Ze zijn toegewijde gelovigen in Jezus Christus geworden. Zij verlangen er vurig naar om meer te leren en om dieper hun geloof te leven.

Dankzij u kon enige jaren geleden een eerste druk van de Bijbel in het Kasi gedrukt worden.

Al deze exemplaren zijn intussen verspreid. Maar de vraag blijft enorm. Er zijn vele gelovigen die sterk naar een eigen Bijbel verlangen! Maar de Kerk hier is arm, net als haar mensen.

Wilt u uw liefde voor de Bijbel delen met de bevolking in Noord-India?

Voor € 2 krijgt één gezin een Bijbel in zijn eigen taal.

Kunt u van betekenis zijn met een gift aan deze toegewijde mensen in India?

–> Hier kunt u € 2 geven (of iets meer)

Op sommige scholen is er nauwelijks een boek voor de kinderen om vast te houden. “Het is voor de kinderen een bijzondere ervaring om een boek in hun handen te houden. En met de kinderbijbel kunnen ze leren lezen en tegelijkertijd het Woord van God leren kennen. Lezen opent ogen, geest en hart, het Woord van God bouwt zich op. Want God houdt van ze en spreekt tot hen”, vertelt pater Antonio.

Veel leerlingen beschouwen het boek als een schat voor het leven. Pater Antonio herinnert zich hoe hij eens in een klas aan de verbaasde kinderen vroeg: “Wat denk je dat zo’n boek kost?” Niemand wist het. Pater Antonio schatte de prijs op vijf euro, omgerekend 50.000 leones. Vervolgens vroeg hij hoeveel van de 50.000 leones ze in natura konden bijdragen. Ze kwamen uit op ongeveer duizend leones. Pater Antonio stelde hun voor: “Breng de duizend en elke keer dat je het boek leest, bid dan voor degenen die de andere 49.000 brengen”. Ze gingen akkoord. Daarom deed hij hetzelfde in andere klassen en met de duizend leones per boek financierde hij het zomerkamp voor degenen die helemaal niets kunnen bijdragen.

Pater Antonio vestigt herhaaldelijk de aandacht van de kinderen op degenen die in stilte werken en zonder wie het Woord van God niet verspreid kan worden, zoals “de persoon die nauwelijks kan bewegen, maar die de kinderbijbel in zijn rolstoel naar andere talen vertaalt”. Hijzelf leerde de nationale taal Bariba in Benin dankzij de kinderbijbel en vervolgens de taal Moba in het noorden van Togo. Voor hem is de kinderbijbel ook een familiebijbel, omdat veel volwassenen deze voor zichzelf, de kinderen en de kleinkinderen aanschaffen. Vandaar dat hij Kerk in Nood om nog eens vijfduizend exemplaren voor de scholen in Bo heeft gevraagd.

De heilige Theresia van Lisieux, patroonheilige van de missie, citeerde graag de woorden van Jezus tegen de heilige Franciscus van Assisi: “Franciscus, ga Mijn Kerk herbouwen, die een ruïne is!” Helpt u mee, zodat de Kerk in de parochie van Sint-Theresia kan worden opgebouwd en versterkt met het Woord voor Gods kinderen? Doneer dan online of maakuw gift over over vermelding van 147-07-89 Sierra Leone. Uw gift wordt voor dit project of soortgelijke projecten in de regio gebruikt.

Tshiluba wordt door zo’n zes miljoen mensen gesproken. Het is een van de vier officiële talen van het land. De bisschoppen van de acht bisdommen van die regio hadden enkele jaren geleden al gewezen op de dringende nood om de liturgische boeken in die taal geleidelijk opnieuw uit te geven. Enerzijds waren de boeken al uitverkocht en anderzijds moesten ze ook taalkundig zeer grondig worden herwerkt en gecorrigeerd.

De provincie Kasaï is een straatarme en verwaarloosde streek. In 2016 en 2017 vonden in deze regio ware uitbarstingenn van geweld plaats, waarbij verscheidene duizenden mensen om het leven kwamen. Er werden talrijke massagraven in de regio ontdekt. Ook kerkelijke gebouwen werden aangevallen, geplunderd en platgebrand, onder andere de kathedraal en de bisschoppelijke zetel in Luebo.

De regering is nagenoeg niet aanwezig in deze provincie. De Kerk bekommert zich om de noden van de bevolking en probeert, waar mogelijk, bij de problemen te helpen. De mens leeft echter niet van brood alleen en dus heeft de Kerk ook oog voor het zielenheil van de mensen. De Eucharistieviering is “de bron en het hoogtepunt van het leven en de zending van de Kerk”, staat in het conciliedocument “Lumen Gentium” te lezen. Om die reden stond de heruitgave van de liturgische boeken voor de bisschoppen van die regio helemaal bovenaan op de lijst van prioriteiten.

Ondertussen kon dankzij de financiële steun van onze weldoeners, die 20.000 euro hebben geschonken, de eerste uitgave van het nieuwe lectionarium worden gedrukt. De vreugde is enorm en de bisschoppen, de priesters en de gelovigen uit de acht bisdommen van de provincie Kasaï wensen van harte iedereen te bedanken die eraan heeft bijgedragen om dit mogelijk te maken!

Helpt u mee om op meer plaatsen de uitgaven van liturgische materialen mogelijk te maken? Doneer dan via onze website of maak uw gift over onder vermelding van code 115-08-89.

