Maar nu hebben de paters zélf dringend uw hulp en medeleven nodig, omdat hun huis en daarmee het kloppend hart van hun missie volledig vervallen is.

De onvermoeibare inspanningen van de Kapucijnen onder de Ticuna bevolking werpen vruchten af. Hun huis is het ‘hart’ van de missie, een centrum voor pastorale roepingen voor jonge inheemse mensen.

Het is nu echter volledig vervallen. Het hout is verrot en het tinnen dak is roestig en lekt. Het is al een paar keer provisorisch opgelapt, maar dat heeft niet veel geholpen. “Jarenlang hebben we prioriteit gegeven aan de missie. Maar nu moet er dringend iets gebeuren. We worden vaak ziek omdat de staat van het huis schadelijk is voor onze gezondheid.”

Uw geloof en gulheid van hart kunnen het verschil maken: het graven en vullen van de fundering kost € 20,00 per m3. Voor € 65 kan een betonnen zuil gestort worden. Het metselwerk kost € 110,00 per m2. Doet u mee met deze Amazone-missie?

Klik hier om te doneren

De Dominicanen zijn zeer actief in Pakistan, met ongeveer 32 Dominicaanse priesters die werkzaam zijn in parochies in het hele land, in de gevangenis, het jeugdapostolaat, het media-apostolaat en ook op andere gebieden. Ze organiseren ook spirituele oefeningen en bezinningsdagen en zijn actief in het verdedigen van de rechten van de christelijke minderheid in deze islamitische republiek waar niet-moslims helaas vaak te maken krijgen met allerlei vormen van discriminatie en zelfs gewelddadige aanvallen.

Al 53 jaar hebben de Dominicanen een vormingshuis in het bisdom Multan. Hier in Pakistan werden in 1974 de eerste in Pakistan geboren Dominicanen tot priester gewijd. En de roepingen stijgen nog steeds.

Het vormingshuis in Multan biedt plaats aan maximaal 50 personen en dient niet alleen als vormingscentrum voor nieuwe roepingen, maar ook als centraal hoofdkwartier van de Pakistaanse Dominicanen. Het centrum biedt een scala aan verschillende activiteiten en evenementen, waaronder bijvoorbeeld bijeenkomsten van religieuzen uit het hele land, retraitedagen en onderwijs- en studiedagen ook voor leken.

De lokalen zijn echter erg klein en kunnen niet meer dan 8 tot 10 personen herbergen. Zij hebben een grotere collegezaal of studiezaal nodig, met ruimte voor zo’n 35 tot 45 personen. Wilt u  helpen met een bijdrage? Als 10 mensen € 32,00 geven is weer één studieplek gefinancierd. Gebruik daarbij code 328-04-19.

Terwijl in veel delen van de ontwikkelde wereld kerken worden gesloten of leeg staan, heeft de katholieke gemeenschap van Monze, in het zuiden van Zambia, onlangs de opening gevierd van een nieuwe kathedraal.

Net als de grote Mozes uit het Oude Testament, leidde bisschop Moses Hamungole van Monze zijn volk op deze missie, maar net als de profeet werd hij door de Heer naar huis geroepen voordat hij de voltooide kathedraal had gezien.

De oude kathedraal in het bisdom Monze werd gebouwd op een toplocatie, midden in het centrum van de stad. Maar toen de stad en de bevolking groeiden tot ongeveer 30.000, vond de bisschop al snel dat er een nieuwe ruimte nodig was.

“De huidige kathedraal ligt in het centrale zakendistrict en de geluidsoverlast beïnvloedt de kerkelijke activiteiten, vooral tijdens grote liturgische vieringen. Het kerkterrein is ook beperkt, waardoor het onmogelijk is om nieuwe faciliteiten te bouwen, zoals een parkeergarage en catechetische klaslokalen, die we nodig hebben”, legde bisschop Moses Hamungole uit aan Kerk in Nood, toen hij voor het eerst begon met de plannen van het project.

De tweede reden die de bisschop gaf, was een positieve: de kathedraal was niet langer groot genoeg voor de katholieke bevolking in Monze. “Dit betekent dat de parochie elke zondag vier missen moest houden.”

Tenslotte was er de eveneens belangrijke kwestie van de evangelisatie. “Met de snelle toename en verspreiding van protestantse kerken, dachten we dat het zoeken naar een plek aan de rand van de stad en het bouwen van een nieuwe kerk ons uiteindelijk zou helpen om een nieuwe parochie voor evangelisatie te ontwikkelen”.

