Christenen leefden onder Saddam Hoessein in vrede en veiligheid in Irak, hoewel die rust ten koste ging van persoonlijke vrijheden en de onderdrukking van stemmen die zich tegen Hoessein durfden uit te spreken. De door de VS geleide invasie van 2003 bracht zijn regime ten val. Maar in plaats van een nieuw tijdperk van vrijheid en democratie in te luiden, leidde het tot bijna twee decennia van instabiliteit, waarbij soennieten tegen sjiieten in het land werden opgezet en christenen vaak midden in de chaos terechtkwamen.
Fractie van bevolking
De opkomst van Islamitische Staat (IS) in 2014 betekende het hoogtepunt van de vervolging, toen honderdduizenden Christenen werden gedwongen hun voorouderlijke land te ontvluchten naar de veiligheid van Iraaks Koerdistan of naar westerse landen. De nederlaag van de islamitische organisatie betekende dat velen naar huis konden terugkeren. Veel meer bleven echter in Koerdistan of trokken weg, waardoor de christelijke gemeenschap nu een fractie is van wat ze was rond de eeuwwisseling.
Gelijke rechten
Aartsbisschop Nathanael Nizar van de Syrisch-Katholieke Kerk in Iraaks Koerdistan staat echter liever niet stil bij het verleden. Met zijn blik gericht op de toekomst verheft hij zijn stem voor gelijke rechten. “Wij willen goede betrekkingen met de Iraakse regering en de regering van Iraaks Koerdistan, gebaseerd op respect voor de mens. We vragen als Christenen niets speciaals, we willen gewoon als Iraakse burgers behandeld worden, gelijk aan ieder ander, niet meer en niet minder. We willen dat onze menselijke waardigheid wordt gerespecteerd als alle andere Irakezen.”
“Wat wij vragen is een grondwet die gebaseerd is op menselijkheid, niet op religie of iets anders, maar op menselijkheid. Als je een grondwet hebt die gebaseerd is op religie, betekent dat dat je volgens die religie behandeld kunt worden. Maar dat willen we niet. Wij willen waardig worden behandeld als Iraakse burgers, want wij zijn mensen van dit land”, zei hij in een interview met Kerk in Nood (ACN).
“Denk aan ons. Wij hebben u nodig”
De pontificale stichting investeert al lang in het bieden van voorwaarden aan christenen om hun leven in Irak voort te zetten. Toen Islamitische Staat in 2014 Mosul overnam, gaf Kerk in Nood (ACN) noodhulp om vluchtelingen in Koerdistan te vestigen. Later organiseerde het een campagne om huizen in christelijke gemeenschappen te herbouwen, zodat ze naar huis konden terugkeren. Alleen al in 2022 zette Kerk in Nood (ACN) een beurzenprogramma op voor de katholieke universiteit in Erbil, voltooide het de restauratie van de kerk en een klooster in Batnaya, hielp het bij de heropening van een school en een kerk in de christelijke stad Qaraqosh en financierde het een bijeenkomst van christelijke jongeren in Ankawa.
“Zonder Kerk in Nood zou onze situatie er nu anders uitzien. Kerk in Nood heeft een cruciale rol gespeeld door te helpen christenen een goede levensstandaard te behouden, door huizen, kerken en kloosters te herstellen en andere soorten activiteiten te steunen die christenen kunnen helpen in Irak te blijven. Het heeft echt geweldig werk verricht, en ik weet zeker dat het dat ook in de toekomst zal blijven doen”, aldus aartsbisschop Nizar.
Aartsbisschop Nizar bedankt alle weldoeners die dit mogelijk maken en vraagt dat christenen overal ter wereld hun Iraakse broeders en zusters blijven gedenken. “We willen dat Kerk in Nood zijn werk in Irak voortzet omdat er nog steeds hulp nodig is. Irak is nog steeds niet volledig hersteld, de christelijke gemeenschappen zijn nog steeds niet volledig hersteld. Onthoud alstublieft, ongeacht hoeveel van ons hier zijn, dat er christenen in Irak zijn en dat zij u nodig hebben, en met uw hulp kunnen zij hun leven weer opbouwen en blijven proberen in dit gebied veilig te leven.”
Zaden van hoop
Een belangrijke mijlpaal in deze voortdurende inspanning om de christelijke aanwezigheid in Irak te behouden was het bezoek van paus Franciscus aan het land in maart 2021. Aartsbisschop Nizar, die afkomstig is uit Qaraqosh, zegt dat de effecten van de pauselijke reis blijven doorklinken.
“Hij verliet ons, maar plantte hoop in onze harten. Het bezoek van onze Heilige Vader gaf ons ten eerste het gevoel dat we niet worden vergeten door de katholieke Kerk, en in het bijzonder door paus Franciscus, en gaf ons ten tweede hoop. Het was een teken van vreugde en hoop voor de hele gemeenschap. Die hoop zit nog steeds in ons hart en we leven ermee voor de toekomst.”
