“Hij was een vriend van mijn familie – hij was onze buurman – en een goede vriend van mijn broer,” vertelde ze aan Kerk in Nood (ACN). Nu gevestigd in Montreal, is ze communicatiecoördinator voor het Melkitische Eparchaat van Canada en directeur van het drietalige (Arabisch, Engels en Frans) online radiostation Sawt el Rab (Stem van de Heer).
De afgelopen jaren kwam pater Imad vier keer naar Montreal, voor het laatst in januari jongstleden. “De jeugd van onze Kerk in Montreal hield erg veel van hem,” zei zuster Jacky, die zelf lid is van de Zusters van Onze Lieve Vrouw van de Heilige Rozenkrans. De zeer gewaardeerde man van actie en woorden, raakte gewond tijdens de Syrische oorlog, in 2012, toen een trap instortte tijdens een bombardement. Daarbij raakten zijn handen en een groot deel van zijn gezicht verbrijzelde.
Kerk in Nood (ACN) kreeg toestemming om zuster Jacky’s ingekorte getuigenis te delen. Shukran!
****
Beste pater Imad,
In januari wisten we niet dat uw bezoek aan Montreal uw laatste zou zijn.
Ik had de kans om deze foto van u te nemen met uw koffer: het is alsof u op weg was naar het paradijs!
We moedigden u aan om nog enkele weken in Montreal te blijven, om van uw aanwezigheid hier te genieten, want in Aleppo was de school nog gesloten en was er geen brandstof om de klaslokalen te verwarmen.
Dus vertelde u me: “Tijdens de oorlog heb ik Aleppo niet verlaten en ik heb onze mensen niet in de steek gelaten. Als zij het koud hebben, zal ik het samen met hen koud hebben, en als zij in gevaar zijn, zal ik het ergste en het beste met hen beleven.” U zei ook tegen mij: “Mijn zuster, mijn moeder de Maagd laat mij nooit in de steek. Moge Gods wil geschieden.”
Tijdens de oorlog in Syrië raakte u gewond en verbleef u maandenlang in het ziekenhuis. U verloor uw oog en moest meerdere operaties aan je handen en gezicht ondergaan, maar u klaagde nooit. U droeg uw lijden met dat van Christus Jezus en zette uw reis met ons lijdende volk voort tot aan de dood. U deelde de tragedie van de aardbeving met de mensen van Aleppo, en voor de tweede keer viel u onder het puin. Maar deze keer vertrok u om u aan te sluiten bij degene van wie uw hart houdt, Jezus.
Beste pater Imad, metgezel van mijn jeugd en metgezel in het bidden van de rozenkrans, tijdens de oorlog in Libanon was u de enige die van Ain El Remmaneh naar Achrafieh ging en vervolgens naar Al Dawra, onder de bommen, om te zien of alles goed ging in de christelijke gemeenschappen.
Na 25 jaar ontmoetten we elkaar weer in Canada, en u kwam deelnemen aan het Voice of the Lord Festival. U was enthousiast en blij met een festival voor de Heer.
Anderzijds nam u tijdens de COVID-19 pandemie deel aan een uitzending die live op Facebook werd uitgezonden door het radiostation dat ik leid (Sawt el Rab) over de leerstellingen van de katholieke Kerk, met de zorg dat mensen terugkeren naar de leer van onze Kerk. Met een ferme toon zei u tegen mij: “We moeten niet zomaar iemand volgen. Onze Kerk is onze moeder, en zij is al 2000 jaar onze school.”
In de Grieks-Melkitische katholieke Saint-Sauveur kathedraal in Montreal hielden zowel de jongeren als de ouderen van u. Bij elk uitje en elke bijeenkomst wilden de jongeren u erbij hebben.
U vierde Kerstmis en Nieuwjaar bij ons, en u was vol leven en hoop. U kwam mijn broer – en uw grote vriend – Tony’s dochter dopen, en de leerlingen bezoeken die met u op de Al Amal-school in Aleppo zaten en die uiteindelijk naar Canada moesten emigreren. U kwam om hen eraan te herinneren dat het hart van onze Kerk het meest tedere is en het hart dat hen in veiligheid brengt.
Broeder, ik weet dat u in de hemel bent, maar uw vertrek is hartverscheurend.
Moge de Heer uw moeder en uw familie bijstaan.
Help ons in onze ontmoeting met u, het beeld te zien van onze Meester en Verlosser Jezus, die ons heeft geleerd dat wij de kinderen van de opstanding zijn, kinderen van het Koninkrijk van God.
Christus is opgestaan! Hij is werkelijk opgestaan!
Bid voor ons, lieve vader en broeder, en steun allen die zich tot u wenden.
Tot slot, in de geest van de brief van Paulus aan de Filippenzen, hoofdstuk 1, vers 23, weet ik dat een van uw grootste verlangens was: “…te vertrekken en bij Christus te zijn, want dat is veel beter.”
Ila lika, tot ziens!
Zuster Jacky Abinassif
Grieks-Melkitisch Katholiek
© Fotocollage: Jacky Abinassif
