Ondanks deze situatie viert de Kerk in Burkina Faso met vreugde de komst van de eerste leden van de Sociëteit van Missionarissen van Afrika. Zij staan bekend als de Witte Paters vanwege de kleur van hun habijten. Ze brachten het geloof, maar ook andere elementen die cruciaal zijn geweest voor de vooruitgang van het land.

Symboliek van geloof en ontwikkeling

De nalatenschap van de paters wordt weerspiegeld in het herdenkingslogo dat deze dagen te zien is in de plaatselijke kerken. Op traditionele kleding die de Burkinabe dragen valt een kaart te zien van Burkina met symbolen van het geloof - de Bijbel, het kruis en de eucharistie - en van onderwijs - een passer, een waterpas en een pen. De sociale, economische en menselijke ontwikkeling wordt verbeeld door bossen sorghum, een traditioneel Burkinese graansoort. De afbeelding wordt omringd door kaurischelpen, die vóór de kolonisatie als betaalmiddel werden gebruikt.

Religieuze harmonie onder druk

Burkina Faso is in meerderheid moslim, maar er is ook een groot aantal aanhangers van traditionele religies. Hoewel ze minder dan 30% van de bevolking uitmaken, hebben katholieken een belangrijke rol in de samenleving. Alle drie de religies hebben van oudsher in harmonie naast elkaar bestaan. Ook vandaag de dag hebben de meeste katholieken familieleden - ouders, schoonouders of broers en zussen - die tot andere religies behoren. Tot de komst van terroristische groeperingen ongeveer tien jaar geleden, is religie nooit een scheidende factor geweest. Internationale terreurgroepen zoals Al Qaida en Islamitische Staat proberen echter grondgebied te veroveren en een extremistische versie van de islam op te leggen.

Samen bouwen aan de toekomst

Om de 125e verjaardag van de evangelisatie te vieren, organiseerde de Burkinese Kerk met de hulp van Kerk in Nood (ACN) een driedaagse conferentie over de huidige situatie en toekomstige uitdagingen. Daarbij kregen de aanwezigen de gelegenheid om na te denken over onderwerpen als onderwijs, nationale veiligheid, interreligieuze dialoog en het gezin. Volgens aartsbisschop Laurent Dabiré, voorzitter van de Bisschoppelijke Conferentie van Burkina Faso en Niger, was het een moment van delen, reflectie en onderzoek. "Samen, als Kerk en als familie, kwamen we bijeen om het terrein voor te bereiden voor het pastorale werk van morgen.”

Kerk als familie van God

Het thema van de jubileumvieringen is “Kerk, Gods familie”. Aartsbisschop Dabiré van Bobo-Dioulasso legde het concept uit aan de aanwezigen bij het evenement. “We vergeten vaak te spreken over de Kerk als familie, de familie van God, de familie van de gedoopten. Voor Afrikanen is dit een heel belangrijke definitie van de Kerk. Johannes Paulus II gebruikte dit beeld en zei dat het niet alleen belangrijk was voor ons, maar voor de universele Kerk. Het beeld van het gezin in Europa is ernstig vervormd. Veel van de problemen die daar zijn ontstaan, beginnen nu ook ons te raken, dus het is belangrijk om deze kwestie te bespreken”.

Seminaristen in angst en onzekerheid

Door het geweld en terrorisme zijn veel gezinnen in Burkina Faso tegenwoordig verdeeld. Drie seminaristen van het Grootseminarie van Sint Jan de Doper in Ouagadougu vertelden Kerk in Nood over de tragische omstandigheden waarin zij momenteel verkeren. Een van hen heeft zijn familie al jaren niet meer gezien. Zij wonen in een risicogebied, omringd door terroristen. Ze krijgen slechts om de twee of drie maanden humanitaire hulp. Velen leven in voortdurende angst, honger en eenzaamheid. De families van de andere twee zijn ontheemd. Zij moesten hun dorpen verlaten vanwege terroristische aanvallen. De steun van de Kerk aan de ontheemden is van cruciaal belang. De Kerk is een van van de weinige bronnen van hoop en materiële hulp in deze moeilijke tijden.

