Een voorbeeld hiervan is het verhaal van André Silvestre (64) die in Caçapava, São Paulo, Brazilië woont. Elke dag herhaalt hij dezelfde routine. Hij vertrekt rond 5.30 uur van huis en fietst door de straten van zijn stad, waarbij hij bij elke afvalbak stopt om blikjes en plastic flessen te verzamelen. Hij komt thuis met zakken vol met materiaal en begint aan de volgende fase van zijn missie: het scheiden en kleiner maken van alle flessen en blikjes. Hij hoeft dit werk niet te doen, hoewel het een manier is om het plaatselijke recyclingteam te helpen. Zodra al het materiaal is omgezet in geld, wordt het een donatie aan Kerk in Nood, een kostbaar geschenk voor de lijdende Kerk dat voortkomt uit opoffering zelf. Elke donatie die binnenkomt bij ACN is zo een reden voor veel vreugde en dankbaarheid.
Geïnspireerd door arme António
Het idee om recyclebaar materiaal in te zamelen voor donaties, begon toen André de 81-jarige António ontmoette, die elke dag 10 km liep om flessen en blikjes te verzamelen die hij vervolgens sorteerde en verkocht om in zijn eigen levensonderhoud te voorzien. Geraakt door dit verhaal, besloot André een deel van zijn kilometers op zich te nemen en materiaal te verzamelen om aan hem te geven. Later, toen António overleed, besloot André zijn initiatief te “recyclen”. Nadat hij via televisieprogramma’s had gehoord over het werk van Kerk in Nood, werd hij geïnspireerd om een nieuwe bestemming te vinden voor zijn vrijgevigheid: “Ik realiseerde me dat Kerk in Nood ‘António’s’ over de hele wereld kon bereiken, en meer kon doen dan ik ooit met dat geld had gekund.”
Uiteindelijk werden de wandelingen moeilijk voor André vanwege rugpijn en ischias. Maar als zijn lichaam al tekenen van broosheid vertoonde, dan was zijn hart sterker en enthousiaster dan ooit. Hoewel hij gegronde redenen had om een eind te maken aan zijn dagelijkse liefdesarbeid, vond hij een manier om de moeilijkheden te overwinnen. Hij ging fietsen en ging nog verder op zoek naar recyclebaar materiaal.
Goedheid besmettelijk
Daden van goedheid hebben de neiging besmettelijk te zijn. Toen André’s vrijgevigheid in de buurt bekend werd, begonnen anderen ook materiaal in hun huizen te scheiden om te verkopen en om te zetten in financiële hulp voor degenen die lijden. Toen hij erin slaagde nog meer geld in te zamelen, kon hij de omvang van de hulp vergroten: de flessendoppen worden nu gescheiden en aan het stadsasiel gedoneerd, zodat het voedsel voor de behoeftigen kan krijgen. “Op deze manier wint iedereen, vooral ik! Ik ben veel gezonder sinds ik deze ochtendgymnastiek doe, en ik ben zelfs een paar kilo kwijt die me al sinds mijn huwelijk achtervolgden.”
André’s eenvoud doet de vraag rijzen hoe ver wij bereid zijn te gaan om onze broeders in nood te helpen. Natuurlijk staan we allemaal voor grote uitdagingen, vooral met de pandemie, maar met de woorden van de heilige Augustinus: “Iemand wiens hart vol is van naastenliefde heeft altijd iets te geven.” Soms kunnen zelfs de eenvoudigste gebaren ten gunste van onze broeders een uiting van liefde zijn. Waarom zouden we dit idee niet hergebruiken?
