“Velen komen hier huilend naartoe omdat ze ernstige problemen hebben, zich zorgen maken, verdriet hebben omdat ze hun land hebben verlaten of omdat ze geen eten of medicijnen hebben. Onze missie is om hen te troosten met het woord van God en door gebed”, vertelt Esteban Galvis. De parochiepriester vangt veel migranten op in zijn Onze lieve vrouw van Lourdes- kerk in Aguas Calientes, op de Colombiaans-Venezolaanse grens.
De hulp aan de migranten en de armen in het grensgebied is niet alleen materieel van aard, maar ook pastoraal en spiritueel. ‘’De realiteit is hard. We bevinden ons in een buitengewone situatie. We hebben in onze parochie nu immigranten, maar kennen aan de andere kant ook de armoede van de mensen in het grensgebied. We zijn allemaal zeer ontdaan door de kritieke situatie waarin het land zich bevindt. De armen helpen elkaar onderling, al is het maar met een glas agua panela, een Zuid-Amerikaanse drank gemaakt van rietsuiker.”
Volgens de priester is de parochie een toevluchtsoord voor kracht en troost. “Iedereen heeft zijn eigen unieke verhaal, als familie of als individu, maar allen vertrouwen op God. Zij komen om te biechten en om zichzelf in Gods hand te leggen.” De priester vertelt het verhaal van Juan Carlos, die met vrouw en kinderen vanuit de staat Falcon naar de grens kwam om het land te verlaten. “Toen hij eenmaal hier was, ontbrak het hem aan geld om verder te kunnen reizen. Ze huilden omdat ze niet wisten hoe ze verder moesten. Het eerste wat we deden, was samen tot God bidden en vragen om verlichting. Hierna heb ik hun wat te eten gegeven. Later op de dag bood iemand uit de parochie hun een plek aan waar ze konden overnachten. De twee besloten om in dit gebied te blijven en in Cucuta (Colombia) te gaan werken. Langzaam aan losten de problemen met hulp van God zich als vanzelf op.”
Geestelijke en sociale steun
Voor parochies aan de grens staat de persoonlijke hulp vooral in het teken van dergelijke geestelijke begeleiding “Want dat is op de eerste plaats onze missie. Veel mensen komen hier huilend met hun problemen en zorgen naartoe. Het is dan aan ons om instrumenten van God te zijn en om de mensen troost te bieden”, zegt de priester. Ook Eucharistische aanbidding maakt deel uit van de pastorale activiteiten van de parochie en biedt veel mensen troost. Sociaal werk is er ook. “Sinds de grens gesloten werd, heeft de parochie het weinige voedsel dat het over had gedeeld met de mensen, maar de inflatie verhindert dit voort te zetten. We blijven hulp bieden, maar op het meest minimale niveau en dan hoofdzakelijk aan ouderen en kinderen. We hebben gewoonweg niet genoeg voor iedereen.”
Volgens een in mei gepubliceerd rapport van de Jezuïeten in Venezuela steken Venezolanen de grens vooral over vanwege de onveiligheid, zorgen over wat er in het land gaat gebeuren, honger, stress en een gebrek aan medicatie in geval van ziekte. Volgens de priesters zijn de leken, priesters en de bisschop van het bisdom San Cristóbal erg toegewijd aan de hulp in de grensstreek. “We zijn een bron van troost en raad voor de mensen die hier zijn en die lijden. Ik vraag u dan ook om te bidden voor de situatie hier gebeden, want God is onze enige kracht.”
Kerk in Nood steunt de Kerk in het grensgebied en onderzoekt de mogelijkheid van toekomstige hulp aan een hotel voor gestrande migranten, het Casa del Migrante, in het Colombiaanse San Antonio de Tachira.
