Het is duidelijk dat Asia Bibi moe is. Interviews en officiële ontmoetingen nemen de paar dagen in beslag die ze nu in Frankrijk doorbrengt. Toch lacht ze naar de fotografen die zoveel foto’s maken en leent ze zich dapper voor de opeenvolging van interviews: “Het is dankzij de media dat ik nog steeds leef,” verzekert ze ons.
Slachtoffer van een absurde wet
Het einde van haar lijdensweg heeft ze vooral te danken aan de Franse journaliste Anne-Isabelle Tollet, die ze “haar zus” noemt. Tollet heeft haar bijgestaan bij de publicatie van het boek “Enfin libre!” (Eindelijk vrij). Deze autobiografie vertelt hoe deze eenvoudige Pakistaanse katholieke boerin een wereldwijd icoon van verzet werd tegen het islamitisch fundamentalisme. Asia Bibi, die beschuldigd werd van godslastering door haar moslimburen, bracht negen jaar in de gevangenis door, steeds met de dreiging van executie nadat ze ter dood was veroordeeld.
De blasfemiewet wordt in Pakistan vaak ingeroepen om geschillen tussen buren te beslechten en heeft ernstige gevolgen. Een deel van de beschuldigden is gelyncht door boze menigten, anderen zijn “verdwenen” of “hebben zelfmoord gepleegd” in de gevangenis. De media-aandacht voor Asia Bibi heeft haar van dit lot gered. In hoger beroep bij het Pakistaanse Hooggerechtshof op 31 oktober 2018 heeft zij, na vele ups en downs, dankzij internationale druk op 8 mei 2019 eindelijk kunnen vluchten naar Canada. Er is nu een “Asia Bibi-jurisprudentie” die de beschuldigden van godslastering in staat stelt om zich tegen hun beschuldigers te weren. De blasfemiewet bestaat nog steeds in Pakistan, maar het is een risico geworden om het te gebruiken om iemand schade te berokkenen.
“We zijn al meer dan duizend jaar Christenen”
“Ik had nooit gedacht dat ik beroemd zou worden,” zegt Asia Bibi met haar ingetogen stem. Ze vertelt over een gelukkige jeugd in haar geboorteland Pakistan. “Ik speelde vroeger met mijn moslimburen, er was geen scheiding,” herinnert ze zich nostalgisch. Gedoopt op achtjarige leeftijd kon ze zonder problemen haar geloof leven. Verwijzend naar haar religieuze erfenis, herinnert ze zich de lange geschiedenis van het Pakistaanse Christendom: “We zijn al meer dan duizend jaar Christenen.” Naarmate ze opgroeit, realiseert ze zich echter dat er verschillen zijn tussen Christenen en Moslims in haar land. Ze hoort van incidenten tegen Christenen. Sommigen worden gelyncht door boze meutes. Er zijn ook incidenten met Moslims die jonge christelijke vrouwen ontvoeren en hen met geweld bekeren om met hen te trouwen.
Christenen zijn “onrein”
Ze ontdekt ook dat Moslims de Christenen als onrein beschouwen. Het is vanwege dit idee dat haar leven op een warme dag, 14 juni 2009, op zijn kop werd gezet. Terwijl ze met moslimburen werkte, werd ze gevraagd om water te halen. Ze gehoorzaamde, haalde het water op en dronk daarna uit een beker voordat ze deze meenam. Een van de vrouwen weigerde te drinken omdat Asia de vloeistof “onzuiver” zou hebben gemaakt. Asia Bibi verdedigde zichzelf door te zeggen dat ze niet gelooft dat de profeet Mohammed het daarmee eens zou zijn. Daarop kreeg ze te horen dat ze zojuist blasfemie had gepleegd. Wat volgde was de gevangenis, de vlucht van haar familie die bedreigd werd door fundamentalisten, de veroordeling tot de dood door ophanging… een gerechtelijke saga die in 2019 tot een gelukkig einde kwam. Er is geen boosheid te bespeuren als ze het heeft over deze moeilijke periode in haar leven, alleen maar verdriet en vermoeidheid.
Er zijn andere ‘Asia Bibi’s’
Maar Asia weet dat ze niet de enige is die in deze situatie verkeerde. Ze wil de microfoon die haar wordt aangereikt gebruiken om te spreken voor degenen die nog steeds beschuldigd worden van godslastering in haar geboorteland. Haar stem, tot dan toe ingetogen, wordt assertiever: “Tijdens mijn opsluiting hield ik de hand van Christus vast. Het is dankzij Hem dat ik ben blijven staan. Wees niet bang!” Achter haar nieuw gevonden levendigheid, vinden we de sterke vrouw die niet klein te krijgen was door tien jaar van vreselijke beproevingen. Dit is dezelfde vrouw die er nooit mee heeft ingestemd haar familie te verlaten of haar geloof af te zweren om aan een veroordeling te ontkomen, zoals haar na haar arrestatie werd gevraagd. Wel heeft ze haar land moeten verlaten. Ze hoopt op een dag terug te komen: “Dit is mijn thuisland, ik hou hartstochtelijk van Pakistan!”, zegt ze. Intussen wil ze haar toevlucht zoeken in Frankrijk: “Ik heb hier veel liefde gevonden, ik denk dat ik het goed zal hebben onder u.”
