ACN: Aartsbisschop Mulla, kunt u ons iets vertellen over het dagelijks leven van de mensen in Zuid-Soedan op dit moment?
Aartsbisschop Stephen Ameyu Martin Mulla: Zuid-Soedan is een van de jongste landen ter wereld, maar ook een van de armste. We komen uit een burgeroorlog die tientallen jaren duurde. Er zijn slechts een paar goede wegen; alles is schaars. Mensen zoeken van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat naar voedsel en water om te drinken. Dit jaar werd de situatie nog verergerd door een grote droogte. We worstelen nog steeds met de naweeën van de lokale conflicten. Wij doen een beroep op onze broeders en zusters over de hele wereld om ons te helpen in deze tijd van nood.
Hoe ziet het leven van de Kerk eruit onder deze moeilijke omstandigheden?
De Christenen en ook onze priesters hebben het zwaar te verduren. In sommige parochies zijn er alleen strohutten, geen elektriciteit of water. Op de plaatsen waar geen kerk is, komen de mensen samen om te bidden in de schaduw van de bomen. Maar de mensen komen in groten getale, het geloof is sterk.
De staat is blijkbaar niet in staat om in de meest elementaire behoeften van de mensen te voorzien. Kan de Kerk iets doen om te helpen?
De Kerk is een teken van vrede en hoop voor de mensen in Zuid-Sudan. Ze was en is een leider in de sectoren onderwijs en gezondheidszorg. We doen ons best om ervoor te zorgen dat de mensen te eten hebben en water om te drinken. We proberen de mensen aan te moedigen om landbouw te bedrijven, zodat ze voor zichzelf kunnen zorgen. We leren de mensen om zelfverzekerd te zijn en op te komen voor hun rechten.
Zuid-Sudan heeft enorme natuurlijke rijkdommen. Maar de enigen die de rijkdom van deze hulpbronnen opstrijken zijn de elites. U staat in contact met de president van uw land. Is hij een dialoog met u aangegaan?
Er zijn momenten dat rijkdom een vloek blijkt te zijn. Zuid-Soedan heeft olievelden, maar de winsten sijpelen niet door naar de bevolking. Er is een dialoog op gang gebracht tussen de bisschoppen en de president en andere autoriteiten. We hopen dat we via deze dialoog een mentaliteitsverandering kunnen bewerkstelligen. Intussen is de regering begonnen met de aanleg van nieuwe straten en nieuwe ziekenhuizen – ik denk dat dit de vruchten zijn van onze dialoog.
De leiders in Zuid-Sudan zijn begonnen als krijgsheren. Nu moeten ze burgerlijke leiders zijn. Nemen ze die verantwoordelijkheid serieus?
Degenen die verantwoordelijkheid dragen, beseffen langzamerhand dat het niet in hun belang is om onverantwoordelijk te blijven handelen. Als Kerk kunnen we hen meer bewust maken van hun verantwoordelijkheid. President Salva Kiir Mayradit heeft ons gezegd dat hij niet van plan is terug te keren naar de oorlog. Ik hoop dat hij ons de waarheid heeft verteld.
Na vele jaren van burgeroorlog is Zuid-Soedan een verdeeld land. Wat doet de Kerk om de mensen te verzoenen?
We hebben in alle bisdommen aparte afdelingen opgericht voor gerechtigheid en vrede. We proberen de mensen te vormen in eenheid en samenwerking. Ons probleem is de tribale mentaliteit, of tribalisme, die ons sociale weefsel heeft vernietigd. Wij werken er hard aan om een verandering in ons volk teweeg te brengen door middel van verzoening en dialoog, zodat de mensen begrijpen dat wij allen broeders en zusters zijn.
In een land dat zo zwaar verdeeld is door burgeroorlog, is het een teken van hoop dat de bisschoppen in Soedan en Zuid-Soedan in ieder geval nooit verdeeld zijn geweest. Hoe is de situatie op dit moment?
De bisschoppen van het noorden en van het zuiden staan samen. Deze eenheid stelt ons in staat de koppen bij elkaar te steken en onze ideeën te bundelen over hoe we de meest urgente problemen in Soedan en Zuid-Soedan kunnen oplossen. We proberen druk uit te oefenen op onze regeringen. Zij moeten hun houding tegenover de bevolking veranderen.
Hoe kan het Westen de mensen in Zuid-Sudan op dit moment het beste helpen?
Ik roep het meest dringend op tot voortdurende steun op het gebied van onderwijs. Onderwijs is van het allergrootste belang. Het land wordt momenteel geteisterd door ernstige hongersnood. Zelfs een beetje financiële hulp komt al heel ver, bijvoorbeeld om huizen te bouwen in onze parochies. Ik ben Kerk in Nood dankbaar dat zij ons een platform geeft om te praten over onze ontberingen en zorgen. Ik dank alle weldoeners voor hun hulp!
