Voor de school ligt de Makurdi-Lafia snelweg met een politiecontrolepost.” Volgens pater Remigius hebben de herders ook eigendommen vernield, waaronder voertuigen en landbouwproducten.

Het bisdom Makurdi alleen al telt twee miljoen intern ontheemden, in zeven kampen. Velen van hen zijn Christen. In een boodschap voor de Kerk in Nood-vastenactie vertelde pastor Remigius eerder dat deze mensen, die hun huizen moesten verlaten, vroeger zelfvoorzienend waren en nu afhankelijk zijn van aalmoezen om te overleven. De kampen hebben ook geen basisuitrusting, zoals bedden, en de overgrote meerderheid van de ontheemden moet op de grond slapen.

Naast de Fulani-aanvallen hebben Nigeriaanse christenen – en de bevolking in het algemeen – ook te lijden onder andere problemen, zoals de activiteiten van moslimterroristische groeperingen als Boko Haram en de afsplitsing daarvan, de Islamitische Staat  Provincie West-Afrika (ISWAP), en een toename in criminaliteit, onder meer voor losgeld. Ook leven christenen in sommige enkele noordelijke staten met een moslimmeerderheid onder de sharia-wetgeving en kennen zij daardaaor beperkte godsdienstvrijheid.

Vastencampagne Kerk in Nood
Aanvallen als deze, die plaatsvonden tijdens de Goede Week, bevestigen alleen maar het belang van de internationale vastencampagne van Kerk in Nood, die dit jaar in het teken stond van Nigeria. De campagne is gericht op bewustmaking van de tragische situatie waarin veel christelijke gemeenschappen in Nigeria zich bevinden, als voortdurend doelwit van aanvallen en vervolging in het dichtstbevolkte land van Afrika.

Tijdens een online conferentie die werd georganiseerd door Kerk in Nood (ACN), zei aartsbisschop Matthew Man-oso Ndagoso van Kaduna dat Christenen in heel Nigeria, maar vooral in het noorden, dromen van betere tijden na de verkiezingen van de president, regering en deelstaatwetgevers. “We hopen dat deze nieuwe leiders iedereen eerlijk en rechtvaardig zullen behandelen, zodat het niet uitmaakt wie je bent. Je moet worden behandeld als elke andere burger. Wij stellen geen speciale eisen, maar willen alleen rechtvaardig, eerlijk en billijk worden behandeld. Daar ontbreekt het momenteel aan. Wij hopen dat deze verkiezingen leiders zullen opleveren die het algemeen belang van iedereen voor ogen hebben. Dat is het minimum dat wij verwachten.”

Geweld uit diverse hoeken
Nigeria is de afgelopen decennia geteisterd door geweld en misdaad. Religie is vaak de drijvende kracht of in ieder geval een belangrijke factor in een situatie die wordt gekenmerkt door spanningen tussen gemeenschappen en etnische groepen, islamistische opstanden, strijd om land tussen pastorale moslim-Fulani’s en voornamelijk christelijke boeren, en een golf van ontvoeringen voor losgeld. De huidige president Buhari is een Fulani moslim en is er door kerkelijke figuren van beschuldigd zelfgenoegzaam te zijn in deze kwestie.

Hoopvol gestemd
De eerste verkiezingsronde was voor het presidentschap en resulteerde in een overwinning voor Bola Ahmed Tinubu, hoewel dit door de rechtbank wordt betwist. Op 11 maart gingen de Nigerianen opnieuw naar de stembus, ditmaal voor de verkiezing van de leiders van de federale en deelstaatregeringen. Hoewel de regerende All Progressives Congress-partij bij de presidentsverkiezingen brak met de traditie en een kandidatenlijst koos bestaande uit twee moslims in plaats van een christen en een moslim, leek de aartsbisschop optimistisch over de gekozen president Tinubu. “Hij komt uit Yorubaland, dat een aanzienlijke moslimbevolking heeft. Maar in Yorubaland is het gebruikelijk om katholieken, protestanten en moslims in hetzelfde gezin te vinden, en ze kunnen het goed met elkaar vinden. Tinubu’s vrouw is een praktiserend christen, dus we zijn hoopvol gestemd.”

“Hij is tot winnaar uitgeroepen, maar de uitslag is voor de rechter aangevochten. Maar als hij uiteindelijk in de rechtbank wint en wordt beëdigd, denk ik dat hij zich, gezien het deel van het land waar hij vandaan komt en zijn achtergrond, anders zal gedragen. We hopen dat hij dat soort houding in onze politiek kan brengen, zodat we daar allemaal van kunnen genieten”, aldus aartsbisschop Matthew Ndagoso.