Geloof als bron van vreugde

Ondanks de huidige realiteit in Burkina Faso vieren katholieken hun geloof en zitten de kerken vol. Naar schatting hebben ruim twee miljoen mensen in februari de Mis bijgewoond die werd voorgegaan door kardinaal Parolin in het heiligdom van Yagma. Duizenden volwassenen bereiden zich voor om komende Pasen gedoopt te worden. Ook onderzoeken honderden seminaristen hun roeping tot het priesterschap. De weldoeners van Kerk in Nood helpen dan ook bij het financieren van de bouw van een nieuw seminarie in Koumi. Daar studeren de jonge mannen filosofie. De huidige locatie biedt namelijk onvoldoende ruimte voor het aantal studenten. Sommige seminaristen zijn zelfs naar buurlanden Mali en Niger gestuurd.

Kerk als brug naar vrede

Ongeveer 250 mensen namen deel aan de conferentie. Onder hen diocesane delegaties en politieke en religieuze gasten. “We hebben nieuwe wegen geopend om de Kerk als familie te versterken en de katholieke scholen een impuls te geven. Ook spraken we over hoe de interreligieuze dialoog en de oecumene aan te moedigen en over samenwerking met onze moslimbroeders en -zusters,” zei aartsbisschop Dabiré. Dit zijn allemaal essentiële factoren om de vrede te bewaren, ondanks de pogingen van de terroristen om de erfenis van sociale harmonie en respect te ondermijnen. De Kerk gelooft dat zij een brug kan zijn in deze moeilijke situatie: “De Kerk is hier niet als een oppositionele kracht. Ze spreekt over het Evangelie en de sociale leer, altijd met een uitgestoken hand, en luisterend naar iedereen.”

Aartsbisschop Dabiré maakte van de gelegenheid gebruik om de weldoeners en medewerkers van Kerk in Nood (ACN) te bedanken. "U biedt niet alleen economische steun, maar ook gebed, vriendschap en broederschap. U hebt zelf Burkina Faso bezocht, ondanks de moeilijke reisomstandigheden”.

“Zeshonderdachtennegentig, zeshonderdnegenennegentig, zevenhonderd”. Mathieu geeft steentjes door van de ene kant naar de andere. Zevenhonderd in totaal, één voor elk Weesgegroet dat hij die nacht heeft gebeden. Catechist Mathieu werd maanden gegijzeld in Burkina Faso. Iedere nacht voelde voor hem als de avond in Gethsemane, in de Hof van Olijven, waar Jezus zich ook alleen voelde, verlaten door zijn discipelen, waar Hij de nacht doorbracht met bidden tot de Vader, zijn smeekbeden voorlegde en vroeg om de kracht om het lijden tot het einde te dragen en om te zetten in verlossing.

Mathieu bracht vier maanden door in de handen van terroristen, dag en nacht, in een godvergeten Gethsemane tussen Mali, Burkina Faso en Niger. Het gezelschap van zijn vrouw Pauline, vijf maanden zwanger op het moment van hun ontvoering, maakte zijn Gethsemane nog verschrikkelijker vanwege de pijn, onzekerheid en angst die hij voor haar voelde. De catechist vertelde Kerk in Nood (ACN) zijn verhaal. Zijn vrouw vergezelde hem niet omdat ze het te traumatisch vindt om over zijn beproeving te praten.

Het belang van catechisten

Toen Mathieu in 2003 besloot om catechist te worden, kon hij niet weten wat hem te wachten stond. Mensen in het Westen begrijpen zelden hoe belangrijk catechisten zijn in Afrika in het algemeen en in Burkina Faso in het bijzonder. Echtparen bereiden zich vier jaar lang voor om als catechist te dienen in zeer afgelegen gebieden, waar ze de katholieke bevolking begeleiden en voorgaan in hun dagelijks leven, hen voorbereiden op de sacramenten, de zondagse gebedsdiensten leiden en als schakel fungeren met de dichtstbijzijnde priester, die zich misschien vele kilometers verderop bevindt.

We leefden in vrede

“Ik herinner me dat we in vrede leefden, het land bewerkten en dieren bezaten. In 2018 werd Baasmere, de gemeenschap waar we sinds 2015 catechisten waren, voor het eerst aangevallen. Er was daar geen school, dus mijn kinderen waren weg en kwamen alleen in de vakanties terug. Toen we aankwamen, waren er al wat problemen in het gebied, maar de terroristen vielen alleen de leger- en politieposten aan”, beschrijft Mathieu. In het dorp in het noorden van het land, bestond de kleine katholieke gemeenschap uit zo’n 150 tot 200 mensen.

