Met de laatste openbare gebeurtenis kwam een einde aan een historische reis naar Irak. De plechtige mis was de enige gebeurtenis waaraan duizenden mensen deelnamen en de enige waarbij hij de pausmobiel gebruikte in plaats van een kogelvrije auto, een teken van het verschil van Koerdistan met de rest van het land. Wel was er strenge beveiliging in de vorm van helikopters en drones. Toen hij in het stadion aankwam, slaakten de meer dan 10.000 aanwezigen vreugdekreten en zwaaiden met vlaggen, terwijl veel jongeren met de pausmobiel meeliepen.
Instrumenten van een Koninkrijk van vrede
Franciscus kwam in Erbil aan vanuit Qaraqosh. Voor de Mis lunchte hij daar in het Seminarie van Sint-Pieter, het enige in Irak. Er zijn ongeveer 14 studenten ingeschreven, sommigen van hen uit families die geleden hebben onder de aanvallen van Islamitische Staat. In zijn homilie in Erbil zou hij enkele uren terugkomen op de opdracht van deze jongemannen en alle Iraakse Christenen: “In de kracht van de heilige Geest zendt hij ons uit, niet als bekeerlingen, maar als missionaire leerlingen, mannen en vrouwen die geroepen zijn om te getuigen van de levensveranderende kracht van het evangelie. De verrezen Heer maakt ons tot werktuigen van Gods barmhartigheid en vrede, geduldige en moedige handwerkslieden van een nieuwe sociale orde. Christelijke gemeenschappen, bestaande uit eenvoudige en nederige mensen, worden een teken van de komst van zijn Koninkrijk, een Koninkrijk van liefde, gerechtigheid en vrede.”
Lijden en vergeving
De Heilige Vader verwees in Erbil ook naar het leed dat sommige overledenen eerder tijdens de reis met hem deelden. Zo sprak een moeder tijdens de ontmoeting met de paus in Qaraqosh over de komst van Islamitische Staat. “Die morgen deden we onze gebruikelijke dingen en speelden de kinderen buiten. Ik hoorde het geluid van mortiergranaten en rende naar buiten. De stemmen van kinderen stierven weg, terwijl de volwassenen luider schreeuwden. Ze vertelden me dat mijn zoon en zijn neef dood waren, net als onze buurvrouw, een jonge vrouw die zich klaarmaakte om te gaan trouwen. Mijn geloof vertelt me dat mijn zoon in de armen van Jezus Christus, onze Heer is. Wij, de overlevenden, proberen de aanvallers te vergeven, zoals onze leraar Christus zijn moordenaars vergaf.”
In zijn homilie sprak de paus over deze genade: “De Kerk in Irak doet, door Gods genade, al veel om deze wonderbaarlijke wijsheid van het kruis te verkondigen door de barmhartigheid en vergeving van Christus te verspreiden, in het bijzonder naar hen die in de grootste nood verkeren. Zelfs te midden van grote armoede en moeilijkheden hebben velen van u vrijgevig concrete hulp en solidariteit geboden aan de armen en lijdenden. Dat is een van de redenen waarom ik als pelgrim in uw midden ben gekomen, om u te bedanken en u te bevestigen in uw geloof en getuigenis. Vandaag kan ik aan den lijve ondervinden dat de Kerk in Irak leeft, dat Christus leeft en aan het werk is in dit, zijn heilig en gelovig volk.”
Bidden voor broederschap
Vanochtend vliegt de paus vanaf Baghdad terug naar Rome met de belofte te blijven bidden voor Irak. “Ik bied u mijn gebeden aan voor dit geliefde land. In het bijzonder bid ik dat de leden van de diverse religieuze gemeenschappen, samen met alle mannen en vrouwen van goede wil, samenwerken bij het smeden van banden van broederschap en solidariteit ten dienste van het algemeen welzijn en de vrede. “Salām, salām, salām (Vrede, vrede, vrede)! Shukraan (dank u)! God zegene u allen! God zegene Irak! Allah ma'akum (God zij met u)!”
