Als mensen aan de Dominicaanse Republiek denken, denken ze vaak aan een 'paradijs', maar wat was uw ervaring in de bisdommen die u bezocht?
Het westelijke deel van de Dominicaanse Republiek is een erg mooie maar vergeten regio, die met ernstige economische, sociale en pastorale uitdagingen te kampen heeft. Veel mensen denken dat het hele land zoals Punta Cana en andere meer toeristische gebieden is. Het wordt daarom als een 'ontwikkeld' land beschouwd dat geen hulp nodig heeft.
De bisdommen die we bezochten - Barahona, San Juan de la Maguana en Mao-Montecristi - zijn de grootste van het land, en ze omvatten de armste provincies. Het is een regio die nogal verwaarloosd is door de regering. Veel parochies daar zijn niet zelfvoorzienend, maar het geloof en de solidariteit van de gelovigen in de lokale Kerk zijn inspirerend. De afstanden zijn enorm en er zijn niet genoeg kapellen in de stedelijke gebieden, die snel groeien. Bovendien is het westen ook een bergachtig gebied, en gebrek aan adequaat vervoer maakt pastoraal werk moeilijk.
Deze bisdommen aan de grens met Haïti bevinden zich in een zeer kwetsbare situatie. Naast hun eigen uitdagingen hebben ze ook te maken met een migratiecrisis, die de laatste tijd verergerd is door de dramatische situatie in het naburige Haïti.
Hoe beïnvloedt de migratiesituatie het land en het werk van de Kerk in de grensregio's?
Er zijn veel militaire controleposten, dus reizen is lastig. We werden vaak aangehouden om te zien of we illegale Haïtianen in de auto hadden. En we zagen verschillende vrachtwagens, meestal in erbarmelijke staat, vol met Haïtianen die gedeporteerd werden. De meeste deportaties vinden 's nachts plaats, maar we hebben er ook overdag gezien. Dit heeft gevolgen voor de bisdommen in het grensgebied, en er is een taalkundige uitdaging, aangezien de meeste Haïtianen Frans of Creools spreken, en er niet veel catechisten zijn die deze twee talen spreken.
Wat is de situatie van de geestelijken en pastoraal medewerkers in deze bisdommen?
Er zijn te weinig priesters, wat betekent dat degenen die er zijn te veel parochies moeten dienen en veel verantwoordelijkheden op zich moeten nemen over een groot gebied met slechte wegen. Dit is erg vermoeiend voor hen en geeft hen het gevoel dat ze niet al hun taken kunnen vervullen. Er werd ons zelfs verteld dat er missionarissen zijn die niet naar deze regio gestuurd willen worden omdat het zo moeilijk en gevaarlijk is, en omdat ze weinig hulp krijgen. Zoals in veel landen in Midden-Amerika nemen sektes toe en in sommige gebieden vinden we ook rituelen zoals hekserij en voodoo, die door de immigranten uit Haïti of door andere invloeden zijn meegebracht. Lekenleiders zijn ook erg beperkt in hun kunnen, omdat ze vaak niet genoeg materiaal of middelen hebben. Toch is hun solidariteit erg ontroerend.
Wat zou u nog meer willen benadrukken van de reis? Welke tekenen van hoop of kracht heeft u in deze gemeenschappen gezien die anderen zouden kunnen inspireren?
De Dominicaanse Republiek is een diep katholiek land, met een zeer sterke toewijding aan het Heilig Hart van Jezus, en dat is op zich al erg indrukwekkend. Het wapen van het land bevat een afbeelding van het kruis en de Heilige Schrift. Mijn ervaring was dat het katholieke geloof nog steeds sterk aanwezig is en dat was ook indrukwekkend.
Ik wil ook graag mijn bezoek aan Batey 5 onder de aandacht brengen, waar Kerk in Nood al enige tijd hulp biedt. Het leven in de Bateyes [red: letterlijk, gemeenschap rond suikerfabriek, gemeenschappen van voormalige plantage-arbeiders] is erg zwaar. Ze hebben weinig economische middelen en hebben veel behoeften. Daar hadden we een sterke ervaring van een zeer actieve gemeenschap, van een echt levende Kerk. Ik zal nooit vergeten wat een priester me vertelde toen we de gemeenschap van Jimani bezochten en wat mijn hart echt raakte. Hij zei dat het bezoek van Kerk in Nood hen het gevoel gaf dat ze niet vergeten waren, dat zelfs ons bezoek voor hen een teken van hoop was.
Wat zijn de belangrijkste hulpprojecten die Kerk in Nood gepland heeft voor de Dominicaanse Republiek in 2025?
In 2025 kunnen we dankzij onze weldoeners de steun aan het land vergroten door de bouw van kerken, parochiehuizen en andere pastorale gebouwen, voertuigen om afgelegen gebieden te helpen bereiken, de vorming van leken en catechisten, de opleiding van seminaristen, steun voor religieuze zusters, investeringen in media en het verstrekken van mispenningen voor priesters.