Interreligieuze dialoog voor vrede
Kerkleiders in Nigeria zijn zich ervan bewust dat het land alleen vrede kan bereiken als zij bruggen bouwen met hun islamitische landgenoten, vooral in delen van het land waar de twee gemeenschappen naast elkaar leven. Pater Mark Nzukwein, die onlangs is benoemd tot bisschop van Wukari, heeft twee decennia lang in seminaries gewerkt, waaronder in het grootseminarie St. Augustine’s in Laranto, dat midden in een grote moslimgemeenschap ligt. Hij legt uit dat de dialoog de sleutel is tot de bediening van het seminarie. “Wij stimuleren de interreligieuze dialoog met onze moslimgemeenschap, door voortdurend contact met religieuze leiders, vrouwen en jeugdgroepen. Door deze voortdurende dialoog zijn wij in staat geweest wederzijds begrip te kweken en vertrouwen op te bouwen”, legt hij uit.

“De voortdurende samenwerking tussen de gemeenschappen rond het seminarie zorgt ervoor dat zij zich als broeders en zusters voelen”, vervolgt de gekozen bisschop. Hij voegt eraan toe dat “wij de moslimgemeenschap vooral de hand reiken door middel van liefdadigheid, door te proberen hun het gezicht van het christendom te laten zien, dat het gezicht van liefde en mededogen is. Wanneer zij om hulp komen vragen, proberen wij hen te helpen, vooral degenen die vaardigheden willen verwerven om zichzelf te helpen. Ook hebben wij onderwijs onder hen bevorderd, zodat zij niet zo vatbaar zijn voor radicalen. Onderwijs is het alternatief voor geweld. Geweld heeft hen nooit en te nimmer geholpen.”

Bisschop Matthew Ndagoso is het daarmee eens en deelt zijn eigen ervaring. “Bij elk pastoraal bezoek dat ik afleg, vooral op het platteland, bezoek ik de imam of andere pastoors. Onze priesters doen hetzelfde. Er gebeurt veel aan de basis, maar er wordt niet veel over gezegd. Gewone moslims en christenen gaan naar dezelfde markt; hun kinderen gaan samen naar school. Ze leven samen, dit is de dialoog van het leven.”

“Met ACN weten we dat we er niet alleen voor staan”
Regina Lynch, hoofd projecten van Kerk in Nood (ACN), legde tijdens de conferentie ook uit dat de pontificale stichting de lokale Kerk wil helpen bij haar pastorale en noodhulpacties. “Er bestaat een reëel gevaar dat we zelfgenoegzaam worden over conflicten die al lang aan de gang zijn. De Kerk heeft een sterke morele stem, maar kan deze last niet alleen dragen. Kerk in Nood (ACN) heeft veel pastorale projecten, zoals de vorming van seminaristen, catechetische vorming en vorming voor religieuze zusters, maar ook noodhulp voor intern ontheemden en betere veiligheidssystemen in de parochies”, legde ze uit, waarbij ze wees op een recent project op het gebied van traumaverwerking, dat een training voor religieuze zusters en priesters omvat die momenteel plaatsvindt in Nairobi, Kenia, en dat gericht is op hulp aan slachtoffers van terrorisme en geweld.

Aartsbisschop Matthew Ndagoso hield zich niet in met zijn lof voor de inspanningen van Kerk in Nood. “Kerk in Nood is er voor ons geweest. Wanneer onze kerken worden afgebrand, onze kloosters worden verwoest, staan wij daar als pastoors en denken na over hoe we weer gaan opbouwen en de mensen die ontheemd zijn gaan helpen. Met Kerk in Nood weten we dat we er niet alleen voor staan, ze bidden met ons mee en staan achter ons. Ze zijn er altijd. Om te weten dat er over de hele wereld mensen zijn die delen in je lijden, geeft ons de kracht, de moed en de energie om onze beproevingen te doorstaan. We kunnen Kerk in Nood niet genoeg bedanken.”

Dit jaar heeft Kerk in Nood een speciale actiecampagne gewijd aan het helpen van de christenen in Nigeria, onder meer met traumazorg.

Tijdens een online conferentie georganiseerd door Kerk in Nood (ACN), gehouden op 8 maart 2023, haalden Pius en Stephen in hun eigen woorden herinneringen op aan die moeilijke dagen.