De eerste waarschuwing

“In 2018 kwam er een groep naar mijn huis en vertelde me dat ik moest stoppen met bidden en het organiseren van religieuze diensten. Ze droegen geen wapens en waren normaal gekleed. Ik herkende sommigen van hen. 'Als je blijft doen wat je doet, zullen er slechte dingen met je gebeuren', waarschuwden ze me”, herinnert Mathieu zich tijdens zijn gesprek met Kerk in Nood (ACN).

Voordat ze vertrokken, staken ze de slijterijen in brand. De bevolking was doodsbang. “Ik was ook bang”, zegt de catechist en vader van vijf kinderen. “Maar ik dacht: Ik kan niet stoppen met het verkondigen van het Woord van God, daarom ben ik hier. Dus ging ik door met mijn bediening”. De groep had ook gesproken met vertegenwoordigers van de andere religieuze gemeenschappen in het dorp. “Ze vertelden ons dat ze niet willen dat de christenen hier bidden”, vertelden ze Mathieu meteen daarna.

Toen kwamen ze een tweede keer terug. “Deze kende ik niet meer, ze beschuldigden me ervan dat ik bleef bidden en diensten leidde.” Na deze tweede bedreiging kwamen de catechisten uit de hele streek samen met de priester en de bisschop. Ze besloten allemaal te blijven, hoewel ze ook besloten dat ze discreet moesten zijn en moesten proberen uit de buurt van de extremisten te blijven door bijvoorbeeld hun diensten vroeger te houden. Mathieu stuurde Pauline met de kinderen naar een veiliger gebied.

Maanden gegijzeld

Op de zaterdag voor Pinksteren keerde zijn vrouw terug naar Baasmere zodat ze het feest samen konden doorbrengen. Het was 20 mei 2018. Na de Liturgie van het Woord keerden de gelovigen terug naar hun huizen. Tegen de middag was Mathieu thuis aan het uitrusten toen er plots een groep van tien gewapende en gemaskerde mannen binnenstormde. “Waarom ben je nog steeds hier?”, vroegen ze hem. “Ik ben catechist, dit is mijn plicht”, antwoordde hij. Ze bevolen hem op de grond te gaan liggen, blinddoekten hem en bonden zijn handen en voeten vast. Hij kon horen hoe ze zijn eigendom vernielden en in brand staken. Toen plaatsten ze hem achterop een motorfiets, tussen twee terroristen in.

Ik dacht dat ik zou sterven

“Ik dacht dat ik zou sterven”, herinnert Mathieu zich. “Mijn handen waren zo stevig vastgebonden dat ik een maand lang mijn polsen niet kon voelen, omdat de bloedsomloop was doorgesneden.” Omdat hij geblinddoekt was, had Mathieu niet eens door dat Pauline ook in het konvooi zat. Ze had gevraagd om niet vastgebonden te worden omdat ze op dat moment vijf maanden zwanger was, maar de terroristen negeerden haar verzoek en bonden ook haar handen en voeten vast. “Na de eerste nacht verwijderden ze de blinddoek en maakten me los en toen realiseerde ik me dat zij er ook bij was. Het was verschrikkelijk. Maar ik mocht de hele reis niet met haar praten.”

Een lange reis

En het was een lange reis, na die eerste avond sliepen ze in de open lucht. Daarna waren ze nog een hele dag onderweg, tot ze aankwamen op een plek waar ze een week zouden blijven. “Toen verplaatsten ze ons weer, dit keer in een jeep die was gestolen uit het ziekenhuis van Djibo, en brachten ze ons naar onze eindbestemming, waar we vier maanden bleven.” Tot op de dag van vandaag weet Mathieu niet waar ze hem vasthielden en zelfs niet in welk land hij was.

Toen hij op de eindbestemming aankwam, werd hij naar de leider van de groep gebracht, die geen plaatselijke bewoner was, maar een Arabier. Ze eisten dat hij van zijn vrouw zou scheiden. “Elke dag vertelden ze me dat ze me gingen vermoorden. Normaal zouden we je keel doorsnijden, maar je kunt kiezen hoe je liever sterft”, zeiden ze. Het was angstaanjagend.”