Met dit plan in het achterhoofd, en zijn mensen achter hem, ging bisschop Mozes aan de slag. Een fondsenwervingsactie begon, grond werd aangekocht van de regering, en een delegatie bezocht paus Franciscus, in Rome, die in maart 2017 de eerste steen zegende. Kerk in Nood zegde ook toe financiële hulp te bieden.

Vertragingen van de regering bij het afgeven van bouwvergunningen, en alle moeilijkheden die gepaard gingen met de Covid-pandemie, vertraagden de bouw, maar de nieuwe kathedraal werd uiteindelijk op zaterdag 3 september ingewijd. Bisschop Mozes heeft de voltooiing van zijn project echter niet meer kunnen meemaken, want in januari 2021 overleed hij aan Covid.

Ter gelegenheid van de inwijding van de kathedraal heeft de nieuwe bisschop van Monze, Raphael Mweempwa, zijn voorganger herdacht en dank betuigd aan allen die het bisdom in deze tijd hebben geholpen, waaronder Kerk in NOod.

“Bij de gratie van God zijn de bouwwerkzaamheden aan de nieuwe Holy Trinity kathedraal in het bisdom Monze afgerond. Dankzij uw gebeden en vrijgevigheid is dit project succesvol afgerond. Tegen u zeggen wij: dank u wel. Wij verzekeren u van onze gebeden en vragen onze liefhebbende God om u en uw nobele werk te blijven zegenen”, schreef bisschop Mweempwa in een boodschap aan de weldoeners van Kerk in Nood.

In 2000 kwam op verzoek van de aartsbisschop van Maputo een gemeenschap van Indiase missionarissen van Sint Franciscus van Sales naar dit land in zuidelijk Afrika om in enkele van de zwaarst getroffen, afgelegen en onderontwikkelde regio’s te werken en de verwoeste kerkelijke infrastructuur – en nog meer de getraumatiseerde menselijke zielen – weer op te bouwen.

De missionarissen, die nu acht afzonderlijke missieposten leiden, moesten vanaf nul beginnen. Bijna 30 jaar voor hun komst was er geen kerkelijke zending en geen evangelisatie geweest. Het heersende marxistische regime stond vijandig tegenover de Kerk en het geloof en de moraal waren “op hun dieptepunt”, zoals de paters ons vertellen.

De Indiase priesters begonnen met de wederopbouw van de kerken en kapellen, maar bovenal wijdden zij zich aan de zorg voor de zielen, zij bezochten de mensen thuis, verkondigden het evangelie, luisterden naar de mensen, troostten hen en boden tegelijkertijd ongecompliceerde praktische hulp. “Tijdens de lange jaren van de burgeroorlog waren zij letterlijk schapen zonder herder geweest. Nu keren ze geleidelijk terug naar vruchtbaarder weiden en aanvaarden ze Christus als hun Heer en Verlosser”, schrijft pater Ranjit Tirkey.

Een van de missieposten die onder hun hoede vallen is de parochie van Bela Vista in de provincie Matutuine in het zuiden van het land. De parochie telt 45.000 inwoners en zestien buitenposten waar de H. Mis wordt opgedragen. Een deel van de parochie ligt in het oerwoud, en het was vroeger erg moeilijk om sommige dorpen te bereiken, omdat de wegen in het regenseizoen onbegaanbaar werden door de modder en de riviertjes en beekjes. Maar nu is er eindelijk een geasfalteerde weg.

Toch moeten de drie Indiase priesters hun werk nog steeds doen onder moeilijke omstandigheden. Er heerst armoede, er zijn wijdverspreide ziekten, en alles bij elkaar is dit een afgelegen en onontwikkeld gebied waar de priesters helpers en raadgevers moeten zijn voor de mensen, niet alleen in hun geestelijke nood maar ook in hun vele materiële noden. Kortom, zij moeten alles zijn voor alle mensen, ondanks hun eigen diepe armoede.

Hun precaire situatie betreft met name hun eigen woonruimte. De pastorie is verwaarloosd en is al zo’n twintig jaar niet meer gerepareerd of onderhouden. Het dak lekt, de waterleidingen zijn verroest, het waterreservoir lekt en de sanitaire voorzieningen zijn zwaar beschadigd. Om hen in staat te stellen ten minste de dringendste en noodzakelijkste reparaties uit te voeren, hopen we op uw steun om de benodigde 4200 euro bij elkaar te krijgen.

Helpt u mee? Doneer dan online via onze website of maak uw gift over onder vermelding van code: 139-01-19. Uw gift gaat naar dit project of soortgelijke projecten in de regio.

