Vorige maand werd Cody Weddle, een freelance journalist in Venezuela, onder schot gehouden en gearresteerd door troepen die het regime van Nicolas Maduro dienen. Hij werd ondervraagd met een kap over zijn hoofd voordat hij het land werd uitgezet.
In dit interview met The Daily Register deelt Weddle, 29, de gebeurtenissen die plaats vonden in de aanloop naar en na zijn arrestatie. Hij vertelt over de economische en politieke situatie, een land verdeeld tussen twee leiders die beweren de president van Venezuela te zijn, die het land verder ineen doet storten. Maar hij deelt ook hoe de Katholieke kerk een cruciale rol speelt bij het in leven houden van mensen en bij pogingen een vreedzame oplossing te vinden die in de ogen van steeds minder Venezolanen mogelijk is.
Wat gebeurt er in Venezuela, is het land op weg naar een burgeroorlog?
“De huidige situatie is echt een voedingsbodem voor een of andere vorm van militaire confrontatie, of dat nu een militaire invasie of interventie is, of een burgeroorlog alleen vanwege de politieke crisis. We hebben twee verschillende presidenten die allebei strijden voor het presidentschap. Ik weet niet of dat de uitkomst zal zijn, maar ik denk dat het zeker een mogelijkheid is.”
Hoe zou u de huidige stand van zaken in Venezuela beschrijven? Kan de huidige politieke en economische situatie nog veel langer aanhouden?
“Welnu, ik denk dat de economische situatie verder kan verslechteren. We hebben gezien dat de situatie daar gewoon blijft verslechteren door de jaren heen. En wat we in de loop der jaren van mensen hebben gehoord, is: ‘Het kan niet erger worden dan dit.’ Het wordt elke keer erger. Dus ik denk zeker dat de situatie economisch slechter kan worden. Politiek zie ik niet hoe dit kan doorgaan, want we hebben een situatie waarin sommige Venezolaanse ambassades en consulaten (in meerdere landen) nu in handen zijn van Juan Guaidó, de andere president. Hij wordt door veel regeringen over de hele wereld erkend. Het is dus moeilijk om te zien hoe dit politiek verder gaat. Ik denk niet dat dit nog lang zo kan duren. Daar moet uiteindelijk een bepaald soort oplossing komen.”
U bent ongeveer vijf jaar geleden naar Venezuela verhuisd en hebt als freelance journalist verslag gedaan tot u werd gearresteerd en door de regering van Maduro het land werd uitgezet. Kunt u ons over die gebeurtenissen vertellen?
“Ik was op 6 maart om 6.30 uur in mijn appartement. Er werd op de deur geklopt. Er waren vier of vijf officieren, met uniformen, kogelvrije vesten en getrokken wapens, aan mijn deur. Ze zeiden dat ze bevel hadden om mijn flat te doorzoeken en dat ik onderwerp van onderzoek was wegens spionage, verraad en het stelen van militaire artefacten. Dus ze kwamen binnen en doorzochten mijn appartement. Ze doorzochten al mijn spullen. Eén van de officieren vroeg onmiddellijk om mijn telefoon. Hij begon mijn telefoon te doorzoeken terwijl de anderen mijn spullen doorzochten en ze inpakten. Toen kwamen een paar andere mensen gekleed in burgerkleding. Ze hadden een apparaat dat met een laser op de muren schoot. Ze zeiden dat ze spionageapparatuur zochten.”
Wat gebeurde er daarna?
“Toen werd ik naar hun hoofdkwartier gebracht. Ik had het grootste deel van de tijd een kap over mijn hoofd. Meestal was ik alleen in een kamer, maar het werd me duidelijk dat ze dachten dat ik vijf militaire generaals had geïnterviewd. Ik heb een verhaal geschreven over de veiligheidstroepen van Venezuela en hoe ze zijn getroffen door de crisis. Maar ik concentreerde me op de leden van de veiligheidstroepen, niet op de militaire generaals. Dus ik denk dat er verwarring was. Ze dachten dat ik een verhaal over militaire generaals had geschreven, maar dat had ik niet geschreven en ze waren op zoek naar die bronnen. Toen ze die bronnen, de namen van die mensen, in mijn appartement niet konden vinden, namen ze me mee en hielden me de hele dag vast. Ze hebben ook een video-interview met mij gehouden. Het was duidelijk dat ze dat als een soort propaganda wilden gebruiken, omdat ze me door vragen heenleidden. Ze deden opnieuw een interview. Een meisje was mijn antwoorden aan het uittypen op een computer, maar voor het grootste deel van de dag zat ik daar met een kap over mijn hoofd, terwijl ze mijn spullen doorzochten.”
Hoe was dat voor jou?
“Het was, verontrustend, absoluut, op zijn zachtst gezegd. Ik was in staat om de kap daar af te nemen en gewoon mijn omgeving te bekijken. Het was een witte kamer. Iemand had op de muur geschreven met vuil van de vloer, ‘Dios, Jesus y Maria’ – God, Jezus en Maria. Dus dat was zorgwekkend. Het leek alsof er iemand vóór mij in die kamer in nood was geweest. Ik maakte me geen zorgen dat ze me pijn zouden doen of me fysiek zouden schaden, omdat het vanaf het begin duidelijk was dat ze de opdracht hadden om dat niet te doen. Dus mijn grootste zorg was dat ik daar lange tijd vastgehouden werd, als een soort politieke pion of iets van die aard.”
