U bent net terug uit Chili. Kunt u de belangrijkste noden van de christenen daar beschrijven?

De Kerk in Chili staat voor verschillende uitdagingen. In de regio Araucania, bijvoorbeeld, zijn er een aantal gewelddadigheden geweest in de context van het Mapuche-conflict. De Mapuche zijn een inheems volk in het zuiden van Chili, waarvan een gewelddadige minderheid beweert hun voorouderlijk land te verdedigen. Meer specifiek zijn er enkele brandstichtingen geweest op kapellen, die rechtstreeks gevolgen hebben voor de lokale gemeenschappen, die hun gebedsplaatsen vernietigd zien worden.

In het noorden is migratie een groot probleem. De Kerk werkt samen met deze mensen en erkent dat migratie een belangrijk aspect is in de groei en versterking van de christelijke gemeenschappen.

Het aartsbisdom Santiago heeft te maken met een voortdurende uitbreiding van de stedelijke periferieën. Dat betekent dat de Kerk haar structuren en personeel voortdurend moet aanpassen. Chili maakt in veel opzichten een crisis door, maar we zien deze moeilijkheden als een kans om “de netten klaar te maken en de diepte in te gaan”, om de uitdagingen hoopvol en met actie tegemoet te treden.

Heeft u iets bijzonder ontroerend gevonden tijdens deze reis?

Het was erg ontroerend om getuigenissen te horen van vergeving en hoop. Toen we het bisdom Concepción bezochten, waar een kapel in brand was gestoken, vertelde een vrouw ons dat ze alle kapellen konden verbranden, maar dat het nooit haar geloof zou doven. Ook toen we een ontmoeting hadden met de gemeenschap van La Asunción, in Santiago, wetende van de vreselijke haat tegen de Kerk die zich daar manifesteerde tijdens de sociale opstanden in 2019, zagen we de zorg en de liefde waarmee ze een beeld van Christus bewaren dat tijdens de rellen werd vernield. Ze komen elke maandag bij dit beeld samen om te bidden voor hun aanvallers.

Ik was ook onder de indruk van de vele bisschoppen en priesters, religieuzen en leken, die zich allemaal inzetten om de mensen te helpen. Hun hulp gaat verder dan het hoognodige. Er is echt aandacht voor de mens, voor waardigheid, voor evangelisatie en het bieden van troost en hoop, ondanks de schaarse middelen. Ik was ook ontroerd toen ik zag dat de Kerk aanwezig is in kleinere steden, waar ze niet zoveel ondersteunende netwerken hebben als in grotere steden. Ze blijven echter werken, wetende dat de wijngaard groot is, maar de arbeiders klein.

Hoe zou u de uitdagingen voor de Kerk in Chili en de rest van Latijns-Amerika samenvatten?

In de afgelopen jaren hebben we bij Kerk in Nood vijf benaderingen gedefinieerd met betrekking tot de belangrijkste uitdagingen in Latijns-Amerika, die we ook in Chili hebben ontdekt. Ten eerste, hoe een Kerk te zijn en aanwezig te zijn in gebieden met stedelijke groei. In Latijns-Amerika hebben de periferieën een aanzienlijke groei doorgemaakt. We moeten ervoor zorgen dat deze nieuwe stedelijke centra worden bediend, zodat het geloof levend wordt gehouden in de lokale christelijke gemeenschappen.

Een andere belangrijke kwestie is roepingen. We waren blij om te zien dat er veel gebed is voor roepingen in Chili. We hebben niet alleen priesters nodig. We hebben ook huwelijken, gezinnen en jonge mensen nodig die zich afvragen wat God voor hen en voor hun leven wil.

De derde uitdaging is het agressieve secularisme, dat in Chili enorm is gegroeid. Secularisme is verbonden met een sterk gevoel van individualisme, dat aanwezig is in de Chileense samenleving. Dit kan alleen overwonnen worden met geloof, dat de aandacht op anderen vestigt.

De vierde uitdaging heeft te maken met de Sociale Leer van de Kerk, om echte christelijke antropologie te onderwijzen, en de vijfde is nieuwe evangelisatie. Ongeveer 50% van de katholieken in de wereld zijn afkomstig uit Latijns-Amerika. Maar hoewel er veel dopelingen zijn, zijn er maar weinig die geïnteresseerd zijn in het geloof. Er was een cijfer dat mij verbaasde tijdens mijn reis: de secularisatie is zo ver gevorderd in Chili dat er katholieke scholen zijn waar 80% van de kinderen niet gedoopt is.