“We hadden ons teruggetrokken in onze kamers voor de nacht toen we werden gewekt door geweerschoten. We wisten niet wat er gebeurde. Toen we bij de deur kwamen, werd er een pistool op ons hoofd gericht. De schutter nam onze telefoons en waardevolle spullen mee en vroeg ons naar buiten te gaan Ze namen ons mee over het hek en weg van ons terrein, zodat we niet gezien zouden worden door de veiligheidstroepen. We gingen diezelfde nacht nog de rimboe in.

We liepen drie tot vier uur, zonder te weten waar we heen gingen. Op een gegeven moment moesten we op hun motor stappen en reden we nog een uur door, waarna we in de vroege ochtenduren aankwamen. Ze lieten ons in een tent liggen, op de kale grond met nog zeven of acht andere mensen. We zaten met twaalf personen in de tent, in januari, in de kou.

Later zeiden ze ons om met onze ouders te communiceren, om hen mee te delen dat we ontvoerd waren. Ze sloegen ons tijdens die telefoontjes. We huilden van de spanning, terwijl onze ouders meeluisterden via de telefoon. Deze routine ging ongeveer twee weken door. Telkens als we belden, sloegen ze ons.

Het grootste deel van de dag zaten we geblinddoekt onder een boom. We konden niet gaan liggen, onze rug deed pijn, maar we konden niets doen, en we bleven geslagen worden, op ons hoofd, onze rug, of een ander deel van ons lichaam, elke dag, zonder medelijden. We zaten alleen maar en het volgende moment voelden we een stok in onze nek.

Onze ontvoerders waren Fulani-herders, ze spraken de Fulani-taal. We kunnen niet zeggen wat hun motief was, maar de mensen die we in gevangenschap ontmoetten, waren meestal christenen. Moslim gebedshuizen of leiders worden in ons gebied nooit aangevallen, dus het lijkt erop dat wij het doelwit waren vanwege ons katholieke geloof.

Bij de rivieren van Babylon
‘s Avonds, als we terugkeerden naar de tent, zeiden ze dat we moesten kreunen als koeien, of huilen als geiten, voor hun vermaak. Andere keren moesten we liederen zingen die we normaal gesproken in de kerk zongen, of voor hen dansen. Terwijl we zongen en dansten werden we geblinddoekt verder geslagen. We werden herinnerd aan Psalm 137:

Daar vroegen onze ontvoerders ons om liederen,
onze kwelgeesten eisten liederen van vreugde;
ze zeiden: “Zing voor ons een van de liederen van Sion!”

We kregen rijst en olie te eten, die we aten uit een heel vuil vaatje. Het was dezelfde waarmee ze brandstof voor hun motorfietsen haalden, en dezelfde waarmee we water uit de beek dronken, we konden de olie zien en ruiken, maar we hadden geen keus. Soms aten we één keer per dag, een enkele keer twee keer. We kleedden ons nooit om.

Een van onze broers werd erg ziek, bijna op het randje van de dood. Ze namen hem mee en lieten hem achter langs de kant van de weg, en zeiden dat iemand hem moest gaan halen. Gelukkig overleefde hij het.

De langste nacht
Toen we nog met zijn drieën waren, organiseerden we ons zo dat elke dag een van ons de anderen voorging in het bidden van een noveen en het uitspreken van bemoedigende woorden. Michael was de derde, maar hij werd gedood op de tweede dag van zijn beurt.

Tijdens die dagen begon een van de ontvoerders vragen te stellen, en Michael probeerde hem ons christelijk geloof uit te leggen. Het kwam zover dat hij vroeg om het “Onze Vader” te leren, en Michael leerde hem dat.

Misschien is het bekend geworden dat dit gebeurde, of heeft de jongen het zelf verteld. We zaten daar geblinddoekt en ze kwamen hem halen. We dachten dat hij zou worden vrijgelaten, dat het goed nieuws was, maar we wisten niet dat hij die dag zou worden gedood.

Later die avond vertelde de leider van de bende ons dat ze onze broer hadden gedood, en dat ze ons ook zouden doden als ze de volgende ochtend niet betaald zouden krijgen. Dat was een van de langste nachten van ons leven. In de ochtend belden ze ons en gaven ons onze mobiele telefoons om onze ouders te bellen om afscheid te nemen voordat ze ons zouden vermoorden. We deden dat en gingen terug naar onze tenten, ons leven achterlatend in Gods handen. Maar we werden die dag niet gedood.

De prijs van de vrijheid
Drie dagen later vertelden ze ons dat we zouden worden vrijgelaten. Het klonk te mooi om waar te zijn. Na zoveel dagen in gevangenschap, zoveel pijn, ontmenselijking, afranselingen, zouden we vrij zijn.