Hoop je terug te gaan naar Venezuela?
“Op het moment ben ik niet van plan terug te gaan tenzij ik uitdrukkelijke toestemming heb van een overheidsdienst. Maar ik hoop terug te gaan. Ik ben er bijna vijf jaar geweest, dus ik heb mijn leven daar professioneel en persoonlijk opgebouwd. Dus ik hoop snel weer terug te zijn. We zullen zien. Op dit moment denk ik dat ik naar Colombia ga om de situatie vanaf daar verder te volgen.”
Welke rol speelt de kerk bij het verlichten van het materiële en geestelijke lijden van het Venezolaanse volk?
“Er zijn tal van charitatieve, katholieke organisaties in het hele land die echt hun best doen om deze mensen bij te staan. En natuurlijk zien we dat de Bisschoppenconferentie ook door de jaren heen haar stem heeft laten horen om misbruik aan de kaak te stellen en ook echt de overheid te confronteren en dat blijft ze doen.”
Is er een bepaald verhaal dat u zich herinnert dat de ernst van de crisis in Venezuela echt illustreert?
“Ik denk het verhaal over Caritas en de voedingsprogramma’s die ze uitvoeren, want wat we zagen, is dat ze de maten van deze kinderen nemen. Dus de kinderen komen binnen, en ze worden opgemeten en ze worden gewogen. Al hun maten worden genomen. Daarmee kunnen ze bepalen of een kind ondervoed is. Ik zag een aantal van deze kinderen die erg mager waren, en dus denk ik dat het werk dat Caritas aan het doen is, echt veel kinderen in leven houdt. En niet alleen om kinderen in leven te houden, het documenteert ook deze catastrofe. Dat is waarschijnlijk een van de meest indrukwekkende verhalen die ik heb gedaan.”
Veel Amerikanen vragen zich af: hoe is Venezuela zover gekomen? Komt het door het socialisme van Hugo Chavez? Heeft Nicolas Maduro het nog erger gemaakt? Hoe kwam het land tot dit punt, voor zover je kunt zien?
“Ja, ik denk dat het een combinatie van factoren is. Ik denk zeker dat de onverantwoordelijkheid tijdens de Chavez-jaren een rol speelt. Chavez, hij besteedde niet alleen al het geld dat Venezuela verkreeg via hoge olieprijzen, hij ging verder in de schulden. Er is eigenlijk een bepaling van de Venezolaanse grondwet die zegt dat wanneer de olieprijzen een bepaald niveau overschrijden, een bepaald percentage moet worden bespaard en weggezet voor een financieel slechte tijd. Nou, die bepaling werd gewoon volledig genegeerd. Dus wat we toen zagen was dat toen de olieprijzen instortten – ik geloof dat het ongeveer 2016 was toen ze begonnen in te storten – Venezuela feitelijk geen geld had. En de corruptienetwerken die met dit extra geld te maken hadden vanwege de hoge olieprijzen begonnen zich te openbaren, omdat niet zoveel mensen werden betaald. Dus nu is het een gat waarvan het onmogelijk is om eruit te komen vanwege de onverantwoordelijkheid en corruptie door de jaren heen.”
Dus mensen schrijven de economische crisis van Venezuela eerder daar aan toe dan aan het socialistische programma van Chavez?
“Het hangt af van met wie we hebben gesproken en het hangt, naar ik aanneem, af van jouw definitie van socialisme. Wanneer je praat over socialisme, nationaliseerde Chavez een aantal bedrijven en enkele boerderijen en een aantal andere gebieden die hij vervolgens zou gaan creëren in deze commune-achtige operatie. En dat viel allemaal uit elkaar. Dus op elk punt waar hij iets probeerde te implementeren dat als socialistisch kon worden geclassificeerd, vernietigde de onverantwoordelijkheid van de regering en de corruptie het gewoon, en het werkte nooit. En ze waren slechter af dan voorheen, omdat ze nu niet alleen deze veronderstelde commune niet hadden, maar ze hebben ook de originele boerderij die voor het land produceerde niet meer. De meeste van die programma’s zijn mislukt. Chavez was tijdens zijn tijd dankzij de hoge olieprijzen in staat om rijkdom te herverdelen, en Venezuela werd meer gelijk in termen van ongelijkheid in rijkdom. Maar dat is een beetje uit elkaar gevallen toen de olieprijzen zijn ingestort. Het is absoluut een combinatie van factoren, en we kunnen zeggen dat elke keer als hij probeerde deze socialistische programma’s door te voeren, er een aantal geïsoleerde succesverhalen zijn, maar in veel gevallen, vooral als het gaat over bedrijven en nationalisatie, voor het grootste deel vielen ze uit elkaar en faalden.”
Hoe heeft Maduro, van wat je hebt gezien, de situatie ten goede of ten kwade beïnvloed?