Wat kunnen we in deze situaties doen? Hoe kan Kerk in Nood reageren?

Het eerste wat je moet doen is bidden en de Heilige Geest vragen om de genade om op een creatieve manier te kunnen reageren. Wat Kerk in Nood betreft, helpen we om de Kerk aanwezig te laten zijn. We hebben bijvoorbeeld elk jaar ongeveer vijf nieuwe radioprojecten voor Latijns-Amerika. We helpen ook om boten te leveren, zodat de religieuzen de gelovigen in het Amazonegebied kunnen bereiken. Verder hebben we projecten met betrekking tot publicaties die bedoeld zijn om jonge mensen te helpen meer te weten te komen over de sociale leer van de Kerk, zodat ze op een meer authentieke manier kunnen leven.

De Kerk is hoop en door een hand uit te steken naar hen die lijden, begeleidt zij in liefde hen die bemoediging nodig hebben. Bij Kerk in Nood willen we diegenen helpen die het goede willen doen, met de hulp van onze weldoeners.

“Ik vind het niet erg om mijn sandalen uit te trekken, Heer, om U te volgen en te dienen,” zegt zuster Aura Marina López, een van de drie missiezusters van de Heilige Maria van Guadalupe, die in Guatemala werken. En het is een feit dat deze religieuze zusters zeer lange afstanden afleggen over onverharde wegen om tegemoet te komen aan de behoeften van de etnische Mayagemeenschappen.

Inheemse gemeenschappen
De zusters offeren hun persoonlijke comfort op om de boodschap van het Evangelie naar de meest afgelegen plaatsen te brengen. Zoals naar Pueblo Nuevo, een dorp met slechts een paar inwoners, gelegen aan de voet van de Tajumulco vulkaan, in de Boca Costa regio, die bestaat uit 21 lokale gemeenschappen. Hier voeren de missionarissen hun werk uit. Het grootste deel van de bevolking in de regio behoort tot de etnische groep van de Maya’s Mam, maar er zijn ook anderen, zoals de Kekchi, een inheemse gemeenschap die grotendeels geconcentreerd is in de bergachtige gebieden van het zuidwesten van Guatemala.

“Jarenlang hebben deze gemeenschappen in verwaarlozing geleefd, vechtend tegen extreme armoede en gebrek aan toegang tot basisvoorzieningen. Het grootste deel van de bevolking leeft van kleinschalige koffieplantages en velen migreren vanwege het gebrek aan beschikbaar land of de onmogelijkheid om vast werk te vinden,” vertellen de missionarissen aan Kerk in Nood (ACN).

Volgens de zusters is de kwetsbaarheid van deze gemeenschappen de afgelopen tien jaar flink toegenomen. Maar ze merken ook op dat de Maya gemeenschappen “zich sterk inzetten om het getuigenis van de ervaring van de Verrezen Christus levend te houden en een bewonderenswaardig geloof en moed aan de dag leggen. De gelovigen hebben er alles aan gedaan om dit geloofsgetuigenis levend te houden.”

“De pastoor vroeg om hulp en we besloten te blijven”
“In het beste geval zouden de priesters deze Mayagemeenschappen ongeveer één keer per jaar bezoeken voor de viering van de Heilige Mis, aangezien ze er acht uur over doen om hier te komen vanuit de parochie van Tajumulco”, vertellen de zusters. “In 2012 vroeg de toenmalige pastoor van de parochie Santa Isabel in Tajumulco, na een evaluatie van de situatie, om onze hulp. Dus hielden we een missie van een maand. Na die ervaring, toen we zagen hoe noodzakelijk het was om de gelovigen in het gebied te blijven begeleiden, besloten we voorgoed te blijven om de pastoor te ondersteunen.”

In het begin hadden de zusters niet eens een parochiehuis om in te wonen. Zeven jaar lang woonden ze in privéhuizen, dankzij de vrijgevigheid van twee families die hun huis aan hen uitleenden. De noden waren zo groot dat ze twee jaar lang niet eens in staat waren om het traditionele materiaal te kopen waarmee ze hun religieuze habijten maken, hoewel het ze uiteindelijk wel lukte dankzij de steun van donateurs van Kerk in Nood. In 2021 konden de religieuzen dankzij een collectieve inspanning hun eigen huis bouwen, waarop in 2023 de nieuwe parochie van Sint Jan de Evangelist in Pueblo Nuevo werd opgericht.

