De provincie Noord-Kivu, in de Democratische Republiek Congo, wordt geconfronteerd met een verschrikkelijke humanitaire crisis, twee weken nadat de rebellengroep M23, die gesteund wordt door Rwanda, de provinciehoofdstad Goma bezette.
“In de stad Goma wordt nog steeds gevochten tussen het Congolese leger en de M23. Meer dan 2.000 mensen zijn gedood en er zijn duizenden gewonden. De ziekenhuizen zijn overvol en ook de vluchtelingenkampen zijn aangevallen”, zegt pater Marcelo Oliveira, een Portugese Comboni missionaris in de regio, aan Kerk in Nood (ACN). “Het doel van de M23 is om de stad Goma in te nemen.”
Vrouwen verkracht door gevangenen
Tijdens de gevechten konden veel gevangenen ontsnappen uit de centrale gevangenis. Tragisch genoeg vielen zij de vrouwenvleugel aan en verkrachtten meer dan honderd gevangenen. “Veel vrouwen en kinderen zijn gedood. Te midden van de verwarring hebben sommige gevangenen ook de faciliteiten in brand gestoken. Velen zijn er niet in geslaagd om aan de vlammen te ontsnappen,” zegt de priester. “Zelfs de vluchtelingenkampen zijn niet veilig.”
De situatie is zeer ernstig en er bestaat zelfs een risico dat de M23-troepen oprukken naar Zuid-Kivu. Diplomatieke inspanningen zijn ondernomen om een staakt-het-vuren te bereiken, om de burgerbevolking te beschermen. Op donderdag 6 februari riep de secretaris-generaal van de Verenigde Naties op om een einde te maken aan het conflict, omdat hij zei dat “er te veel op het spel staat” om het te laten voortduren.
Een lijdende Kerk
Pater Marcelo wijst erop dat het momenteel bijna onmogelijk is om noodhulp naar de bevolking te brengen: “Het vliegveld is gesloten, de verkeerstoren is vernield en er is materiaal gestolen. We veronderstellen dat er nog steeds niet-geëxplodeerde munitie ligt, dus er zal zorgvuldig onderzocht moeten worden of het vliegveld weer open kan, want het is de enige manier om humanitaire hulp de stad in te krijgen.”
De Portugese priester benadrukt dat in dit alles de mensen lijden. De Kerk lijdt volgens hem mee met mensen die geconfronteerd worden met grote moeilijkheden en constant hun huizen moeten ontvluchten. “De Kerk blijft bij de mensen, zoals de Goede Herder die zijn kudde begeleidt en niet aan de wolven overlaat. Zo blijft onze aanwezigheid bij de mensen, in een poging een teken van hoop te zijn te midden van de angst en de pijn. We houden onze ogen gericht op Jezus, die zijn volk leidt. We bevinden ons in een jubeljaar, we zijn pelgrims van hoop, en de Kerk blijft dat teken van hoop.”
Foto: © MONUSCO/Sylvain Liechti