Bidden om niet te vallen

Ze verbrandden de weinige bezittingen en kleren die hij had, gaven hem een moslimnaam en gewaden en leerden hem de islamitische leer. “Tijdens deze hele periode ben ik nooit gestopt met bidden. Ik herinner me een nacht waarin ik zevenhonderd Weesgegroetjes bad. Ik telde ze met steentjes. In die tijd was het gebed het enige dat me overeind hield. We voelden ons nooit in de steek gelaten door God, elke dag gaf de rozenkrans bidden me kracht.”

We hebben veel geleden

Mathieu spreekt over deze vier maanden met een ernstige, beheerste uitdrukking en vat ze samen in een korte zin, want soms zijn er geen woorden om te beschrijven wat je meemaakt: “Ze hebben ons niet goed behandeld, we hebben veel geleden”. De catechist legt uit dat nadat ze zich realiseerden dat ze zich niet zouden bekeren, de leden van de groep onderling begonnen te ruziën. “Sommigen zeiden dat ze ons moesten doden, anderen dat ze ons moesten bevrijden. Uiteindelijk vertelden ze ons op een dag dat we vrij waren om te gaan.”

Vrijheid... en pijn

Het kostte hen veertien dagen om terug te trekken. Nadat ze in niemandsland waren achtergelaten, hielp een herder hen een auto te vinden die hen uiteindelijk rechtstreeks naar het ziekenhuis bracht. Pauline werd geholpen, maar helaas was de baby die ze droeg al overleden. Mathieu's ogen tranen van diepe, maar serene droefheid als hij over dat moment praat, dat een blijvende indruk op hen heeft achtergelaten.

Huis in as

Ondanks de risico's besloot Mathieu terug te keren naar zijn huis in Baasmere. Er was niets meer over. Tussen de as vond hij echter twee dingen: zijn identiteitskaart en zijn Bijbel. “Het was heel ontroerend, want dit was de Bijbel die de bisschop me had gegeven toen ik als catechist werd aangesteld”, zegt Mathieu, voordat hij stilvalt, alsof hij op dat moment nog steeds Gods aanwezigheid kan voelen.

Trouw aan God

En dan komt de vraag die iedereen op dit moment bezighoudt: Waarom hebben ze zich niet gewoon bekeerd? Dat zou hun leven veel gemakkelijker hebben gemaakt. Het antwoord komt op dezelfde vaste, diepe en bedachtzame toon waarmee hij over zijn Gethsemane sprak: “Ik zou nooit tegen God kunnen liegen, het is beter om trouw te zijn aan God dan aan mensen. We moeten getuigen en prediken over Degene die we volgen en Hem trouw zijn”.

Mensen blijven dienen

Net als Jezus in Getsemane leed ook Mathieu onder angst, verlatenheid en duisternis. Maar net als bij de discipelen na de opstanding, liet hij het er niet bij zitten. Toen de bisschop hem vroeg of hij, in het licht van alles wat hij geleden had, vervroegd met pensioen wilde gaan, wierp hij tegen dat hij door wilde gaan met het prediken van de Verrijzenis: “Ik wil niet stoppen, ik wil mijn mensen blijven dienen.”

Dankzij uw hartverwarmende betrokkenheid kan Kerk in Nood (ACN) de lokale Kerk steunen bij de zorg voor slachtoffers van het geweld in Burkina Faso. Kerkelijke werkers steunen er de miljoenen vluchtelingen, maar zijn ook zelf slachtoffer. Vorig jaar nog werden twee catechisten gedood. Ook zijn veel priesters samen met hun parochianen gevlucht. Met uw hulp kunnen zij hun een warm thuis bieden. Helpt u mee?

Christenen in het noorden van Nigeria moeten veel doorstaan. Een scala aan jihadistische activiteiten, gewone criminaliteit en stammenrivaliteit vormt een directe bedreiging voor hun veiligheid en leven. De invoering van de sharia in veel regio’s maakt dat zij zich tweederangs burgers voelen. “Ondanks vervolging groeit christendom in noorden Nigeria”, vertelt bisschop Daboh.

Er was harmonie tussen religies

In een interview met de internationale hulporganisatie Kerk in Nood (ACN) legt hij uit dat missionarissen sinds de kolonisatie werden ontmoedigd om te werken in het noorden, dat voornamelijk islamitisch was. "Toen het christendom zijn intrede deed in de regio, was er harmonie tussen de gelovigen van beide religies, maar de recente instroom van fundamentalistische ideeën onder de moslimgemeenschap heeft de sfeer verzuurd."