De toekomst in missiegebied
De zusters zijn niet van plan hun missie af te remmen. Integendeel: “Met de hulp van Onze Heer Jezus Christus willen we beginnen met de uitdaging om nog eens tien gemeenschappen te bereiken in Toquián Grande, een ander gebied in Tajumulco dat ook veel steun nodig heeft. Ons doel in dit missiegebied is om pastorale ondersteuning te bieden aan alle mensen, van de jongsten tot de oudsten.” En de zusters denken nog groter: ze hebben ook een project opgestart om te evangeliseren via sociale media en bereiden een cursus voor om pastorale werkers op te leiden.

Nieuwe roepingen
De drie religieuzen worden nu vergezeld door een jong inheems meisje dat in opleiding is. “Op dit moment woont er een jong meisje bij ons van het Kekchi-volk”, leggen de missionarissen uit. “Ze begeleidt ons en helpt in het huis, en haar hart ligt bij een religieuze roeping. Wij steunen haar, omdat ze geen steun krijgt van haar familie. Dit is een andere manier om ons charisma waar te maken, namelijk het ondersteunen van vrouwen met grotere noden of met weinig kansen,” leggen ze uit.

De zusters zijn de donateurs van Kerk in Nood zeer dankbaar voor de onvoorwaardelijke steun. “De financiële hulp die we ontvangen is een ware zegen, die ons in staat stelt ons werk onder de armen en behoeftigen voort te zetten. We zijn zeer dankbaar voor uw vriendelijkheid en vrijgevigheid en we bidden nederig voor de intenties van alle weldoeners.”

Tijdens een beroepservaring ontdekte hij het apostolisch vicariaat van Mitú, in het Colombiaanse Amazonegebied, aan de grens met Brazilië. Hoewel hij pas zes jaar geleden werd gewijd, is het al negen jaar geleden dat hij naar Mitú verhuisde, waar hij zijn vorming voltooide en werd gewijd.

Zelfs Colombianen kennen Mitú
Mitú is een moeilijk bereikbare plaats, die zelfs de meeste Colombianen niet kennen. Het is bedekt met dichte bossen, geteisterd door tropische ziekten, slangen en andere giftige dieren, om nog maar te zwijgen van gevaarlijke rivieren en watervallen. Ondanks al deze uitdagingen is de kerk al 100 jaar in de regio aanwezig.

Sommige parochies in Mitú zijn erg geïsoleerd. Pater Johanthan zal binnenkort verhuizen naar de parochie van Onze Lieve Vrouw van de Karmel, maar hij is al een aantal jaren gestationeerd in de parochie van Onze Lieve Vrouw van Fátima, waar hij bijna volledig geïsoleerd is van de rest van de wereld. Er gaan vaak maanden voorbij zonder dat hij contact heeft met de buitenwereld.

Alleen bereikbaar met vliegtuig
Elke zes maanden reist hij naar het hoofdkwartier van het vicariaat om voorraden, brandstof voor zijn boot en al het liturgisch materiaal, zoals hosties, Bijbels en ander catechetisch materiaal, op te halen. Het probleem is dat deze afstand alleen kan worden afgelegd in een eenmotorig vliegtuig, met een maximale capaciteit van slechts 500 kg, inclusief de piloot en de passagiers. “Ik moet heel goed letten op het verbruik van mijn brandstof en voorraden, anders heb ik misschien niets meer”, vertelt hij aan Kerk in Nood (ACN).

10 doopsels op één dag
Bezoeken aan de verschillende gemeenschappen vormen nog een andere uitdaging. “Er zijn 16 gemeenschappen, die elk op ongeveer vier uur varen liggen. Maar er is er één die een zevendaagse reis per boot is.” Door de afstand lukt het hem maar om de een of twee jaar een bezoek te brengen. Als hij dat doet, moet hij soms 10 doopsels op één dag doen, omdat hij gewoon niet vaker terug kan komen.