De bewoners van het dorp behoren tot de etnische Sandal groepering, die veelal animistisch waren. Maar de meeste dorpelingen zijn nu al lange tijd katholiek. Zij zijn arm en leven van hand tot mond, maar zij zijn gelukkig en tevreden met het weinige dat zij hebben en zij danken God daarvoor. Zij zijn zeer sterk in hun geloof en nemen enthousiast en actief deel aan het kerkelijk leven. De liturgische feesten en festivals van het kerkelijk jaar worden met grote toewijding gevierd.

Maar zij hebben wel een passende plaats voor de eredienst nodig. De bestaande kapel is niet alleen te klein. De muren vertonen diepe scheuren en er komt regen door het dak naar binnen. Zoveel zelfs dat het onmogelijk is er tijdens het regenseizoen de Mis op te dragen. En dat terwijl de parochiekerk bijna 11 km verderop ligt, te ver om naartoe te lopen. Tot nu toe was er geen geld voor renovatie. Maar dankzij uw gulheid kunnen we hen helpen een bescheiden maar permanente kapel te bouwen. De vreugde is enorm, en alle mensen van het dorp helpen bij het werk. Ze kunnen nu al nauwelijks wachten op de dag dat de kapel eindelijk klaar is!

“Het zal voor de katholieken en voor alle inwoners van Noyanagar een grote vreugde zijn dat zij in alle rust en vrede kunnen bidden. Zij zullen nog meer gehecht zijn aan hun christelijke waarden; de zondagse Mis en de andere vormen van eredienst zullen nog vruchtbaarder zijn. De gemeenschap van gelovigen in Noyanagar zal de weldoeners voor altijd dankbaar zijn voor hun warme hart en uitgestoken hand van vriendschap door ons te helpen deze kapel te bouwen”, schrijft hun priester, pastoor Narayan Singh. Onze oprechte dank aan allen die geholpen hebben!

Helpt u mee om in Noyanagar en andere plaatsen in India waar een grote nood is aan kapellen, de eredienst een waardige plaats te geven. Doneer dan online of maak uw gift over onder vermeldomg van code: 342-01-19. Uw gift gaat naar dit project of soortgelijke projecten in de regio.

De Kerk is nauw betrokken geweest bij deze ontwikkeling. Een sprekend voorbeeld is te vinden in het werk van de Zusters van de Congregatie van de H. Catharina van Siena, een orde die sinds 1890 zeer actief is in deze streek. De zusters behoorden tot de eersten die na de bevrijding terugkeerden. Ze aarzelden niet om met de wederopbouw van de gemeenschap te beginnen. De terugkeer en de aanwezigheid van de religieuze zusters in de streek heeft vele Christenen aangemoedigd om naar hun huizen terug te keren, waarmee de christelijke gemeenschap op de vlakte van Nineveh weer nieuw leven is ingeblazen.

Zuster Clara Nas, de priorin van de Zusters Dominicanessen van de Heilige Catharina van Siena, was in 2016 amper zelf teruggekeerd naar Qaraqosh toen zij op het idee kwam om een nieuwe middelbare school te bouwen. Toen zij anderen over haar droom vertelde, dachten die dat het niet mogelijk zou zijn: de gezinnen hadden net de verschrikkingen van IS overleefd en het leed dat de groep had veroorzaakt. Ze keerden terug naar een stad die volledig verwoest was. Velen achtten het project om een nieuwe middelbare school te bouwen dan ook buiten het bereik van het mogelijke.

Zuster Clara weigerde echter haar visie op te geven. “Het was ons doel om jongeren een plaats van verzoening en genezing te bieden, nadat ze door IS verdreven waren en zoveel jaren als vluchteling geleefd hadden,” legt ze uit. En dus zocht zij in 2018 de steun die nodig zou zijn om het grote project van de bouw van een nieuwe middelbare school aan te pakken. De internationale katholieke hulporganisatie (ACN) en de Bondskanselarij van de Republiek Oostenrijk kwamen overeen om samen te werken.

Het nieuws dat er een nieuwe middelbare school gebouwd zou worden, werd door de gezinnen die in Qaraqosh wonen met gejubel ontvangen, want een van de voornaamste zorgen van degenen die teruggekeerd waren of van plan waren terug te keren, was het onderwijs van hun kinderen. Het onderwijsstelsel in de regio was bovendien van zeer lage kwaliteit. Er waren zoveel leerlingen dat de scholen in twee ploegen werkten, waarbij de ene groep leerlingen ‘s morgens vroeg les kreeg en de tweede groep ‘s middags. Ook was er een gebrek aan lesmateriaal en een tekort aan leraren, want de regering heeft de regio niet voldoende onderwijsplaatsen toegewezen om in haar nood te voorzien. Ook waren de salarissen zo laag dat ze niet van lesgeven alleen konden leven.

