De bisschop van Masvingo in Zimbabwe zegt dat de Kerk in zijn land, en in het algemeen, dank verschuldigd is aan de religieuze zusters die pastoraal werk ter plaatse doen, soms onder zeer moeilijke omstandigheden. Tijdens een bezoek aan het internationale hoofdkantoor van Kerk in Nood (ACN) sprak bisschop Raymond Tapiwa Mupandasekwa over vrouwelijke religieuzen als “voetsoldaten van Christus”.
Voetsoldaten van Christus
“We moeten de vrouwelijke congregaties bedanken; zij hebben veel lasten moeten dragen om de Kerk in Afrika te dienen. Zij zijn degenen die ter plaatse de armen, weduwen en wezen dienen, maar ze krijgen weinig erkenning,” zei hij. ”Zij doen de catechese van kinderen, jongeren en volwassenen, maar als mensen over de Kerk praten, zeggen ze: 'De priester doet hier goed werk, hij is heel goed in organiseren.' De priester is misschien goed in organiseren, maar wie voert al deze dingen uit? Wie zorgt ervoor dat het werkt? Dat zijn de vrouwen in de congregaties. Met heel weinig dankbaarheid. Historisch gezien hebben we een uitdaging gehad in de manier waarop we onze dankbaarheid hebben uitgedrukt.”
Rekeningen te betalen
De bisschop betreurde het feit dat de zusters in veel situaties geen vergoeding of steun krijgen voor hun pastorale werk, wat negatieve gevolgen kan hebben voor bisdommen. “De meerderheid wordt niet betaald, maar ze hebben rekeningen te betalen, ze hebben voedsel en medicijnen te kopen, gezondheidszorg nodig. De Kerk is traag geweest in het erkennen van die bijdrage en het financieel ondersteunen van hen, tot het punt dat een groot aantal de moed heeft verloren en nu meer geïnteresseerd is in hun werk als leraar of als verpleegkundige, waarvoor ze een salaris van de overheid krijgen. Velen verlaten het pastorale werk omdat ze het gevoel hebben dat ze niet goed worden ondersteund.”
Tenten meenemen
Bisschop Raymond vertelde over een persoonlijke ervaring die hij had toen hij een parochie bezocht aan de grens met Zambia en Mozambique. “Het is het meest afgelegen deel van ons bisdom, met een zeer arme gemeenschap. Ze konden het zich niet eens veroorloven om ons te huisvesten. We moesten kleine tenten meenemen om in te wonen en het paasfeest te vieren,” herinnert hij zich. Bisschop Raymond keek vol verwondering toe hoe de zusters snel een hechte band opbouwden met de parochianen. “Ik dacht bij mezelf, 'wie is hier de bisschop? De zusters zijn de bisschoppen!” herinnert hij zich met een glimlach. “Zij kennen de mensen beter dan wij! De hoeveelheid tijd die ze besteden aan de kennis van de mensen is verbazingwekkend! Zij zijn echt het voetvolk van de Kerk!”
Kerk zorgzamer
“Gelukkig”, zei hij, “beginnen de dingen te veranderen. In sommige bisdommen krijgen de zusters meer erkenning van de kerkelijke autoriteiten.” Volgens de bisschop is dit een gevolg van de oproep van paus Franciscus voor een meer synodale Kerk. “We bidden dat we meer synodaal worden, zorgzamer, met meer aandacht voor de behoeften van de oudsten en de jongsten. We willen de Kerk veranderen in een echte familie van God, waar de waardigheid van ieder mens wordt gerespecteerd.”
De weldoeners van Kerk in Nood (ACN) steunen momenteel tientallen projecten in Zimbabwe, onder andere voor de vorming en kosten van levensonderhoud van religieuze zusters in het bisdom Chinhoyi, de bouw van een klooster in het bisdom Masvingo en het opknappen van een noviciaat in het bisdom Gweru.
