Die daad leidde ertoe dat hij werd verheven tot Dienaar Gods - de eerste in de geschiedenis van Pakistan. Deze eerste stap op weg naar zaligverklaring geeft veel hoop onder de christelijke gemeenschap in Pakistan en ook daarbuiten.

Grote betrokkenheid
Akash Bashir werd op 22 juni 1994 geboren in een katholieke familie in Risalpur, Pakistan. Al op jonge leeftijd toonde hij grote betrokkenheid bij zijn gemeenschap. Op 15 maart 2015, de vierde zondag van de vastentijd, had hij dienst als vrijwillige bewaker buiten de kerk toen een verdachte man probeerde het gebouw binnen te komen waar honderden mensen en families bijeen waren voor de mis.

Akash realiseerde zich dat de man explosieven droeg en hield hem tegen. Zijn laatste woorden waren: “Ik zal sterven voordat ik je binnenlaat”, terwijl hij de terrorist met al zijn kracht omhelsde om te voorkomen dat hij een bloedbad zou aanrichten. Omdat hij zijn missie niet kon voltooien, liet de terrorist zijn explosieven ontploffen, waarbij hijzelf en Akash omkwamen.

Oecumenische dimensie
Pater Pierluigi Cameroni, algemeen postulator voor de heiligverklaringen van de Salesiaanse Familie, sprak met Kerk in Nood (ACN) in Rome en benadrukte het belang van Akash's getuigenis: “Ik denk dat dit een speciale zaak is, omdat hij een jonge jongen was, omdat hij de eerste Pakistaanse heilige zal zijn en omdat het een oecumenische dimensie heeft.”

Volgens de postulator, die met deze zaak is belast omdat Akash op een school van de Salesianen zat, benadrukt de dood van Akash de oecumene van het bloed waarover paus Franciscus zo vaak heeft gesproken. “Kort voor de aanval op de katholieke Sint-Janskerk werd ook een Anglicaanse kerk aangevallen, wat de lokale anglicaanse en katholieke gemeenschappen in pijn verenigde. Daarnaast werd het graf van Akash gebouwd van marmer gedoneerd door een moslim, wat laat zien dat zijn offer over de religieuze grenzen heen werd erkend.”

De kracht van zijn getuigenis
Sinds het begin van zijn zaligverklaringszaak zijn er 32 getuigen gehoord: familie, religieuzen, priesters en vrienden, waaronder enkele moslims. De diocesane fase van het proces werd afgesloten op 24 oktober 2024 en is nu in handen van Rome.

Het leven en het offer van Akash hebben veel jonge mensen in Pakistan en over de hele wereld geïnspireerd. In de woorden van pater Cameroni: “De christenen zijn gesterkt, andere jonge mensen hebben het overgenomen en er zijn veel doopsels geweest. Hij is een bron van vrede en hoop geweest, omdat zijn voorbeeld een glimp laat zien van de overwinning van Christus. Pasen gaat over dood en opstanding, en dus over hoop. Het is ook een oproep tot verzoening.”

Akash is ook een voorbeeld voor jonge mensen omdat hij een bescheiden persoon was. “Hij was een heel eenvoudige jongen, maar hij was altijd vol liefde en dienstbaarheid voor de armen, en bewogen door een ideaal van opkomen voor gerechtigheid,” herinnert pater Cameroni zich, die een kort boek over de jonge Pakistaan schreef.

Droom van dienend sterven
Tijdens zijn gesprek met Kerk in Nood benadrukte de postulator Akashs openheid om anderen te dienen. “Er is zelfs een indrukwekkende episode over een droom die Akash had en die hij aan een vriend toevertrouwde, die deze na de moord aan Akashs vader vertelde. Hij zei dat hij had gedroomd dat hij dienend zou sterven, goed doend.” Tien jaar na de feiten blijft het verhaal van Akash Bashir dan ook een krachtige herinnering aan de kracht van geloof en moed in tijden van vervolging , ook onder jonge gelovigen.

Volgens pater Cameroni waren zijn laatste woorden: “Ik zal sterven voordat ik jullie binnenlaat” een teken van de moed waarmee hij opkwam tegen het kwaad en de gelovigen beschermde ten koste van zijn eigen leven. De generale postulator zegt dat dit ook een zin is die de jongeren van vandaag kan helpen. “Akash liet het kwaad niet binnen. Hij stierf liever. Wij moeten hetzelfde doen, worstelen om het kwaad niet in ons leven toe te laten. In die zin zie ik weerspiegelingen van de boodschap van Don Bosco en ik geloof dat dit een bron van grote christelijke hoop is. De kracht van Christus kan elk kwaad verslaan. Het kwaad heeft niet het laatste woord.