In de regio Mitú leven 26 verschillende inheemse groepen, die elk hun eigen taal en tradities hebben. Vrijwel alle gemeenschappen zijn in contact gekomen met het katholicisme. Zelfs de gemeenschappen die het doopsel niet hebben geaccepteerd, verwelkomen de missionarissen als vrienden wanneer ze op bezoek komen. Pater Jonathas legt echter uit dat “in de jaren 80 en 90, toen we hier niet veel missionarissen hadden – andere christelijke denominaties, zoals protestanten, zich hier hebben gevestigd.”

Priester ‘kleine God’
Tijdens zijn bezoeken vond pater Jonathas het interessant om op te merken dat ondanks alle verschillende etniciteiten, er enkele woorden waren die iedereen gemeen had. Een voorbeeld is ‘paí’, de manier waarop de mensen naar priesters verwijzen. “Paí betekent ‘kleine God’, en zo noemen ze ons vertederd”, legt pater Jonathas uit. Al deze liefde voor de priester wordt getoond telkens wanneer een kind wordt gedoopt, want velen wachten op de priester voordat ze hun kinderen dopen.

Pater Jonathas zegt dat mensen hem vaak vragen waarom hij blijft, vooral als hij maandenlang geen contact met de buitenwereld heeft, omdat er geen internet is in het gebied of omdat er lange periodes zonder elektriciteit zijn. Zijn antwoord is simpel, zegt hij. “De vreugde om een broeder te zien dopen na zo lang wachten, of om een broeder te zien deelnemen aan catechese, of de eerste communie te zien doen… Het is alsof we samen naar de hemel lopen! En dat geeft een vreugde die niet kan worden uitgelegd.”

Hulp van buitenaf
Het geloofsavontuur van pater Jonathas zou niet mogelijk zijn geweest zonder steun van buitenaf. Zoals veel missionarissen in het Amazonegebied is hij dankbaar voor alle hulp die hij van donateurs van Kerk in Nood (ACN) krijgt. “Alle hulp die we hier krijgen komt van buitenaf, het zijn deze mensen die de missie in het Amazonewoud in stand houden. Hierdoor kunnen we nieuwe catechisten opleiden, die het geloof van de mensen voeden als de priester er niet is. De hulp die we krijgen van de weldoeners van Kerk in Nood is cruciaal om de missie hier in Mitú levend te houden!”

Het leven van pater Jonathas als missionaris in het Amazonegebied stroomt verder als een rivier, met momenten van rust, maar ook momenten in de stroomversnellingen, met schoonheid en gevaar. Elke dag, zegt hij, is hij dankbaar dat hij nooit al te veel problemen heeft gehad: “We moeten watervallen trotseren en de boot over rotsen slepen als het water te ondiep wordt. Anderen hadden niet zoveel geluk en kwamen in groot gevaar toen hun boten kapseisden.” Nu gaat de jonge priester naar een nieuwe missie, in de parochie van Onze-Lieve-Vrouw van de Karmel, ook in Mitú, dat “slechts” op vier uur varen ligt van het hoofdkwartier van het vicariaat, en waar nieuwe vreugden en uitdagingen wachten.

Kerk in Nood (ACN) steunt het programma voor gevangenismissie voor priesters en vrijwillige lekenmissionarissen in het aartsbisdom Guayaquil. Zij helpen in deze regio, die zwaar getroffen is door de recente golf van geweld, om gevangenen en hun families te verzorgen en te begeleiden en hoop te bieden.

69% meer moorden
De situatie in Ecuador verslechterde in 2023 en is sindsdien steeds onhoudbaarder geworden. Het aantal moorden is het afgelopen jaar met 69% gestegen. In april 2024 kondigde president Daniel Noboa voor de tweede keer de noodtoestand af om de onveiligheid te bestrijden die het leven in het land had stilgelegd. Het leger patrouilleerde door de straten en greep in bij de gevangenissen – wat het werk van de missionarissen negatief beïnvloedde. Het beeld ontstond van een land verscheurd door burgeroorlog.

De crisis begon in de belangrijkste staatsgevangenissen – waaronder de regionale gevangenis in Guayaquil – en bereikte een kookpunt in januari. Gevangenen kwamen toen in opstand en explosies, ontvoeringen, schietpartijen, plunderingen en branden volgden. De gevangenis in Guayaquil werd pas in april weer onder controle gebracht.