Ze reden ons op de fiets naar een verlaten nederzetting. Ze zetten ons daar af en zeiden dat we moesten lopen tot we een man vonden die ons terug zou brengen naar het seminarie. Toen ze vertrokken, voelden we de frisse lucht weer, we waren vrij. We vonden de man en hij bracht ons op zijn fiets naar de school.

Op dat moment hadden we nog steeds hoop dat Michael leefde en veilig was, maar het seminarie hoopte ook dat hij bij ons was. Onze superieuren namen contact op met de ontvoerders en kregen te horen waar ze zijn stoffelijk overschot konden vinden. Toen drong het tot ons door dat hij in koelen bloede was gemarteld, met als enige misdaad dat hij christen en katholiek seminarist was.

Wij geloven niet dat het toeval is dat wij vier dagen na zijn dood werden vrijgelaten. Het was alsof zijn bloed ons bevrijdde, hij betaalde de prijs voor onze vrijheid.

We werden naar het katholieke ziekenhuis gebracht voor onmiddellijke behandeling, en bleven daar ongeveer een week. We ontmoetten onze broer die eerder was vrijgelaten, en die goed herstelde. En nadat we waren hersteld keerden we terug naar onze verschillende bisdommen, waar we te horen kregen dat we ons moesten voorbereiden op de voortzetting van onze vorming, hier in het seminarie waar we nu zijn.

Onze families waren blij ons te zien en dankten God voor onze vrijlating. Toen zij hoorden van onze beslissing om onze vorming voort te zetten, waren er geen verwijten en probeerden zij ons niet tegen te houden. We werden eigenlijk bemoedigd door alles wat er gebeurde. Als God ons uit deze situatie heeft gered, dan heeft hij veel voor ons in petto, er staan ons dingen te wachten op deze weg die we zijn ingeslagen, dus we werden aangemoedigd om vast te houden aan onze roeping.

De katholieke bisschoppenconferentie bestudeert de mogelijkheid om Michael in de nabije toekomst voor te dragen als “Martelaar van Nigeria”, maar ondertussen willen bisschop Kukah en de gelovigen die hij dient in het bisdom Sokoto een initiatief in gang zetten om het geloof van rouwende Christenen aan te moedigen en te verdiepen door een plaats te bouwen waar de lijdende mensen hun pijn en hun gebeden kunnen brengen en genezing kunnen vinden in Gods barmhartige liefde: “Het is werkelijk de vervulling van het gezegde dat het bloed van martelaren het zaad is van het christelijk geloof”.

Met uw hulp kunnen de gelovigen samenkomen in dit Eucharistisch Aanbiddingscentrum in Malumfashi, in de staat Katsina, in het bisdom Sokoto, gebouwd ter ere van hen die omwille van hun christelijk geloof zijn gestorven door toedoen van extremisten. Klik hier om bij te dragen aan de bouw ervan?

Maryamu Joseph (19) en Janada Marcus (22) zijn recente slachtoffers van de wreedheid van Boko Haram-terroristen, die de afgelopen 13 jaar verantwoordelijk waren voor de dood van 75.000 Nigerianen. De twee slachtoffers werden opgevangen door de priesters en specialisten van het Traumacentrum van Maiduguri in het noordoosten van Nigeria. Het centrum wordt beheerd door het plaatselijke bisdom en is gebouwd met hulp van Kerk in Nood. In het centrum worden slachtoffers van extremistisch geweld behandeld door een team van professionals.

Maryamu Joseph en Janada Marcus zullen door paus Franciscus worden begroet aan het einde van de Algemene Audiëntie van woensdag 8 maart. De twee vrouwen worden later op de dag ontvangen door Italiaanse parlementsleden. Op 9 en 10 maart zullen Maryamu en Janada in audiëntie worden ontvangen door kardinaal Pietro Parolin, staatssecretaris van het Vaticaan, en verschillende leden van het corps diplomatique die bij de Heilige Stoel zijn geaccrediteerd.

De getuigenissen van Maria Joseph en Janada Marcus zijn te lezen in het informatie-magazine dat Kerk in Nood (ACN) afgelopen week publiceerde over het geweld tegen met name christenen in Nigeria, waaronder slachtoffers van Boko Haram, aanvallen van Fulani-herders, ontvoeringen en aanvallen op kerken, zoals het tragische bloedbad op Pinksterzondag vorig jaar.

Het document “Nigeria op een tweesprong” kan hier gratis worden aangevraagd.