De Pakistaanse priester Lazar Aslam OFM vertelde de pauselijke stichting Kerk in Nood (ACN) dat Suleman een zeer hardwerkende en ondernemende jongeman was. “Hij begon met het verzamelen van afvalmateriaal en met veel moeite verwierf hij uiteindelijk landbouwmachines om tarwe- en rijstvelden te bewerken. Het afgelopen jaar boekte hij aanzienlijke successen: hij beheerde 25 hectare land en bezat een voertuig”.

Door zijn succes werd hij echter het doelwit van vijandigheid en jaloezie. Zes maanden lang kreeg Suleman te maken met bedreigingen, aanvallen en pesterijen, waaronder opzettelijke schade aan zijn machines en vernieling van zijn gewassen. “Ondanks dat hij deze incidenten rapporteerde aan de autoriteiten, werd er weinig tot geen actie ondernomen. Daardoor was hij kwetsbaar voor meer geweld”, aldus pater Aslam.

Op 29 december werd Suleman aangevallen en neergeschoten. Daarbij opliep hij ernstige schade aan zijn nieren op. Hij stierf op 1 januari. Een andere persoon, die ook gewond raakte bij het incident, legde onder druk van de politie aanvankelijk een valse verklaring af. Ooggetuigen onthulden echter dat Suleman slachtoffer was van een opzettelijke aanval.

Tot nu toe zijn vier van de vijf aanvallers gearresteerd. De hoofddader is echter nog op vrije voeten. De zaak is een schrijnend voorbeeld van de uitdagingen waarmee christenen en andere minderheden in Pakistan worden geconfronteerd. De katholieke (Nationale) Commissie voor Gerechtigheid en Vrede (NCJP) bezocht de familie van het slachtoffer na het incident en concludeerde na onderzoek dat het incident “een geval van religieuze discriminatie” was.

Pater Lazar Aslam en de familie van Suleman eisen gerechtigheid en dringen er bij de lokale en internationale autoriteiten op aan om resoluut actie te ondernemen om religieuze minderheden te beschermen en verdere gewelddaden en sociale en religieuze discriminatie te voorkomen. Ook Kerk in Nood (ACN), dat financiële steun verleent aan de NCJP, heeft het belang van het versterken van gerechtigheid en gelijkheid onder de wet herhaaldelijk gemeld en aan de kaak gesteld.

Voormalig verpleegster Shagufta Kiran (40) kreeg woensdag 18 september de doodstraf opgelegd door de rechtbank van de Federal Investigation Agency (FIA) in Islamabad. Ze kreeg ook een boete van omgerekend meer dan 950 euro.

FIA-agenten bestormden drie jaar geleden haar huis in Rawalpindi en arresteerden haar nadat ze in een WhatsApp-discussiegroep opmerkingen had gedeeld die als respectloos werden beschouwd voor de profeet Mohammad van de Islam. Ze werd veroordeeld op grond van de controversiële Pakistaanse blasfemiewetten. Daarin staat op belediging van de profeet Mohammed de doodstraf.

Naeem Yousaf Gill, uitvoerend directeur van de Nationale Katholieke Commissie voor Gerechtigheid en Vrede (NCJP), die de familie van Shagufta juridisch advies had gegeven en haar juridische kosten in het begin van de zaak had gefinancierd, verklaarde in een reactie op het vonnis tegenover de katholieke hulporganisatie Kerk in Nood (ACN): “We zijn diep teleurgesteld. Het recht heeft niet gezegevierd in de zaak van Shagufta. Ze zal haar zaak voorleggen aan het Hooggerechtshof. Het vonnis is streng.”

Het hoofd van de NCJP, wiens organisatie gedeeltelijk gefinancierd wordt door Kerk in Nood (ACN), drong er bij de Pakistaanse regering op aan om “streng op te treden” tegen individuen die met kwade bedoelingen beschuldigingen uiten: “Op een breder niveau moet de staat de toenemende radicalisering tegengaan die dergelijke incidenten veroorzaakt.”