Veel obstakels te overwinnen
Gezien de situatie in Ecuador is het gevangeniswerk belangrijker dan ooit. Op het grote aantal gevangenen – meer dan 12.000 in slechts vijf gevangenissen – is het aantal betrokken aalmoezeniers te verwaarlozen. Daarom steunt Kerk in Nood een programma om meer lekenvrijwilligers zoals Aleida te trainen, om te dienen in gevangenissen binnen het aartsbisdom. Het programma omvat ook het opknappen van acht kapellen, om de veiligheid voor alle betrokkenen te garanderen.

“In deze missie moeten we zeer complexe obstakels overwinnen”, legt Aleida uit. “Op het moment dat we de gevangenis binnengaan, worden we met de nodige uitdagingen geconfronteerd. Alleen al door naar binnen te lopen worden we geconfronteerd met het verschil tussen de sociale realiteit binnen en buiten; de houding van de politie, die ons ziet als een vervelende formaliteit, en de gevangenisbewakers die, net als een groot deel van de rest van de samenleving, denken dat het geen zin heeft wat we doen”, legt Aleida uit. “Maar het is het allemaal waard.”

“Jezus roep op al zijn kinderen lief te hebben”
 “En dan is er nog de angst die we zelf voelen”, vervolgt ze, “en de angst die onze families voelen om ons toe te staan tussen de meest verachte mensen in de samenleving te zitten, die allemaal gestigmatiseerd zijn als ‘wegwerpbaar’ en smerig. Maar dit is precies waar Jezus wil dat we zijn. Want Hij roept ons op al zijn kinderen lief te hebben, omdat we allemaal zondaars zijn.”

De criminele bendes rekruteren meestal jonge mannen tussen de 15-27 jaar, vaak terwijl ze in de gevangenis zitten, om gewelddadige daden te plegen. Als deze jonge mannen de hoop verliezen om een eerlijk leven te leiden, vallen ze gemakkelijk voor de verleiding om hun criminele “carrière” voort te zetten.

Barmhartigheid voor meest verharde harten
Maria Cristina Santacruz coördinator van het gevangeniswezen voor het aartsbisdom Guayaquil. Ze betreurt het dat dat niemand gelooft in het gevangeniswezen. “Mensen denken dat dit een wereld is die verwaarloosd moet worden. Maar het Woord van God vertelt dat barmhartigheid er juist is voor de meest verharde harten. Ik heb hoop en ik geloof dat dit project de wil van God is.”

Aleida en Maria, twee missionarissen, maken deel uit van een team van meer dan 100 mensen, waaronder bisschoppen, priesters, religieuzen en lekenmissionarissen die zich wijden aan deze missie om “hun leven op te offeren voor hun broeders”, vertelt María Cristina. “Het werk dat met de gevangenen wordt gedaan, omvat lezingen en Missen, maar ook workshops en cursussen over christelijke waarden en geloof. We zijn getuige geweest van diepe bekeringen; we hebben gezien hoe Christus deze zielen heeft bevrijd.”

Het programma biedt ook steun aan families van de gevangenen en beroepsopleidingen zodat gevangenen een eerlijk bestaan kunnen opbouwen wanneer ze hun vrijheid terugkrijgen. “Veel van deze zielen hebben het gevangenissysteem al verlaten, ze zijn ouders en ze doen dingen voor de maatschappij”, besluit Aleida.

De gezinnen leven er in gemeenschappen die gekenmerkt worden door krotten en vaak erbarmelijke omstandigheden, zonder schoon water of elektriciteit. Dit zijn de “bateyes”, een Taíno term die verwijst naar de nederzettingen die tijdens het hoogtepunt van het industriële tijdperk, in de eerste helft van de twintigste eeuw, werden gebouwd voor suikerrietarbeiders op de Antillen.

Suikerrietplantages
Batey 5, in de plaats Barahona in het zuidwesten van het land, is één van die plaatsen. Drie religieuze zusters van de congregatie van de Missionarissen van Maria Onbevlekt Ontvangen en Sint Catharina van Siena, ook bekend als “Lauritas”, werken er sinds 2017 in de parochie van Sint Martinus van Porres, de oudste van het bisdom.