Door Martin Janssen

Van Bashar Warda is bekend dat hij niet bang is om niet-politiek correcte uitspraken te doen. Onlangs liet de Chaldeeuws-katholieke aartsbisschop van Erbil in Iraaks Koerdistan weer van zich horen. De Verenigde Staten maakten onlangs bekend dat ze begonnen waren al het ‘niet noodzakelijke’ personeel uit Irak terug te trekken. Aartsbisschop Warda zei naar aanleiding hiervan zich grote zorgen te maken. “Onze christelijke gemeenschappen werden het slachtoffer van de genocide van Islamitische Staat”, aldus mgr. Warda. “Onze gemeenschappen zijn gebroken, maar bleven hoop houden omdat de Verenigde Staten beloofd hadden dat ze Iraakse minderheden zouden bijstaan.”

De aartsbisschop waarschuwde dat het “het nieuwe vacuüm dat door de Amerikaanse evacuatie wordt geschapen tot ongelukkige resultaten zal leiden. We wachten daarom met ongeduld op een Amerikaanse verklaring voor dit beleid”. De situatie in Mosoel geeft een idee van deze ‘ongelukkige resultaten’. Nadat IS verdreven was, keerden er nauwelijks christenen terug naar deze stad omdat ze de algemene atmosfeer vreesden. Ze bleken gelijk te krijgen. Vorige maand kondigde de Iraakse regering aan dat de inwoners van vijftig dorpen en steden rondom Mosoel bewapend zullen worden, zodat ze zichzelf kunnen verdedigen tegen nieuwe, nu nog slapende cellen van IS. In Mosoel en de Vlakte van Nineve leven de christenen opnieuw in angst omdat ze weten dat die cellen ieder moment actief kunnen worden.

Gezegende olijfbomen
Hulporganisatie Kerk in Nood begon onlangs nieuwe huizen te bouwen in het stadje Bartella. Daar woonden voor 2014, toen IS verscheen, zo’n 17.500 christenen. Op 5 juni werd de aftrap gegeven voor dit project met een kerkelijke viering waarin olijfbomen werden gezegend. Deze zijn bedoeld voor de tuinen van teruggekeerde christenen, als symbool dat hoop en vrede zullen terugkeren naar het stadje. De realiteit blijkt echter grimmiger te zijn. De Iraakse christen Salim Harihosan heeft spijt dat hij terugkeerde naar zijn geboorteplaats Bartella. Hij vertelde persbureau AP dat het een “psychologisch probleem” is: “Je gaat bijvoorbeeld naar de markt waar het wemelt van de geruchten over dingen die zouden kunnen gebeuren. Het beïnvloedt je dagelijkse bestaan.”

In het voorheen christelijke Bartella maken nu de Shabak de dienst uit. Zij behoren tot de sjiitische islam en worden volgens lokale christenen bewapend en gefinancierd door Iran. Rond 2004 brachten de Amerikanen zo’n tweeduizend Shabak-families onder in de buurt van Bartella. Na de verdrijving van IS in 2017 kregen zij met hun milities de controle over de stad.
Vader Benoka, een priester in Bartella, vertelde onlangs over de situatie in zijn stad. Hij zei onder meer dat militieleden de weg naar zijn kerk versperden, zodat parochianen die niet meer konden bereiken. Zijn kerk was ook al verschillende malen beschoten. Volgens de priester willen de Shabak alle christenen uit de regio verjagen en hij noemde hen daarom “de nieuwe IS”.

Christenen wegpesten
Naast het ontbreken van veiligheid en stabiliteit zijn er ook andere factoren die het leven van christenen in Irak bemoeilijken. Emma Green van het tijdschrift The Atlantic spreekt in dit verband over een proces dat tot doel heeft “christenen langzaam weg te pesten”. De nieuwe Iraakse grondwet maakte van de islam “de religie van de staat”, schrijft ze. “Dit bracht vele praktische veranderingen met zich mee in de manier waarop er naar christenen wordt gekeken als een aparte religieuze groep die niet hetzelfde wordt behandelt. En dan zijn er de problemen van kinderen uit gemengde huwelijken of kinderen die als gevolg van een verkrachting het levenslicht zagen.”Vooral dit laatste is een urgente kwestie omdat talloze christelijke meisjes werden verkracht door leden van IS. Volgens de islamitische – en dus Iraakse – wet zijn de daaruit voortgekomen kinderen officieel moslim, wat ook op hun identiteitsbewijzen zal komen te staan.

Vooral westerse kerkelijke organisaties pleiten voortdurend voor de terugkeer van Iraakse christenen naar hun geboortegrond. Deze christenen stemmen echter met hun voeten, wat emigratie betekent. Volgens sommige bronnen wonen er momenteel nog maar 150.000 christenen in Irak. Eind juni vond in Libanon de jaarlijkse synode plaats van de Syrisch-katholieke bisschoppen. Zij riepen christenen uit Syrië en Irak “die overal, zowel in het Westen als in het Oosten, verspreid zijn geraakt”, op om trouw te blijven aan hun geloof. Het leek een impliciete erkenning van het feit dat er momenteel meer Iraakse christenen in pakweg Detroit of Sydney wonen, dan in Bagdad of Mosoel. Na de gedwongen Arabizering onder ex-president Saddam Hoessein, werden Iraakse christenen onderworpen aan een proces van islamisering of slachtoffer van Koerdificering. Slechts in de westerse diaspora blijken ze hun eigen identiteit te kunnen behouden.

Bron: Katholiek Nieuwsblad