Het vicariaat van San José del Amazonas ligt in het uiterste noorden van Peru, dicht bij de grens met Colombia en Brazilië. Het is een afgelegen gebied zonder wegen, waar de belangrijkste reisroutes langs de grote rivieren lopen, zoals de Amazone en de Napo en hun zijrivieren. De meeste dorpen en nederzettingen liggen verspreid over het regenwoud, ver van de enige stad in de regio, de hoofdstad Iquitos. Het behoeft geen betoog dat het niet gemakkelijk is om basisproducten en -diensten te verkrijgen. De staat is hier zo goed als afwezig, het niveau van onderwijs en gezondheidszorg behoort tot de laagste van het hele land en er heerst een groot gevoel van onveiligheid als gevolg van drugshandel en zelfs mensenhandel.
In dit vergeten en door problemen geteisterde grensgebied in de bossen helpen en ondersteunen 59 katholieke lekenmissionarissen de 14 priesters van het vicariaat bij hun pastorale zorg voor de inheemse bevolking. En dat in een gebied dat zo groot is als Ierland en Portugal samen. De missionarissen komen uit veel verschillende landen – Mexico, Polen, Canada, Colombia, Spanje, Brazilië en India. Er zijn ook Peruaanse missionarissen die helpen met het pastorale werk in het gebied. Kerk in Nood (ACN) helpt hun werk hier al meer dan 25 jaar. Maar zoals de bisschop, mgr. José Javier Travieso Martín, uitlegt maakt het vicariaat San José momenteel een uiterst kritieke economische crisis door, die nog verergerd wordt door de COVID-19 pandemie.
“Niet alleen kunnen de mensen zelf niets bijdragen aan de ondersteuning van hun Kerk, vaak hebben ze zelf steun nodig, zoals we opnieuw hebben kunnen zien tijdens deze pandemie, die ons in dit land blijft teisteren”, legt de bisschop uit. “De realiteit is dat het gezondheidszorgsysteem in de steek is gelaten en dat de mensen daardoor aan hun lot zijn overgelaten.” Dankzij de steun van donateurs van Kerk in Nood was het mogelijk om in 2020 te voorzien in de basisvoedselbehoeften van twintig van deze missionarissen. Vandaag zijn er nog 14 religieuze zusters en 7 lekenmissionarissen die onze steun nodig hebben, vooral voor voedsel en gezondheidszorg.
Het vicariaat heeft 16 missiebuitenposten op zijn grondgebied. Daarnaast zijn er een lepracentrum, een ziekenhuis, 16 gezondheidscentra aan de Rio Napo, vier scholen en twee internaten, en twee revalidatiecentra voor gehandicapten. De missionarissen zijn verantwoordelijk voor het beheer van de parochies en missieposten en bezoeken ook tientallen afgelegen gemeenschappen. Wegens het tekort aan priesters in de regio gaan zij ook voor in de dienst van het woord in hun gemeenschappen, helpen zij bij de opleiding van plaatselijke catechisten en geven zij zelf catechese. Daarnaast zijn zij werkzaam in het gezinsapostolaat en het pastoraal werk voor de inheemse bevolking, verzorgen ze melaatsen en andere zieken en helpen ze bij het onderwijs van de plaatselijke kinderen.
Gabriel Grégoire is een van de lekenmissionarissen die door de donateurs van Kerk in Nood wordt gesteund. Deze Canadese missionaris is werkzaam in het pastoraat en de sociale dienst, hoewel hij vanwege de pandemie geen van de gebruikelijke werkzaamheden kan verrichten. Hij helpt bij het schoonmaken en desinfecteren van de kerken en leidt gebedsdiensten wanneer de priester niet aanwezig kan zijn omdat hij andere gemeenschappen bezoekt. Hij zit ook in de financiële commissie van het vicariaat en helpt bij het Legioen van Maria, waar hij zieken thuis en in verschillende andere centra bezoekt om met de mensen te bidden.
Een andere Canadese missionaris die met Gabriel samenwerkt is Alain Lacroix. Hij heeft de leiding over een mechanische werkplaats die door het vicariaat in Iquitos is opgezet en helpt ook bij het onderhoud van de voertuigen voor de missie in Tamshiyac. Tegelijkertijd helpt hij iedereen die hulp nodig heeft met hun voertuigen en kan hij werk bieden aan mensen die om werk komen vragen.
Er zijn ook gezinnen, zoals het gezin van Antonio Romero, die samen met zijn vrouw Mónica Adriana en hun drie kinderen vanuit Mexico hierheen is gekomen om te helpen in de missie. Hij legt aan Kerk in Nood uit hoe zijn werk nu overschaduwd wordt door de pandemie. “Soms worden we geroepen om steun en advies bij het overlijden van een familielid, of bij ziekte, wetende dat er geen medicijnen zijn, zelfs geen paracetamol of medische alcohol. Er is een tekort aan voedsel en we moeten zuurstof, ooit zuiver en gratis in het regenwoud, nu kopen voor meer dan 3500 soles per 10 m³. Er mensen zijn met een familielid dat op sterven ligt die niemand kunnen vinden om hen een zuurstoffles te lenen, te huren of te verkopen… en om deze gevuld te krijgen is weer een eindeloze saga.”
Een andere lekenmissionaris die door Kerk in Nood wordt geholpen is de Poolse Dominik Szkatula, coördinator van het pastoraal werk voor de inheemse bevolking. Ze woont al sinds 1982 in Peru en heeft tijdens haar apostolaat in een aantal steden en dorpen melaatsen verzorgd en de mensenrechten van de inheemse bevolking verdedigd. Na 30 jaar ervaring als missionaris en catechist, verzekert zij ons: “Ik weet uit eigen ervaring dat wij allen een actieve rol kunnen spelen in de verlossende zending van Christus. Ik beschouw mezelf als zeer gelukkig, omdat je in het Amazonegebied dichter bij God kunt leven, en door samen te werken met de eenvoudige en nederige mensen die hier wonen, kun je Hem daadwerkelijk aanraken.”
Helpt u deze bijzondere lekenmissionarissen hun werk te verrichten in deze tijd van corona? Doneer dan online via deze website of maak uw gift over onder vermelding van “Peru.” Uw gift gaat naar dit project of soortgelijke projecten in de regio.