De klacht tegen Shagufta werd geregistreerd door de moslim Shiraz Ahmed Farooqi, die zei dat ze in september 2020 de vermeende godslasterlijke inhoud deelde in een WhatsApp-groep die hij beheerde. Shagufta hield vol dat zij niet de auteur was van de content die werd gedeeld in de WhatsApp-groep met de naam 'Pure Discussions'.

Haar advocaat, Rana Abdul Hameed, vertelde aan christelijke media: “Ik kan bevestigen dat ze veel hoop heeft op een positieve uitkomst van de hogere rechtbank. Ze mist haar familie echter heel erg en wil zo snel mogelijk met hen herenigd worden.” Shagufta's man en zoon werden samen met Shagufta gearresteerd in 2021, maar werden al snel weer vrijgelaten.

Kerk in Nood verleent al lange tijd steun aan de NCJP, die juridische en juridische bijstand verleent aan slachtoffers van godslastering en mensen bewust maakt van justitiële problemen waar christenen en andere minderheden in Pakistan mee te maken hebben.

Foto ©: familie Kiran Shagufta

Mevrouw Kausar, u werd ten onrechte beschuldigd van godslastering en bracht, ondanks dat u onschuldig was, bijna acht jaar door in een Pakistaanse gevangenis. Uiteindelijk werd u vrijgelaten. Hoe hebt u de kracht gevonden om zoveel jaren van opsluiting en scheiding van uw geliefden te doorstaan?

Nadat ik ervan beschuldigd was - hoewel ik geen mobiele telefoon bezat - dat ik een godslasterlijk sms'je naar een plaatselijke imam had gestuurd, werd ik in afzondering opgesloten. Nadat ik ter dood veroordeeld was, leed ik onder de hitte, de honger en de scheiding van mijn familie. Het enige wat mij voedde en wat mijn bron van rust werd, was mijn geloof in Jezus Christus. Ik las Mattheüs 6,27: “Kan iemand van u door zich zorgen te maken ook maar één uur aan zijn leven toevoegen?” Ik mediteerde en dacht na over mijn geloof en ik voelde me van binnen gesterkt. Ik was niet langer alleen; God was met mij in deze strijd tussen leven en dood.

Welke invloed had deze situatie op uw familie en vrienden?

Toen ik in de gevangenis zat, verwachtte ik herenigd te worden met mijn kinderen, maar drie jaar lang mocht ik ze niet zien. De jongens werden naar een door de staat geleid beschermingscentrum gebracht. Ze waren doodsbang, want omdat ze minderjarig waren, werden ze beschouwd als kinderen van iemand die godslastering had gepleegd. Ze werden daarom met extreme vooroordelen behandeld en in afzondering gehouden. Mijn man, die gehandicapt is, werd ook gearresteerd. In de gevangenis werd hij ondersteboven opgehangen en geslagen om hem te dwingen toe te geven dat wij godslastering hadden gepleegd. Maar we waren onschuldig en we konden niet toegeven dat we iets niet hadden gedaan. We werden onder druk gezet om ons tot de Islam te bekeren, maar we weigerden omdat we waarde hechten aan ons geloof in Jezus Christus. Mijn broer en mijn schoonzus deden wat ze konden om ervoor te zorgen dat ik juridische bijstand kreeg en ook de Europese Unie zette zich in om mijn onschuld te bewijzen. Ik had geluk, maar vele anderen zitten nog steeds in de gevangenis. Als Pakistan niets doet om misbruik van deze wet te voorkomen, zullen er nog veel meer Asia Bibi's en Shagufta Kausers komen.

Hoe is het om christen te zijn in Pakistan?

In Pakistan worden christenen vervolgd, velen worden onterecht beschuldigd van godslastering en opgesloten in de gevangenis. Voor ons zijn zelfs de simpele dingen van het dagelijks leven moeilijk, omdat je zomaar beschuldigd kunt worden door een buurman of, zoals gebeurde in de zaak in Sargodha, waar een melkboer iemand vals beschuldigde van het verbranden van een bladzijde uit de Koran.

Veel van onze weldoeners doneren gul om de christenen in Pakistan te helpen. Hebt u een boodschap voor hen?

