Syrië is al bijna 12 jaar in oorlog, maar voor veel mensen in Aleppo en andere getroffen steden was de verwoestende aardbeving van 6 februari traumatischer. “Als je de inwoners van Aleppo vraagt naar de oorlog die ze hebben meegemaakt, uiten ze hun gevoelens van pijn, angst, wanhoop over de toekomst, verlies van veiligheid, enz. Ze gebruiken veel verschillende uitdrukkingen om de 12 jaar durende oorlog uit te drukken. Maar als je hen vraagt naar de aardbeving waaraan ze zijn blootgesteld, is het antwoord slechts één woord: horror”, zegt zuster Annie Demerjian, een katholieke religieuze zuster die in de stad woont en werkt, tegen Kerk in Nood (ACN).
“Stel je voor dat je om 4 uur ‘s nachts in bed ligt en de vloer begint hevig te schudden. Deuren gaan open, glas versplintert, de muren zwaaien hevig, en van buiten komen de geluiden van geschreeuw en instorting, en uit de diepte van de terreur wordt slechts één woord geroepen: O Heer! Minder dan een minuut was sterker dan de hele oorlog. In een oorlog zijn er veilige gebieden en andere die gevaarlijk zijn, maar hier is het hele land gevaarlijk”, voegt ze eraan toe.
“Ons ziekenhuis kan instorten”
Zr. Anne Marie Gagnon van de Zusters van St. Jozef van de Verschijning is directrice van het belangrijkste katholieke ziekenhuis van Aleppo, St. Louis, een projectpartner van Kerk in Nood. Ze heeft het druk gehad met het helpen van de overlevenden van de aardbeving die grootschalige verwoestingen heeft aangericht. In een bericht aan Kerk in Nood schrijft ze dat in Aleppo veel flatgebouwen zijn omgevallen, er zijn veel doden en gewonden. “Bovendien regent het en is het erg koud. We hebben zojuist twee mensen met verwondingen geopereerd. We hebben een christelijk gezin in het ziekenhuis waarvan de familieleden zijn omgekomen bij de aardbeving. We wachten nu tot de overleden priester, pater Daher, werd binnengebracht.”
Het ziekenhuis zelf heeft de aardbeving overleefd, maar men vreest dat structurele schade het onveilig heeft gemaakt. “In ons ziekenhuis is er een deel dat lijkt te kunnen vallen, de stenen zijn verschoven en we zijn bang dat ze het begeven, maar we zijn vooral gericht op het verlenen van gratis zorg aan de mensen die nu gewond zijn”, zegt zuster Anne Marie.
Nergens om heen te gaan
Instorting van gebouwen is een terugkerende angst in een stad die nog steeds niet is hersteld van jarenlange gevechten en bombardementen. Daardoor zijn veel gebouwen structureel zwakker geworden. Ook kerken zijn getroffen, waaronder de Syrisch-orthodoxe kathedraal St. George.
Desondanks kunnen sommige gezinnen nergens anders heen. “Mensen vragen nu bij de kerken en kloosters, en bij ons in het ziekenhuis, of ze daar kunnen blijven tot de crisis voorbij is. In veel gebouwen zitten scheuren, en de mensen die op de vierde of vijfde verdieping zitten, zijn bang om daar te blijven. We hebben wat matrassen op de grond gelegd voor ons personeel, zodat ze hier kunnen blijven”, legt de directeur uit.
Zuster Arlene, een Karmelietes uit Aleppo, herkent de geluiden. Hoewel haar gemeenschap gewoonlijk ‘achter slot’ leeft, hebben de zusters bij deze tragische gebeurtenis hun deuren geopend voor hulpzoekenden. “De families zijn bang en willen niet terugkeren naar hun huizen, ze zoeken een plek om de nacht door te brengen. Vijf gezinnen hebben zich bij ons gemeld en wij bieden hun onderdak. Andere gezinnen gaan naar de scholen of kerken.”
“Misschien als de nacht goed is, zullen ze naar huis terugkeren, maar er is schade in hun huizen. Vanavond bidden we voor vrede. De mensen hier zijn geschokt, ze praten niet veel. Er zijn zoveel gewonden en doden gevallen”, voegt ze eraan toe.
“Stop de sancties!”
Hoewel Syrië niet het enige land was dat door de aardbeving werd getroffen, en de schade en het aantal doden in Turkije aanzienlijk hoger zouden kunnen zijn, is het in Syrië nog een ramp om toe te voegen aan een al lange lijst. “Eerst een oorlog, dan Covid, dan sancties, en nu een aardbeving. De mensen zijn zo arm: ze hebben geen geld om te eten te kopen, olie om mee te koken of graan”, zegt zuster Anne Marie tegen Kerk in Nood. Veel westerse en regionale landen en organisaties hebben al hulp toegezegd, maar de Syriërs hopen op meer. “We moeten de sancties stoppen. We vragen onze weldoeners voor ons te bidden en te bidden dat de sancties worden opgeheven. Zij moeten praten met de machten in Europa om deze sancties te stoppen.”
Thomas Heine-Geldern, uitvoerend president van Kerk in Nood (ACN) Internationaal, ziet ook een dringende behoefte aan actie op het gebied van geldovermakingen voor noodhulp. “Het is onze plicht om hulp te bieden aan de noodlijdende burgerbevolking van Syrië – en in het bijzonder aan de snel slinkende christelijke minderheid. In hun naam smeek ik u het bestaande internationale juridische kader toe te passen, dat humanitaire uitzonderingen op het embargo mogelijk maakt.”
