Er was een tijd dat Beiroet bekend stond als het 'Parijs van het Midden-Oosten.' De herinnering aan die 'glamoureuze' tijd is vandaag de dag, door de diepe crisis die Libanon momenteel doormaakt, des te pijnlijker. De financiële crisis, met de banken op de rand van faillissement, een verwoestend hoge werkloosheid en een gebrek aan hoop voor de toekomst brengen dit ooit welvarende land in het Midden-Oosten aan de rand van de afgrond. Niemand had kunnen denken dat Libanon, dat met zijn befaamde veerkracht wist te herstellen van de tragedie van de burgeroorlogen, opnieuw in een crisis van armoede, ellende en wanhoop zou worden gestort. Voor velen is het gevecht voor overleven een bittere strijd, vooral voor mensen met kleine kinderen in hun zorg - mensen zoals Georgette, die voor haar kleinkinderen zorgt. De alleenstaande vrouw is een levend beeld van de tragische situatie waarin Libanon verkeert.
“Het klonk als een atoombom...”
De crisis - die al ernstig was - werd nog verergerd door de vreselijke explosie in de haven van Beiroet begin augustus. In een kwestie van seconden was de hele wijk verwoest, een groot deel ervan gereduceerd tot puin. Hele voorsteden werden getroffen, huizen werden verwoest en overal werden vernielingen aangericht. In een oogwenk werd de stad omgevormd tot een soort oorlogsgebied, waardoor alle oude herinneringen aan een tijd waarvan men dacht dat die achter de rug was, weer tot leven werden gewekt: de lucht die was gevuld met het gebrul van de explosie, de kracht van de ontploffing, die alles voor zich uit veegde. Het tumult, de kreten van de gewonden, mensen die heen en weer renden, anderen die om hulp schreeuwden. De crisis die het land al teisterde werd plots een nachtmerrie van onvoorstelbare proporties. Priester Abdo vertelde Kerk in Nood over zijn ervaring: “De explosie was als een atoombom, met overal rode rook. Het enige dat ik kon zien, waren mensen, verward, gedesoriënteerd en huilend, in een scène van vernietiging en dood.” De explosie kostte het leven aan meer dan 180 mensen, meer dan 6.500 raakten gewond en bijna 300.000 huizen werden vernield of zwaar beschadigd.
“Ik woon in een arme wijk...”
Het leven was al moeilijk genoeg voor Georgette, maar de crisis die de stad trof als gevolg van de explosie heeft haar leven nog kwetsbaarder gemaakt. Ze vertelt hoeveel erger het is geworden in Beiroet: “Ik woon in een arme wijk van de stad en onze situatie is erg slecht, vooral sinds de explosie. Ik woon hier met mijn drie kleinkinderen. We zijn helemaal alleen in dat huis. Ik ben verantwoordelijk voor hen en ik heb niemand om me te helpen, behalve God en de weldoeners van Kerk in Nood”, vertelt ze aan María Lozano van Kerk in Nood International, dat met een team naar Beiroet is gekomen om de omvang van de schade van de explosie in augustus te evalueren. Georgette is een van de ontvangers van de voedselpakketten die vanuit een lokale kliniek worden uitgedeeld, dankzij de vrijgevigheid van de weldoeners van Kerk in Nood. De pakketten bevatten elementaire dagelijkse benodigdheden die Georgette dankbaar heeft opgestapeld in haar bijna lege keukenkastjes. “Ik ben blij met deze hulp, omdat ik nu een maand lang mijn kleinkinderen kan voeden”, legt ze uit.
Onwankelbaar geloof
Georgette is blij met de voedselhulp die ze in een kinderwagen kon ophalen samen met Chárbel, een van haar kleinkinderen van slechts 15 maanden oud. Nog belangrijker is dat ze weet dat ze niet alleen is. Achter haar stoïcijnse stilte schuilt een diep verdriet: de dood van haar man, zeven jaar geleden bij een verkeersongeluk. Zijn foto boven de deur van de zitkamer is alles wat ze nog heeft om hem te herdenken. Ze hadden twee kinderen, een jongen en een meisje. Haar zoon kan echter niet voor zijn kinderen zorgen, omdat hij tijdelijk in een andere stad werkt. Daarom wonen haar schoondochter en de drie kleinkinderen nu bij Georgette in. Haar eigen dochter heeft psychische problemen en woont in een instelling.
Er zijn veel mensen zoals Georgette die in Beiroet wonen, terwijl de stad worstelt om te herstellen van de verwoestende explosie. Mensen met lege handen en met weinig vooruitzichten, die reeds verslagen waren door de economische crisis die het land als een brute en ongeneeslijke ziekte heeft getroffen. Maar Georgette hoopt op betere tijden, een hoop die gevoed wordt door haar geloof. “Ik weet dat ik niet alleen ben, en dit is belangrijker voor mij dan alleen de voedselhulp... gewoon weten dat er mensen aan ons denken. Ik dank God elke dag. Hij is altijd met mij en met mijn familie geweest en heeft ons vriendelijke mensen gestuurd om ons door deze moeilijke tijden heen te helpen.”
Het leven is moeilijk voor Georgette, net als voor de grote meerderheid van de Libanezen. Maar hoe moeilijk de beproevingen ook zijn, haar geloof zal altijd een zeker toevluchtsoord zijn. “De situatie van de Christenen in Libanon is onzeker, maar Jezus is altijd bij ons en niemand kan ons hier weggooien”, besluit ze.
Kerk in Nood helpt christelijke gemeenschappen in het Midden-Oosten om in hun oude Bijbelse landen Libanon, Irak en Syrië te blijven.
