De havenstad aan de Azov Zee wordt door Russische troepen belegerd. Er zijn al vier pogingen geweest om de stad te evacueren, en veel mensen konden in het weekend vertrekken. De katholieke hulporganisatie Kerk in Nood (ACN) werkt al jaren met de Kerk in Marioepol, onder meer met de paters Paulanen. Sinds 3 maart had Kerk in Nood niets meer van hen vernomen. Pas zondag nam een van de priesters, pater Pavlo, contact op. Hij vertrok zaterdagavond uit Marioepol in een konvooi van 100 auto’s dat nog steeds onderweg en is en nog niet op een veilige plaats is aangekomen. De pater heeft een waar inferno doorstaan.
“Als één groot slagveld”
“Marioepol is als Armageddon. Het is een hel. Vertel de wereld alstublieft dat het een tragedie is. Er wordt in het wilde weg geschoten. De hele stad is als één groot slagveld. Overal vallen bommen. Overal hoor je schieten. Marioepol is een stad omsingeld door het Russische leger. De mensen zitten gewoon in hun kelders. We konden bijna niet slapen. Niemand kon slapen. Ons hele lichaam deed pijn van alle bomaanslagen. Ik had een schuilplaats opgezet in een hoek – dat was waar ik leefde, bij wijze van spreken. We waren allemaal bang. Ons klooster werd gebouwd met de hulp van Kerk in Nood en het gebouw was nog niet klaar. Helaas hadden we geen kelder.
Sterven op zoek naar water
“Sinds kort hadden we ook geen elektriciteit, geen water en niets te eten… alleen de voorraden die we hadden meegebracht. Twee dagen lang had ik slechts een blik eten: als je zoiets meemaakt, heb je geen honger. Je kunt overleven zonder voedsel, maar niet zonder water. Mensen verlieten hun huizen op zoek naar water, en als gevolg daarvan stierven velen van hen een wrede dood. Op straat lopen in Marioepol stond gelijk aan zelfmoord. We zeiden tegen de gelovigen dat ze thuis moesten blijven en dat we geen Missen zouden opdragen, omdat het te gevaarlijk was.”
Zwangere vrouw op haar knieën
“Op zaterdag vormden we een konvooi van 100 auto’s en wilden we de stad verlaten. De soldaten bij alle controleposten lieten ons door totdat de separatisten van de zogenaamde Republiek Donetsk ons tegenhielden. We mochten niet verder, maar we mochten onze toevlucht zoeken in een klein dorp. Daarna waren er meer omwegen. We hadden zwangere vrouwen en kinderen bij ons. Ik kan het beeld niet vergeten van een zwangere vrouw op haar knieën, smekend aan de separatisten om ons door te laten, maar ze weigerden.”
Beelden om nooit te vergeten
“Je kunt je niet voorstellen wat we daar allemaal gezien hebben. Het zijn beelden die je niet kunt vergeten: overal alles verwoest door bommen, en soms om lichamen heen moeten rijden die in de weg lagen. Deze tragedie schreeuwt naar de hemel! We zijn nu de stad uit. Iedereen heeft geprobeerd zijn eigen leven te redden en naar een veilige plek te gaan, maar wat gebeurt er met de mensen die dat niet kunnen en nog in Marioepol zijn? Met veel mensen hebben we geen contact: we hebben geen idee waar ze zijn en wie er nog in leven is. Marioepol is een stad die omsingeld is door het Russische leger. Lieve God, wanneer komt er een einde aan dit alles? Bid voor ons.”
Help de mensen in Oekraïne
Doneer via onze actiesite voor Oekraïne om per direct steun te verlenen via de priesters, religieuzen en leken die werken in parochies, weeshuizen en bejaardentehuizen en die in het hele land inwoners en vluchtelingen helpen. Help de mensen in Oekraïne nu zij de steun van de Kerk het meest nodig hebben!