We groeiden samen op

“We groeiden samen op met de verschillende stammen,” vertelde de bisschop, die oorspronkelijk uit de regio komt. “Het leven was normaal. We deelden kerstmaaltijden met de moslims, en tijdens hun vieringen deelden zij hun eten met ons. We aten samen, we voetbalden samen, we gingen naar dezelfde markten, we namen een bad in dezelfde beken. Toen kwamen de extremisten, die beweerden dat als je geen moslim bent, je niet zou mogen leven. Het leven werd verschrikkelijk voor de christenen.”

“En dat is waar de huidige spanning vandaan komt. Ze denken dat we niet in dit gebied mogen zijn. Ook zien ze dat we groeien, en zien dat als een bedreiging voor de moslimgemeenschap.”

Evangelie van de liefde

De bisschop herinnert zich het paradoxale incident in 2020, toen criminelen vier van zijn seminaristen ontvoerden. Ze lieten uiteindelijk drie van hen vrij, maar vermoordden één van hen, Michael Nnadi. Destijds speculeerde men dat andere seminaristen uit angst zouden stoppen. “Interessant genoeg werd het omgekeerde het geval. Want veel jonge jongens begonnen zich aan te melden. Ze willen priester worden. En als we vragen waarom, antwoorden ze dat ze Jezus Christus willen prediken, om mensen te vertellen dat Jezus een man van vrede was. Hij predikt vrede en liefde. Ze willen priester worden zodat ze het Evangelie van de liefde aan de hele wereld kunnen verkondigen.”

Ondanks de spanningen hebben we mensen die ijverig zijn, die geïnteresseerd zijn in het christendom. Daarom bloeit het christendom in het noorden van Nigeria. Het groeit. Mensen willen liefde prediken. Ze willen vrede prediken. Ze willen de mensen laten weten dat je naaste je naaste is. Hij is misschien niet van uw stam en hij heeft misschien niet dezelfde godsdienst als jij. Maar wij geloven nog steeds dat hij je naaste is en u zijn naaste. Dat is het evangelie van Christus.”

Gelukkig omdat ze Christus hebben

Hoewel extremistischere jihadistische groeperingen zoals Boko Haram fel gekant zijn tegen elke vorm van westers onderwijs, staat de bisschop van Zaria erop dat christenen in hun studies investeren. “Mijn volk is hongerig naar onderwijs. Als ze onderwijs krijgen, zijn ze bevrijd. Met onderwijs kunnen ze zelf voedsel vinden, met onderwijs weten ze wat goed en fout is”, besluit bisschop Daboh . “Mijn volk is een gelukkig volk. Ondanks vervolging groeit christendom in noorden Nigeria, ondanks de moeilijkheden, ondanks hun armoede. Ze zijn gelukkig, omdat ze Christus hebben.”

Meer weten over de situatie van christenen in Nigeria? Lees hier het recente nieuws in het dossier Nigeria of ontvang ons gratis ons uitgebreide landenrapport met achtergrondartikelen, uitleg en case studies uit Nigeria.

In het weekend zijn er nog twee katholieke priesters ontvoerd in Nigeria, waardoor de veiligheid van religieuzen in het Afrikaanse land in het eerste kwartaal van het jaar nog verder onder druk is komen te staan.

Ontvoerd bij tankstation
Volgens verklaringen die naar de katholieke hulporganisatie Kerk in Nood (ACN) zijn gestuurd, werd pater Stephen Echezona zaterdag ontvoerd in het bisdom Akwa in de staat Anambra, terwijl hij bij een tankstation stopte om brandstof te kopen. Slechts 24 uur later kondigde het bisdom Owerri de ontvoering aan van pater John Ubaechu, die ontvoerd werd terwijl hij langs een weg in de staat Imo reed.

Met deze twee gevallen komt het aantal ontvoerde religieuzen in Nigeria sinds het begin van 2025 op 12, waarvan er twee - pater Sylvester Okechukwu en seminarist Andrew Peter - door hun ontvoerders werden vermoord.

Slechtste jaar
Tijdens dezelfde periode in 2024 was het totale aantal ontvoerden drie, zonder dodelijke slachtoffers; in 2023 waren het er twee, met één moord, en in 2022 waren het er 7, met één moord. Dit maakt het eerste kwartaal van 2025 tot het slechtste sinds Kerk in Nood (ACN) begon met het verzamelen van gegevens over priesters en religieuzen die ontvoerd, vermoord of gearresteerd werden wereldwijd.

