Dr. Thomas Heine-Geldern, uitvoerend voorzitter van Kerk in Nood ACN Internationaal, is dankbaar voor het vertrekkende personeelslid, die 28 jaar lang dienstbaar is geweest aan de Afrikaanse Kerk. “Wie Afrika wil dienen, moet dat leren van de Afrikanen zelf. En dat is precies wat Christine du Coudray heeft gedaan. Ze nam de functie bij ACN over in 1993. Een jaar later reisde ze naar Rome voor de eerste Afrikaanse synode. Ze was de enige vrouw uit Europa onder de 350 deelnemers. Deze ontmoeting met de Kerk van Afrika, die zich rond de paus verzamelde, zou een grote invloed op haar leven hebben.”
Dankbrieven van bisschoppen
Vanwege de veiligheidsmaatregelen die in verband met COVID-19 zijn genomen, is de stichting niet in staat haar afscheid te markeren met een publieke viering. Talrijke bisschoppen uit Afrika hebben echter in brieven hun dankbaarheid betuigd voor haar werk. Bedankte bisschop Oscar Nkolo Kanowa van de Democratische Republiek Congo haar voor “haar moederlijke hart dat altijd zo meelevend was met de Kerk in nood.” Zijn confrater bisschop Paluku Sikuli Melchisédech, hoofd van het bisdom Butembo-Beni in Oost-Congo, een regio die geteisterd wordt door oorlog en geweld, prees haar om de steun in moeilijke tijden “toen de veiligheidsomstandigheden en de humanitaire situatie dramatisch waren verslechterd.” En mgr. Daniel Adwok, hulpbisschop van Khartoum in Soedan, vermeldde mevrouw du Coudray's “grote belangstelling voor het seminarieonderwijs en de opleiding van pastorale leiders op de verschillende gebieden van evangelisatie.”
Situatie in Afrika drastisch veranderd
Ook Du Coudray zelf kijkt met dankbaarheid terug op haar jaren bij Kerk in Nood en herinnert zich de aanvankelijke uitdagingen. “Toen ik 28 jaar geleden met mijn werk begon, kon ik de Afrikaanse landen nauwelijks op een kaart vinden. Ik nam de uitdaging aan en begon mijn kennis vanaf nul op te bouwen,” herinnert de geboren Française zich. Terugkijkend zijn de grote veranderingen die Afrika de laatste decennia heeft doorgemaakt het duidelijkst. “Mijn eerste reis voerde me naar Tanzania in 1994, de laatste naar Soedan in maart 2020, net voor de COVID-19-pandemie uitbrak. De situatie daar is drastisch veranderd: vroeger vond je er een hut verlicht door een enkele kaars, nu wordt elektriciteit geleverd door zonnepanelen. Ik heb alle dagboeken met mijn aantekeningen bewaard.”
Een van haar voornaamste zorgen was het slaan van bruggen en bevorderen van gemeenschapszin tussen de Kerk in het westen en die in Afrika. “Hoe belangrijk de financiële hulp van onze weldoeners ook was en nog steeds is, wij zijn er om te luisteren naar de bisschoppen, priesters en religieuze zusters, om deel te hebben aan hun dagelijks leven en om hun behoeften te begrijpen”, legt zij uit, om te besluiten met berusting in haar naderend afscheid. “Er is een tijd om te dienen en een tijd om af te treden. Na 28 jaar ben ik klaar voor het laatste.”