Veel inwoners van Batey 5 werken op de suikerrietplantages voor minder dan 10 dollar – ongeveer 9,20 euro – per dag.  Ze maken lange dagen onder vreselijke omstandigheden, vaak met temperaturen boven de 30° C.

“We blijven voor hen vechten”
“De mensen vechten elke dag om te overleven”, vertelt zuster Patricia Álvarez. “Te midden van deze moeilijke realiteit begeleiden we de mensen in hun strijd en steunen we hun eisen voor betere rechten, zodat ze een fatsoenlijk loon en een waardig leven kunnen hebben. Het is niet gemakkelijk geweest, maar we blijven vechten”, legt de missionaris uit.

Religieuze zusters geliefd
“Er zijn veel illegale immigranten in het land”, legt zuster Patricia uit, “Vanwege de situatie in Haïti komen velen naar de Dominicaanse Republiek op zoek naar een beter leven, maar soms vinden ze alleen maar discriminatie. Ze kunnen de batey niet verlaten, omdat de politie ze anders terugbrengt naar de grens.” De zuster voegt eraan toe dat het bisdom sommige mensen heeft geholpen met het verkrijgen van wettelijke documenten. “En ze worden getroost door onze aanwezigheid en ze waarderen onze bezoeken.”

In sommige gevallen begeleiden de zusters mensen ook naar doktersafspraken of andere diensten in de hoofdstad Santo Domingo. Waar mogelijk, rijdt de priester hen in de auto van de parochie, die door donateurs van Kerk in Nood is gefinancierd, zodat ze daar veiliger kunnen komen. “Indien nodig treden we op als tussenpersoon of bieden we hulp aan de lokale autoriteiten om dingen makkelijker te maken.”

Dagcentrum voor ouderen
Een van de locaties waar de zusters werken, is een dagcentrum voor twintig ouderen in het bisdom. “Vier van deze ouderen zijn helemaal alleen en ongedocumenteerd. Ze hebben hun familie in Haïti verlaten en hebben hun verdere leven in de Dominicaanse Republiek doorgebracht”, vertelt zuster Patricia. “We geven ze ondersteuning, we gaan met ze naar het ziekenhuis en in deze gevallen registreren we ons als hun naaste familie, zodat we ze beter kunnen begeleiden.”

“Het werk van de Heer en Onze Lieve Vrouw wordt gedaan, maar het is niet gemakkelijk geweest”, geeft de religieuze toe. “God geeft ons de genade en het is de moeite waard om voor deze mensen te blijven vechten en ons beste beentje voor te zetten, zodat ieder van hen de aanwezigheid van God in hun leven kan weerspiegelen.”

Veel geweld
Batey 5 is een gebied waar veel geweld is, en veel kinderen en jongeren raken betrokken bij drugs. Daarom is het werk met jongeren een prioriteit voor de missionarissen, die een groeiende betrokkenheid van de jongeren bij de parochie en de gemeenschap zien. “Het is een grote vreugde voor ons om getuige te zijn van deze geestelijke en persoonlijke groei in alle parochiegroepen, die de hoop van deze bateyes zijn”, vertelt de zuster.

“De kinderen en jongeren zijn heel trouw in hun aanwezigheid en in hun catechese op zondag. Slechts enkelen doen niet mee. En als ze niet komen, is dat omdat ze ziek zijn. Deze goede gewoonte heeft zijn vruchten afgeworpen: ze hebben meer respect voor elkaar, ze zijn toleranter en we hebben minder gevallen van agressie gehad. Ze nemen actief deel aan de zondagsmis; ze tonen betrokkenheid bij de parochie en een geest van ongelooflijke solidariteit. We gaan verschillende keren met ze op excursie, onder andere naar de oceaan, wat voor velen van hen de eerste keer was.”

Dankbaar
Zuster Patricia en de twee andere religieuze zusters die aan haar zijde werken, zijn de weldoeners van Kerk in Nood erg dankbaar voor de financiering van dit project. “We bedanken iedereen die met zijn of haar ‘zandkorrel’ heeft bijgedragen om dit te realiseren. Zonder jullie was het niet mogelijk geweest om zoveel vrucht te dragen en al het prachtige werk te doen dat we doen met de parochie”, geeft ze toe. “We sturen jullie een warme omhelzing vanuit de bateyes, dat de God van het leven jullie werk mag blijven zegenen ten gunste van zoveel behoeftige mensen.”