Om een wereldwijd perspectief toe te voegen, heeft ACN in 2025 15 nieuwe incidenten geregistreerd, waarvan 12 ontvoeringen in Nigeria. Naast deze 12 gevallen zijn er ook nog steeds drie priesters vermist in Nigeria die in voorgaande jaren ontvoerd werden, maar die volgens bronnen van ACN nooit werden vrijgelaten of doodverklaard.

Niet altijd religieus motief
De veiligheidssituatie in Nigeria is complex, met een aantal factoren die bijdragen aan de crisis en die sterk afhangen van de regio van het land waar de incidenten plaatsvinden.

Sommige aanvallen op geestelijken of religieuzen zijn ingegeven door antichristelijke vooroordelen, maar veel van de ontvoeringen worden gewoon uitgevoerd door criminelen die geld proberen te verdienen aan losgeld. Deze trend blijft de Nigeriaanse samenleving teisteren en houdt niet direct verband met religieuze intolerantie, waarbij de ontvoerders de geestelijken slechts als een gemakkelijk doelwit zien. Dit was het geval bij twee priesters die onlangs in Yola werden ontvoerd, waarbij zelfs bleek dat leden van de christelijke gemeenschap bij de misdaad betrokken waren.

Oproep van bisschoppen
Zeven van de 12 ontvoeringen die tot nu toe in 2025 hebben plaatsgevonden, vonden plaats in het zuiden van het land, dat in meerderheid christelijk is, terwijl de overige vijf plaatsvonden in de meer onstabiele Middle Belt. Van de twee moorden vond er één plaats in het zuiden en de andere in de Middle Belt.

De Nigeriaanse bisschoppen hebben de autoriteiten onvermoeibaar opgeroepen om de veiligheidsomstandigheden in het land te verbeteren ten gunste van de hele bevolking, terwijl ze de gelovigen voortdurend oproepen om niet te proberen op eigen houtje gerechtigheid te krijgen.

Kerk in Nood (ACN) sluit zich aan bij deze oproepen en blijft zich inzetten om de kerk in Nigeria te steunen in deze verslechterende veiligheidscrisis, terwijl ze haar vrienden en weldoeners oproept om het land in hun gebeden te houden.

Sinds haar komst heeft de zuster van de Congregatie van de Dochters van Jezus het geweld en de reikwijdte van de opstand zien toenemen, met minstens 5.000 doden als gevolg. Meer recentelijk ondervond de regio ook de gevolgen van de cycloon Chido, die in het hele land vreselijke verwoestingen aanrichtte en het lot van ongeveer één miljoen ontheemde Mozambikanen in Cabo Delgado nog moeilijker maakte.

Groepen gewapende mannen die inbreken
“Stel je voor dat je na een dag werken thuis bent en plotseling breekt een groep gewapende mannen in, doodt je kinderen en ontvoert leden van je familie. Daardoor word je gedwongen om dagenlang door de rimboe te vluchten, bang, hongerig, dorstig en in vreselijke angst”, vertelt ze Kerk in Nood (ACN), gevraagd naar de uitdagingen waar de mensen in de regio momenteel voor staan.

“Welnu, dat is de pijn die duizenden van onze broeders en zusters in Cabo Delgado ervaren. Deze mensen zijn alles kwijtgeraakt: hun huizen, familieleden, gebedsplaatsen, hun identiteit. Ze hebben niet één keer, maar vele malen hebben moeten vluchten.”

Vicieuze cirkel van armoede
Cabo Delgado is de meest noordelijke provincie van Mozambique. De bevolking is van oudsher arm en verwaarloosd en leeft voornamelijk van zelfvoorzienende landbouw, die natuurlijk verstoord wordt in tijden van instabiliteit. “Het constante op de vlucht zijn, het komen en gaan van mensen die alleen maar proberen te overleven, ligt aan de basis van deze vicieuze cirkel van armoede. Kinderen kunnen niet naar school, er is geen toegang tot gezondheidszorg, gezinnen kunnen geen landbouw bedrijven en er is verschrikkelijke honger,” zegt zuster Aparecida.

