“Overlevenden van bloedbaden door extremisten in de Middle Belt in Nigeria hebben geen vertrouwen in hun leiders nu ze voortdurend worden geconfronteerd met aanvallen op hun boerderijen en een toenemend voedseltekort”, stelt priester Andrew Dewan.
Geen bescherming of steun
De directeur communicatie van het bisdom Pankshin vertelde aan de katholieke hulporganisatie Kerk in Nood (ACN) dat gekozen functionarissen gewoon niet geïnteresseerd zijn in het welzijn van de mensen. “Ze bieden geen bescherming of andere praktische steun aan de christelijke gemeenschappen wier huizen en middelen van bestaan zijn verwoest.” In plaats daarvan zei hij dat de Kerk en niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) onderdak, voedsel, kleding en andere basisbehoeften hebben verstrekt aan ontheemden en anderen die worstelen om te overleven.
Nieuwe moorden en wreedheden
De priester – die helpt bij de opvang van ontheemden in de katholieke St. Thomaskerk in Bokkos – vertelt dat hij regelmatig berichten ontvangt over nieuwe moorden en andere wreedheden. Hij stelt dat terroristen afgelopen zaterdag (13 juli) een christelijke vrouw en haar dochter ontvoerden en dat gewapende Fulani-herders op zondag (14 juli) opnieuw een christelijke gemeenschap in Bokkos bestormden en “het dorpshoofd doodden.”
Religieuze dimensie
Tegenover Kerk in Nood legt hij uit dat, hoewel conflicten over land ook een factor zijn, er een duidelijke religieuze dimensie aan de aanvallen zit. De Fulani – een volk met een grote moslimmeerderheid – hebben volgens hem gemunt op overwegend christelijke boerengemeenschappen. Hij voegde eraan toe dat de reeds bestaande hongersnood is verergerd doordat extremisten boeren dwingen hun land te verlaten, voedselvoorraden vernietigen en mensen aanvallen die proberen terug te keren naar hun land: “De honger zal het komende jaar toenemen door een gebrek aan bescherming voor boeren. De voedselprijzen zijn alleen de afgelopen maand al meer dan verdubbeld.”
Geloof op de proef gesteld
Pater Andrew zei dat het geloof van de christelijke gemeenschap op de proef wordt gesteld. “Velen verliezen hun geduld, ondanks de pogingen van de Kerk om volharding en vergeving te bevorderen. Ze voelen zich hulpeloos, omdat we hen als priesters, als zielenherders blijven aanmoedigen om hoopvol te zijn, om veerkrachtig te zijn, maar de zaken er niet beter op lijken te worden. Er heerst dus een sfeer van hopeloosheid.”