Pakistan is erg arm, en de christenen zijn de allerarmsten. Omdat ze een ander geloof hebben dan de meerderheid van de bevolking, worden ze uiteindelijk gediscrimineerd en gemarginaliseerd. Als je een christen bent in Pakistan en beschuldigd wordt van godslastering, wil geen enkele advocaat je zaak aannemen. Geen enkele rechter wil er eerlijk over beslissen, want in het verleden hebben radicale groeperingen advocaten of zelfs rechters vermoord die christenen onschuldig verklaarden. Dit betekent dat ze financiële hulp nodig hebben om een advocaat in te huren. Om deze redenen is het moeilijk voor ons om te overleven als burgers en als christenen. Dankzij de weldoeners van Kerk in Nood en de vele andere vrienden in de wereld die ons helpen steunen, slagen we er niet alleen in om te overleven, maar ook om ons geloof te belijden.

Vooraanstaande geestelijken in het bisdom Faisalabad meldden dat veiligheidsdiensten christenen in Jaranwala waarschuwden om afgelopen vrijdag, 16 augustus, geen openluchtevenementen te houden ter gelegenheid van de eerste verjaardag van de wreedheden.

Op één dag werden meer dan 25 kerken en minstens 85 christelijke huizen door een menigte van duizenden in brand gestoken en geplunderd in wat de Pakistaanse bisschoppen “het ergste incident tegen christenen” noemden in de 77-jarige geschiedenis van het land.

Eisen actie voor gerechtigheid
In een gesprek met Kerk in Nood (ACN), de katholieke hulporganisatie voor vervolgde christenen, zei bisschop Indrias Rehmat van Faisalabad: “Mensen zijn bang en voelen zich hopeloos omdat er tot nu toe geen gerechtigheid is geschied. Sommige mensen zijn boos en willen in opstand komen. Ze eisen dat we actie ondernemen voor gerechtigheid, maar wat kunnen we doen? Gerechtigheid kan alleen door de regering gegeven worden. De daders zijn meestal op borgtocht vrij en dit maakt de gemeenschap van streek.”

Hij voegde eraan toe: “De extremistische groepen willen wraak nemen. Ze hebben het gevoel dat ze na wat er in Jaranwala gebeurd is, hun reputatie als goede burgers verloren hebben. Ze hebben hun geloofwaardigheid verloren.”

Pastoor Yaqub Yousif, parochiepriester in Jaranwala, zei dat er vrijdag wel diensten gehouden werden in kerken, maar dat de veiligheidsdiensten gewaarschuwd hadden dat mensen die zich niet buiten moeten verzamelen: “Mensen zijn verontrust door het gebrek aan gerechtigheid. Ze voelen zich erg onzeker. Als de instellingen die verantwoordelijk zijn voor rechtspraak niet kunnen helpen, wat kunnen de mensen dan doen als zwakke minderheden? Ze zijn bang.”

Enige veroordeelde is christen
Volgens de laatste rapporten van de Nationale Commissie voor Gerechtigheid en Vrede (NCJP) van de rooms-katholieke Kerk zitten slechts vijf van de 305 mensen die na de gruweldaad van 16 augustus 2023 werden gearresteerd nog achter de tralies.

De enige persoon die veroordeeld is, is de christelijke Ehsan Shan die levenslang uitzit wegens godslastering nadat hij schuldig bevonden werd aan het delen op sociale media van een afbeelding van de ontheiligde Koran die de aanleiding vormde voor het geweld.

Pastoor Yousif: “Ik wil graag duidelijk maken dat christenen er nooit aan gedacht hebben om geen respect te tonen voor de Koran of de profeet en dat ze absoluut geen waarde zouden zien in daden van ontheiliging.”

Bedreigd na doen van aangifte
Maar liefst 17 van de 25 aangiften (FIR) die zijn ingediend in verband met de gruweldaad in Jaranwala zijn geregistreerd door christenen. Volgens pastoor Yousif hebben veel gelovigen echter hun aangiften ingetrokken na gewelddadige bedreigingen.

De Pakistaanse regering heeft een deel van de mensen die door de aanslagen getroffen waren gecompenseerd, maar volgens de NCJP zijn slechts 26 huizen gerenoveerd van de 86 huizen die bij de aanslagen beschadigd waren.

Bisschop Rehmat zei al vroeg dat hij de door de overheid gesponsorde kerkreparaties stopzette, omdat de aannemers slecht werk leverden en nalieten om scheuren te repareren, waardoor de gebouwen onveilig bleven. Negentien van de 26 bezochte kerken zijn gerepareerd, waarbij het merendeel van de renovatie volgens de NCJP door de christelijke gemeenschappen zelf is uitgevoerd.

