“Mijn naam is Yulya en dit zijn mijn dochters Sofiya en Anastasia en mijn neven Ivan en Demian. Tot 24 februari woonden we allemaal in Brovary”, zegt deze jonge Oekraïense moeder terwijl ze haar situatie begint te beschrijven. Brovary ligt slechts zeven kilometer van Kiev en werd in de eerste dagen van de oorlog getroffen door raketten, waarbij zeven doden en zeventien gewonden vielen. “Mijn broer en ik besloten de kinderen naar een veiliger plaats te brengen, naar de stad van onze ouders, die 20 kilometer buiten Brovary ligt”, legt Yulya uit, terwijl ze op een matras op de grond zit, omringd door haar dochters en neefjes, tussen zes en 13 jaar oud.
“Mijn broer is soldaat. Sinds 2014 verdedigt hij het land. Ook zijn vrouw nam dienst bij de strijdkrachten toen haar zwangerschapsverlof afliep”, zegt ze. Het verklaart waarom ze op haar neefjes past. “Op 6 maart werd het duidelijk dat de frontlinie dichterbij kwam. De explosies werden steeds luider en met kortere tussenpozen”, vertelt ze. Yulya beschrijft zakelijk wat voor de familie van haar broer een verschrikkelijk pijnlijke zaak moet zijn geweest: “Dus besloten we, met goedkeuring van hun ouders, de kinderen verderop in veiligheid te brengen.”
Yulya wilde echter niet zomaar met vier kinderen naar het onbekende vertrekken en vroeg haar pastoor, pater Román Laba, om advies. Die stelde haar voor contact op te nemen met een confrère, pater Yustyn, die zich op dat moment in een stad in het westen van het land bevond, dicht bij de grens met Moldavië en Roemenië. “Ik besloot zijn advies op te volgen, en we werden hier hartelijk ontvangen. Toen we in Kamianets-Podilskyit aankwamen, konden de kinderen op bedden en onder een dak slapen, vrij van het geluid van geweerschoten en explosies.”
“Pater Yustyn heeft ons alles gegeven wat we nodig hebben: warm eten, een verblijfplaats, bedden en zelfs schoolmateriaal, zodat de kinderen hun lessen online kunnen blijven volgen. Wij zijn uit de grond van ons hart dankbaar voor alle weldoeners, die onze kinderen en mijzelf in staat stellen een waardig leven te leiden. Mijn broer en mijn hele familie zijn dankbaar voor allen die zich verenigd hebben om ons te helpen.”
