“Nog elke dag denderen in ons stadje de tanks voorbij”, vertelt pastoor Desta Hagos uit Alitena, in het uiterste noorden van Ethiopië, grenzend aan Eritrea. “Ze zijn op de enige weg door de bergen op zoek naar mijnen. Je moet constant op je hoede zijn, al is het maar vanwege de aanwezigheid van de vele soldaten."
De mortieren tussen Ethiopië en Eritrea mogen misschien wel zwijgen, ze zijn vanuit de bergen nog prominent zichtbaar. Het is geen oorlog en het is geen vrede. Een dubbel gevoel."
"Zonder echte vrede is een normaal leven niet mogelijk.”
Meer dan 30 jaar duurde de oorlog tussen Ethiopië en Eritrea waarna Eritrea de onafhankelijkheid verkreeg. "Toch hebben de twee landen een gezamenlijke geschiedenis", zegt bisschop Tesfasellassie van het noordelijke bisdom Adigrat. "Families worden door de grens gescheiden. Sommigen hebben elkaar meer dan 10 jaar niet meer gezien."
Tijdens de oorlog besloten de plaatselijke priesters en zusters hun gelovigen niet in de steek te laten. Sommigen worden gevangen gehouden. Driekwart van de kerken in de grensregio werden vernield. De ruïnes werden door de soldaten als schuilplaats gebruikt. Nog steeds liggen er kogelhulzen in de kerken. "Dankzij u hebben we veel kerken kunnen herbouwen", vertelt bisschop Tesfasellassie, "maar de inrichting ontbreekt vaak. In sommige kerken gebruiken we schoolbankjes. En daarnaast is de oorlog nog overal voelbaar. De mensen kunnen niet rondkomen. Er zijn periodes van droogte."
"De grond is zanderig en rotsachtig. Als de regen wegblijft valt de oogst tegen en lijden mensen en dieren honger. De mensen fokken wat geiten en leven van wilde honing."
"Geen wonder dat jongeren onder deze omstandigheden alles in de steek laten..."
"...en proberen te vluchten naar welk land dan ook", vult pastoor Hagos aan. "We hebben goed onderwijs en goede banen nodig om die emigratie te stoppen. Jonge priesters kunnen een voorbeeld zijn. Maar ook zij hebben steun nodig. Wij vragen u om zonnepanelen, satellietschotels en computers zodat priesters in afgelegen parochies meer contact hebben met de buitenwereld, met elkaar en vooral met de Kerk in brede zin. Dat helpt de priesters weer in hun contacten met de jongeren.“
"Ik vraag u ook om steun voor ons ezeltjes-project", vertelt bischop Tesfasellassie. "Vrijwel iedereen reist hier nog te voet. Als sommige priesters mij willen bezoeken moeten ze eerst drie uur door de bergen lopen voor de eerste bushalte. Het bisdom heeft van u een auto gekregen om bijvoorbeeld zieken te vervoeren, maar voor de gewone dagelijkse reizen wil ik mijn priesters ezels geven.
De dorpen binnen een parochie liggen ongeveer 10 kilometer uit elkaar. De ezels kunnen de bagage van de priesters dragen als ze op reis zijn om in de dorpen de Eucharistie te vieren en om de zieken te bezoeken."
Ondanks oorlog, droogte en emigratie laten de priesters aan de grens van Ethiopië hun gelovigen niet de steek. Laat u de priesters niet de steek? Zij hebben u nodig om het geloof in de afgelegen grensstreken van Ethiopië te bewaren. Doneer online via onze website of maak uw gift over onder vermelding van 'Ethiopië'. Uw gift gaat naar dit project of naar soortgelijke projecten in de regio. Hartelijk dank voor uw steun en gebed.