Dankbaar voor uw steun
Bisschop Rehmat is de weldoeners van Kerk in Nood dankbaar voor het bieden van noodhulp aan getroffen gezinnen die naar huis terugkeerden. Naast basis huishoudelijke artikelen en meubilair, werden onder meer autoriksja's voor taxichauffeurs en andere middelen geleverd voor slachtoffers die hun inkomstenbron waren kwijtgeraakt.

“Namens de Jaranwala-gemeenschap - degenen die op die dag slachtoffer waren - en het hele bisdom wil ik Kerk in Nood en de gulle weldoeners die op onze behoeften hebben gereageerd, bedanken. U deelt onze missie. Vanuit het diepst van mijn hart wil ik elk lid van Kerk in Nood bedanken. Moge u door uw voortdurende hulp nog meer mensen in nood helpen.”

De katholieke Kerk in Pakistan heeft de ondertekening van een wetswijziging van de wet op het christelijk huwelijk toegejuicht, waardoor de huwelijksleeftijd voor zowel jongens als meisjes wordt verhoogd naar 18 jaar.

Eerste stap
Hoewel de reikwijdte beperkt is - de wet geldt alleen voor christenen in het Islamabad Capital Territory - hopen kerkleiders dat dit de eerste stap is in een overkoepelend plan. “Vaak, wanneer meisjes worden ontvoerd, kunnen ze gemakkelijk ergens naartoe worden gebracht waar de huwbare leeftijd 16 is. Soms zullen de moslims zeggen dat ze al de huwbare leeftijd hebben. Maar wij christenen zeggen dat ze helemaal niet mogen trouwen voor hun 18e, omdat ze nog kinderen zijn,” aldus bisschop Samson Shukardin, de voorzitter van de Pakistaanse bisschoppenconferentie, tegenover Kerk in Nood.

“Dit geeft ons een beetje gemoedsrust; geen volledige gemoedsrust, maar wel een beetje. In deze situaties hebben we tenminste gronden om een zaak te beginnen tegen mensen die minderjarigen van onder de 18 hebben ontvoerd en uitgehuwelijkt,” zei hij tegen de katholieke hulporganisatie over de nieuwe wet.

Ontvoeringen ernstig probleem
Ontvoering, gedwongen bekering en uithuwelijking van kinderen is een ernstig probleem in Pakistan dat nog niet adequaat is aangepakt door de civiele autoriteiten. “Het probleem is dat er ontvoeringen en bekeringen plaatsvinden en dat we onze stem al vaak hebben laten horen, maar dat er tot dusver weinig is gedaan,” zegt bisschop Shukardin.

De Kerk hoopt deze strijd nu voort te zetten door te proberen de huwelijksleeftijd te verhogen naar 18 jaar voor alle Pakistanen, ongeacht religie of geografie. Succes in deze strijd zou de vrijlating van slachtoffers van ontvoering en gedwongen huwelijken veel gemakkelijker maken, geloven de bisschoppen.

In een gezamenlijke verklaring die de Nationale Commissie voor Gerechtigheid en Vrede naar Kerk in Nood stuurde, bedanken de katholieke leiders van Pakistan het parlement van Islamabad voor het unaniem aannemen van het wetsvoorstel. “Deze wetgeving zal een cruciale rol spelen in de bescherming van onze jonge en minderjarige meisjes tegen gedwongen bekeringen en huwelijken. We hopen dat de regering verdere stappen zal ondernemen om gedwongen bekeringen strafbaar te stellen.”

De pauselijke stichting vestigt met haar belangenbehartiging al lange tijd de aandacht op het probleem van ontvoering en gedwongen bekering van christelijke meisje. “Samen met de bisschoppen erkennen we dat er meer moet worden gedaan om dit probleem volledig aan te pakken. Maar elke actie om een einde te maken aan het trauma van jonge meisjes die worden ontvoerd, seksueel misbruikt en vervolgens gedwongen worden hun geloof af te zweren en met hun ontvoerder te trouwen, moet worden toegejuicht,” aldus Mark von Riedemann, directeur Belangenbehartiging en Godsdienstvrijheid van Kerk in Nood (ACN) International.