“Gelukkig was Kerk in Nood aanwezig tijdens de slechte tijden”, voegt ze eraan toe. “In deze context van lijden is de hulp van de weldoeners als de hand van God geweest, die verlichting bracht en levens redde. Hierdoor kunnen we mensen bezoeken en wordt er naar hen geluisterd. Ze hebben toegang tot de sacramenten, de Eucharistie, maar ook tot materiële hulp, zoals voedsel en hygiëneproducten. Uw hulp werkt transformerend, helpt hen te groeien en geeft hen kracht,” aldus de zuster.

Als de hand van God
Volgens zuster Aparecida heeft de hulp van de stichting zich vertaald in voedsel voor meer dan 2.000 gezinnen en de mogelijkheid om religieuze diensten te verlenen aan gemeenschappen waar ze geen toegang meer toe hadden. Daarnaast heeft de Kerk ook seminaristen kunnen opleiden en duizenden mensen weten te bereiken via de stem van hoop van het diocesane radiostation. “De weldoeners van Kerk in Nood zijn als de hand van God die het leven teruggeeft aan deze mensen. Daarom kunnen we niet stoppen; we moeten het gezicht van Christus blijven zijn in deze context van wanhoop. Uw hulp bereikt duizenden mensen in dit deel van de wereld. Heel erg bedankt!”

De Nigeriaanse kerk is in rep en roer door het nieuws van de moord op een jonge seminarist, Andrew Peter. Volgens een verklaring van het bisdom Auchi aan Kerk in Nood (ACN) werd hij door zijn ontvoerders vermoord.

Alarmerende toename ontvoeringen en moorden
De moord op Andrew Peter volgt op de brute moord op pater Sylvester Okechukwu, in het bisdom Kafanchan. De Kerk in Nigeria spreekt dan ook van een alarmerende toename van ontvoeringen en aanvallen op katholieke geestelijken in het land, vergeleken met dezelfde periode in 2024.

In 2024 werden in de eerste drie maanden van het jaar drie priesters ontvoerd, die allemaal binnen een paar dagen werden vrijgelaten. Maar met nog twee weken te gaan voor het einde van maart van dit jaar, staat de tol in Nigeria al op 10 ontvoeringen, waaronder twee moorden.

Mensen niet veilig
Andrew Peter, een priesterstudent aan het grootseminarie van het bisdom Auchi, werd samen met pater Philip Ekweli op 3 maart ontvoerd. Hoewel pater Philip tien dagen later werd vrijgelaten, bleek op 13 maart dat de seminarist door zijn ontvoerders was vermoord. “Het leven is de laatste tijd een hel voor onze mensen. Mensen zijn niet veilig op de wegen, op hun boerderijen of zelfs in hun huizen,” zei bisschop Gabriel Dunia van Auchi in een verklaring aan Kerk in Nood (ACN).

Nigeria lijdt in veel regio's onder acute onveiligheid. De ontvoeringen van priesters worden gedreven door verschillende factoren, waaronder losgeldeisen van criminele bendes die op zoek zijn naar financieel gewin, religieuze en etnische conflicten waarbij extremistische groepen zoals Boko Haram en Islamitische Staat West-Afrika Provincie (ISWAP) betrokken zijn, maar ook de dreiging van islamitische Fulani’s tegen christenen. Sommige ontvoeringen dienen als politiek middel om de regering te destabiliseren en haar falen om de veiligheid te garanderen bloot te leggen, terwijl andere voortkomen uit lokale geschillen en landconflicten.

Volgens statistieken van het Katholieke Secretariaat van Nigeria zijn er de afgelopen 10 jaar 145 priesters en seminaristen ontvoerd in het land. Elf van hen werden gedood. Deze cijfers werden gepubliceerd nadat pater Philip Ekweli was ontvoerd, maar vóór zijn vrijlating. Ook de moorden op pater Sylvester Okechukwu en seminarist Andrew Peter zijn daarin niet meegeteld.

Kerk in Nood (ACN) blijft het lijden van de Nigeriaanse kerk volgen. De katholieke hulporganisatie roept op tot gebed en actie om de veiligheid te garanderen van alle Nigeriaanse geestelijken en burgers die lijden onder deze onveiligheid en dit geweld. Bidt u mee voor de zielen van pater Sylvester Okechukwu en seminarist Andrew Peter, en voor allen in Nigeria die hun leven riskeren om het volk van God te dienen?