Kerk in Nood: Hoe heeft de bevolking deze Kerstmis ervaren?
Mgr. Dabiré: De bevolking is uitgeput en velen rouwen om het verlies van familieleden. Er is ook veel materiële schade aangericht en dat maakt de mensen moedeloos. Toch is Kerstmis in ons land altijd een tijd van vreugde geweest en meestal een tijd van wapenstilstand. Mensen komen samen voor de Mis, hoewel sommigen niet komen omdat ze bang zijn. Wij begrijpen dit, en wij vragen de mensen niet om moediger te zijn dan zij kunnen. Kerstmis geeft ons de gelegenheid om eer te bewijzen aan alle slachtoffers van deze oorlog en om samen te bidden voor een terugkeer naar de vrede.
Het grootste deel van het land is bezet door terroristische groeperingen. Zijn ze allemaal islamitisch van aard?
Dat klopt, 50% van ons grondgebied is bezet… Sommige groepen hebben expliciet hun intenties uitgesproken, maar bij andere hoef je niet verder te gaan dan hun naam, zoals de Groep voor de Ondersteuning van Islam en Moslims (JNIM), die expliciet tot doel heeft de Islam aan het hele land op te leggen, ook door middel van terrorisme. Dit houdt natuurlijk in dat de huidige samenleving, die multireligieus is en gekenmerkt wordt door dialoog en coëxistentie, moet worden onderdrukt. De terroristen willen deze samenleving en iedereen die niet hetzelfde soort Islam belijdt als zij, inclusief Moslims, uitroeien.
Welke gevolgen heeft dit terrorisme voor de Kerk?
De gevolgen van deze golf van terrorisme van de afgelopen zeven jaar zijn verschrikkelijk. Pastoraal gezien kunnen wij ons niet meer bewegen zoals vroeger. Onze actieradius is veel kleiner, omdat de terroristen tweederde van het grondgebied van de Sahel bezetten. We hebben praktisch alleen nog de provinciehoofdsteden. Het bisdom Dori telt zes parochies, waarvan er drie moesten worden gesloten, en deze zomer hebben we er bijna nog een gesloten. De toegang tot een andere parochie is geblokkeerd. Op sommige plaatsen zijn er voedseltekorten en ligt de communicatie plat; we krijgen alleen berichten door dankzij enkele VN-organisaties die de middelen hebben om ze door te geven.
Hoe besluit u een parochie te sluiten?
Wanneer een gebied gevaarlijk wordt door de aanwezigheid van terroristen, zijn het vaak de parochianen zelf die vragen om hun priesters naar een veilige plaats te sturen, omdat ze weten dat deze dan meer gevaar lopen.
Hoe bedient u de ontheemde gelovigen?
Wij hebben pastorale zorg georganiseerd voor binnenlandse ontheemden, waarvan er op dit moment twee miljoen zijn. Dit is een moeilijke tijd, maar ik zie er ook genaden in: we zijn verenigd in deze hachelijke situatie! De radio is voor ons een grote hulp geweest om de ontheemden te bereiken, en wanneer de communicatie volledig is uitgevallen, proberen wij de humanitaire en militaire konvooien te gebruiken om korte schriftelijke berichten te sturen naar degenen die geïsoleerd zijn, om hen informatie te geven en te proberen te weten te komen hoe het met hen gaat. Af en toe konden we dankzij de militaire konvooien voedsel en voorraden naar geïsoleerde gebieden brengen. Wij passen ons zo goed mogelijk aan de situatie aan.