“Ik denk dat Maduro bijna bang is geweest om drastische maatregelen te nemen; en daarom is de situatie nog verder ineengestort.”
Hoe groot is de buitenlandse interventie in Venezuela?
“Op dit moment blijven China en Rusland Maduro steunen, en dat doen ze met financiële middelen. Ze blijven de belangrijkste steunpilaren van Maduro, en tot nu toe laten ze niet zien, dat ze van plan zijn om daarmee op te houden.” Er zijn wat geruchten dat ze een beetje geïrriteerd zijn door de corruptie en de onverantwoordelijkheid. Maar voor nu is er geen reden om te geloven dat de steun zal opdrogen. Natuurlijk is Cuba altijd al een grote steun geweest van Chavez en Maduro, en dat hebben ze meestal gedaan door Venezolaanse olie te kopen en door dokters naar Venezuela te brengen. In de regio hebben ze natuurlijk hun traditionele linkse bondgenoten: Nicaragua, Bolivia. En aan de andere kant hebben de Verenigde Staten nog ingrijpender actie ondernomen. Ik denk dat de grootste stappen die Trump en de VS hebben gezet, de oliesancties zijn. Hier wordt al heel lang over gespeculeerd, of de VS deze maatregel zouden nemen omdat dit de Venezolaanse economie echt zal decimeren.
De export bestaat voor 90% uit de export van olie. Dus wanneer de Verenigde Staten geen olie meer kopen uit Venezuela, zal dit een enorme impact hebben op de economie. Voorafgaand aan dit, hadden de Verenigde Staten sancties ingesteld die geldschieters in de Verenigde Staten verhinderden om nieuwe Venezolaanse schuld te behandelen. Dat heeft ook een impact op de economie. Verder legt de VS door de jaren heen sancties op aan individuen in de omgeving van Maduro.”
Welke impact denkt u dat de VS denken dat deze sancties tegen Venezuela zullen hebben?
“Die oliesancties zullen een enorme, enorme impact hebben. Een van de redenen waarom de VS terughoudend zijn met het uitvaardigen van deze sancties, is omdat dit niet alleen de toegang van de overheid tot fondsen beïnvloedt, wat het zeker zal doen, maar het heeft waarschijnlijk ook invloed op de grotere economie. De overheid heeft niet alleen minder toegang tot fondsen dan voorheen, maar heeft als onderdeel daarvan minder toegang tot fondsen om medicijnen te kopen en om voedsel te kopen en importeren. Dus het zal een impact hebben in de grotere economie en het zal van invloed zijn op het dagelijks leven van de Venezolanen. Ik denk dat we van de Venezolaanse regering mogen verwachten dat ze die sancties die deze maand van kracht worden zal gebruiken om de schuld af te schuiven voor alles wat nu gebeurt. Ik denk dat het een enorme impact op de economie zal hebben en dat de economische situatie zal verslechteren. En we zullen zien dat de regering probeert de schuld voor de hele ineenstorting aan die sancties te geven.”
Wat zou volgens u de impact zijn geweest van paus Franciscus en kardinaal Pietro Parolin op onderhandelingen met Maduro?
“Het laatste nieuws dat ik heb gehoord was dat het Vaticaan heeft aangeboden om slechts een onderhandelaar te zijn, maar we hebben de laatste keer gezien dat het Vaticaan deel uitmaakte van de onderhandelingen, die onderhandelingen vielen uiteen. Er is een gevoel in de straten van Venezuela, dat paus Franciscus, in zijn poging om een neutrale houding aan te nemen, een oogje dichtknijpt voor de misstanden van de regering. Er is ook een gevoel dat er een meningsverschil bestaat tussen de bisschoppenconferentie, in Venezuela, en paus Franciscus, hoewel ze dat hebben ontkend. Paus Franciscus stuurde zelfs een vertegenwoordiger naar de inhuldiging van Nicolas Maduro. Ik denk dat hij daarmee veel Venezolanen kwaad heeft gemaakt. Maar ik denk dat de meeste Venezolanen niet geïnteresseerd zijn in onderhandelingen. Omdat deze onderhandelingen twee keer eerder mislukt zijn zonder enige concessie van de overheid, denk ik dat zij niet zijn geïnteresseerd zijn in onderhandelingen, tenzij dit het aftreden van Maduro inhoudt. Dat is mijn gevoel.”
Wat zie je als een manier waarop Amerikaanse Katholieken positieve hulp kunnen bieden in deze situatie?
“Wel, ik denk aan het steunen van goede doelen organisaties die in het land zijn en het werk doen. Deze situatie wordt zo gepolitiseerd dat we vaak de mensen vergeten die daadwerkelijk door de crisis lijden, en dat zijn de Venezolanen. Ik denk dat deze goede doelen geweldig werk doen om hun best te doen om de meest kwetsbare bevolkingsgroepen te helpen. Ze hebben niet iedereen bereikt die hun hulp nodig heeft, maar ze doen hun best. Dus ik denk dat dat de beste manier is waarop katholieken nu kunnen helpen: via deze mensen die daar in Venezuela werken.”
Bron: The Daily Register (Peter Jesserer Smith)
