Samra werd gedwongen te trouwen en zich tot de Islam te bekeren; haar familie heeft haar sinds haar ontvoering niet meer gezien. Nehah had meer geluk en ontsnapte aan haar ontvoerder, hoewel ze werd aangerand. Dit zijn slechts twee voorbeelden van ontvoering van christelijke minderjarige meisjes in Pakistan en de praktijk van gedwongen huwelijken en bekering tot de Islam. Het aantal van dergelijke incidenten neemt sterk toe.
Samra houdt van haar familie en begrijpt dat ze hen moet helpen; ze houdt van koken en assisteren bij huishoudelijke taken. Ze heeft slechts drie jaar lagere school afgerond; het gezin leeft van dagloon en haar ouders kunnen het schoolgeld niet betalen. Op 16 september 2019 was Samra alleen thuis. Haar ouders waren op het werk en haar broers en zussen waren op de markt. Die dag werd ze met geweld in een auto gegooid en meegenomen. Samra’s broer Shahzad zag de auto wegrijden. Hij rende er achteraan maar kon deze niet bijhouden. Haar ouders hebben herhaaldelijk melding gemaakt van de ontvoering, maar de lokale politie beweerde dat ze niet was meegenomen, maar dat ze van huis was weggelopen. Haar ouders werd verteld om geen scène te maken.
Het duurde even voordat het gezin nieuws kreeg. De mensen hoorden dat Samra was getrouwd en zich had bekeerd tot de Islam. Haar huwelijksakte vermeldde dat ze 19 jaar oud was. De politie beval haar ouders niet terug te komen en ze werden bedreigd dat hun andere dochter, Arooj, een vergelijkbaar lot zou ondergaan. Het gezin bleef volharden. Ze sloten een lening van 40.000 roepies (ongeveer € 250) af, zodat ze geld hadden om aan officieren te geven telkens als ze naar het politiebureau gingen. Ze hoopten dat het geld de agenten zou aansporen om op te treden. Daartoe verkochten ze ook hun naaimachine en telefoons. Elke roepie die ze verdienden, ging op aan de zoektocht naar Samra. Tevergeefs.
Arooj: “Mijn leven is niet gemakkelijk. We missen Samra; we eten en slapen slecht. Ik ga niet naar school omdat we de kosten niet kunnen betalen. Toch weet ik dat God ons niet heeft verlaten. Jezus is met mij. Ik draag altijd een rozenkrans bij me en ik bid dat Moeder Maria ons blijft beschermen. Dit gebied is niet veilig voor ons. Mijn moslimvrienden behandelen me goed, maar hun moeders mogen me niet. Ze denken dat ik onrein ben; Ik mag alleen bepaalde borden en glazen gebruiken. Ik hou van mijn land, maar ik wil daar leven waar we allemaal worden gerespecteerd. Ik vraag nederig dat wereldleiders werken aan onze veiligheid en vrede. Mensen vergeten vriendelijk te zijn. ‘
Neha Pervaiz vertelde Kerk in Nood haar eigen verhaal. “Ik ben in veel opzichten een normaal meisje. Ik ben dol op tekenen, schetsen en racen; Ik speel graag met mijn beste vriend Madiha en mijn drie jongere broers en zussen. Maar ik ben ook Christen en ik heb daarom enorm geleden. Mijn tante, wiens kinderen ik heb verzorgd en die ik in bad deed, stond mijn verkrachting en ontvoering toe. Terwijl we in haar huis waren, werden mijn broer en ik opgesloten in aparte kamers en geslagen. Een man genaamd Imran heeft me verkracht en me gedwongen de Koran te reciteren. Omdat ik eerst weigerde, sloegen ze mijn broer nog harder. Ik gaf toe om hem veilig te houden. Vervolgens werd ik zeven dagen gevangen gehouden in het huis van Imran, totdat een van zijn dochters me bevrijdde. Een van de kinderen van mijn tante nam me op in huis en wist me verborgen te houden. Ze leende me een boerka en 500 roepies (ongeveer € 3) zodat ik veilig naar mijn familie kon terugkeren. Maar mijn ouders geloofden me niet toen ik hen vertelde wat er was gebeurd.”
“Ik leef nu onder de bescherming van de Kerk, maar ik ben niet veilig. God beschermde me en ik ontsnapte. Ik draag met trots het kruis waar ik ook ga. Ik kan nergens alleen heen, want ik word misschien opnieuw aangevallen. Ik ben niet vrij om naar de kerk te gaan. Ik heb geen beveiliging of wettelijke bescherming. Toch wil ik mijn land niet verlaten. Dit is mijn huis. Ik wil rechten studeren, zodat ik andere meisjes tegen soortgelijke misdaden kan beschermen. Ik hoop ook dat wereldleiders wetgeving ondersteunen die de veiligheid van vrouwen waarborgt en gedwongen bekering en huwelijken voorkomt.”
