Pater Lucas Perozzi bevond zich in Oekraïne toen Rusland in 2022 begon met een grootschalige aanval op het land. Maar in plaats van terug te vluchten naar zijn thuisland Brazilië, bleef hij in het land en dient hij nog steeds een kudde in Kiev. Die vertoont na meer dan 1000 dagen conflict volgens hem steeds meer tekenen van uitputting.
Worden wakker met geluid van sirenes
“We gaan slapen met het geluid van sirenes en we worden wakker met het geluid van sirenes en bombardementen. De sirenes loeien non-stop. Psychologisch zijn de mensen moe, erg bang en zonder hoop. Dan is er ook nog het probleem van de economische crisis. Dingen worden steeds duurder, het is een zeer moeilijke situatie”, vertelt hij aan de internationale hulporganisatie Kerk in Nood (ACN).
Het effect van deze gemoedstoestand is dat mensen, na maanden van paniek wanneer de sirenes klonken, een meer zorgeloze houding hebben ontwikkeld, met een groot persoonlijk risico. “Zo kun je niet leven. De eerste zes maanden renden we naar de bunkers, maar nu niet meer. Als onze tijd komt, zal die komen. Alleen God kent het uur. Het kan een raket zijn of een hartaanval. God is de Heer van het leven. Dat is de realiteit en die hebben we geaccepteerd”, zegt de priester.
Wandeling onder drone-regen
Pater Perozzi bevond zich onlangs ook in een moeilijke situatie, toen hij besloot ‘s avonds een wandeling te maken om zijn hoofd leeg te maken. “Ik was moe en ging een stukje wandelen om tot rust te komen voordat ik naar bed ging, toen er een drone-aanval plaatsvond. Op hetzelfde moment begon de luchtverdediging de drones te vernietigen en ik was getuige van het hele gebeuren. Plotseling merkte ik dat er stukken van de anti-drone raketten om me heen vielen, als regen. Ik kon grote stukken metaal horen versplinteren op de vloer. Ik dacht ‘in hemelsnaam. Ik heb zo lang in deze oorlog overleefd en nu ga ik dood aan zoiets stoms?’. Ik rende met mijn handen boven mijn hoofd en het lukte me om thuis te komen zonder geraakt te worden”.
Zoeken opgegeven
Ondanks de algemene uitputting door de oorlog blijft pater Perozzi toegewijd aan zijn missie, ook al wordt het steeds moeilijker om deze uit te voeren. “Onze missie is het verspreiden van het evangelie, maar dat is niet gemakkelijk. Mensen hebben hoop nodig, ze hebben God nodig, het heilige. Niets troost hen meer. Ze hebben het zoeken opgegeven. Ze zijn apathisch geworden, gedesillusioneerd.”
Een van de weinige lichtpuntjes in deze situatie is de hulp van de weldoeners van Kerk in Nood (ACN), die de katholieke Kerk in Oekraïne blijft steunen. “Alle parochies hebben hulp gekregen om zomerkampen voor kinderen te organiseren, wat heel belangrijk is, want ze leven in een staat van constante onrust. De constante stress leidt tot onderlinge spanningen. Het is dus belangrijk om ze uit die sfeer te halen. In mijn parochie hielden we een kamp in de bergen, waar geen luchtalarmsirenes of raketten waren, en waar ze konden rusten, spelen, met elkaar praten en we pastorale zorg konden bieden, de Mis konden vieren en catechese gaven.”
Traumazorg
Een ander centraal aspect van de missie van de kerk in deze tijd van oorlog is het bieden van traumazorg, waarvoor een specifieke training nodig is die Kerk in Nood (ACN) helpt te bieden. “We moeten gekwalificeerd zijn om te kunnen werken met mensen die aan het front hebben gestaan, met ouders die hun kinderen hebben verloren, kinderen die hun ouders hebben verloren. Alles heeft te maken met trauma, wat niet gemakkelijk is. Dit is nieuw voor ons. Maar we doen alles met dankbaarheid, ik ben blij met mijn missie en klaar om die uit te voeren. Zolang we leven, hebben we de missie om het evangelie te verkondigen!”, besluit pater Perozzi.