Een nieuwe school leek dan ook een utopie. Er was echter nog een reden waarom het project zo’n groot enthousiasme heeft gewekt: de religieuze zusters zijn bij de plaatselijke bevolking bekend en zeer gewaardeerd om hun jarenlange ervaring in het onderwijs. Vóór de invasie van IS leidden de religieuze zusters reeds de Al-Thaira lagere school. Als vluchtelingen voor IS bleven zij ook in Erbil, waar ruim 100.000 vluchtelingen waren neergestreken, onderwijs verzorgen. Ze gaven les aan de ontheemde kinderen in tijdelijke scholen die in containers waren opgezet.

Nu hun terugkeer werd de lagere school in Qaraqosh in 2017 heropend. Deze telt nu 427 leerlingen. De middelbare school zal naar verwachting op 1 oktober haar deuren openen voor 625 leerlingen in de leeftijd van 13 tot 18 jaar. “Als zusters Dominicanessen zijn wij ervan overtuigd dat onderwijs de geest verlicht en de harten opent voor de waarheid. Daarom hebben wij het initiatief genomen tot het project voor een nieuwe middelbare school – in een dorp waar de jongeren dringend behoefte hebben aan een gezonde mentale omgeving,” verklaarde zuster Clara.

Het nieuwe drie verdiepingen tellende schoolgebouw zal de gemeenschap op vele manieren helpen. In de eerste plaats bevrijdt het de leerlingen van de last om in twee ploegen naar school te moeten. Bovendien is er een sportterrein gepland dat toegankelijk is voor alle jongeren van de gemeenschap – ook voor degenen die niet in de school zijn ingeschreven. Bovendien biedt het bouwproject nieuwe werkgelegenheid in de gemeenschap, omdat de plaatselijke bevolking voor de bouwwerkzaamheden is ingehuurd. Zo’n 200 ingenieurs, bouwvakkers en geschoolde arbeiders zijn betrokken geweest bij de bouw van de nieuwe school. En na de voltooiing zal de school werk bieden aan leraren en ander schoolpersoneel.

De religieuze zusters zullen in de nieuwe school weer een pastoraal werker hebben, net als in hun lagere school. Zij weten dat deze diensten een sterke bron van geestelijke steun zijn voor hun leerlingen. De jongeren kunnen gebruik maken van de schoolkapel, die voor iedereen toegankelijk is, deelnemen aan allerlei religieuze activiteiten, catecheselessen houden en zich voorbereiden op hun Eerste Heilige Communie.

“Wij zijn u zeer dankbaar voor uw blijk van solidariteit. Wij stellen uw morele en financiële steun, die ons helpt om in ons land te blijven, zeer op prijs,” zei zuster Clara tegen Kerk in Nood. Dankzij de donateurs van de stichting zijn veel projecten gerealiseerd om Baghdida (Qaraqosh) weer op te bouwen en hulp en bijstand te bieden aan christelijke gezinnen die terugkeren na de invasie van IS.

Tijdens zijn bezoek aan Kerk in Nood (ACN) sprak hij over Bomonti, van oudsher een christelijke wijk van de stad die vandaag de dag wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van grote aantallen gezinnen van immigranten uit verschillende culturen. De Salesianen van Don Bosco zijn er betrokken bij een verscheidenheid van activiteiten in het Apostolisch Vicariaat van Istanbul. Ze geven echter vooral pastorale zorg en onderwijs aan emigranten en vluchtelingen in de Christelijk wijk Bormonti.

De meeste van deze mensen beschouwen Turkije slechts als een tussenstop, omdat zij willen emigreren naar landen als Australië of Canada. “Er wordt veel gesproken over de vluchtelingen uit Irak of Syrië, maar er komen ook veel anderen, bijvoorbeeld uit Pakistan, Nigeria, Burkina Faso, Mali of Ivoorkust, om maar een paar landen te noemen. Zij blijven hier jarenlang. Sommigen van hen moeten zes of zeven jaar wachten op een visum”, legt pater Simon uit. Als gevolg daarvan hebben de Salesianen zich toegelegd op het onderwijs van de kinderen van deze gezinnen. Zij leiden een school voor meer dan 400 kinderen en een klein jeugdcentrum voor 40 pubers op de Evrim Campus in Bomonti.

Een ander zwaartepunt van hun werk is het verlenen van pastorale zorg in de Turkse taal. Bomonti lag ooit aan de rand van de stad, maar is nu het hart van Istanbul. De plaatselijke kerk van de wijk, “Notre Dame de Lourdes”, is de enige kerk in Istanbul die uitsluitend gewijd is aan de Turks sprekende katholieke gemeenschap. In andere parochies overheersen Grieks en Frans in plaats van Turks, omdat Istanbul een multiculturele en meertalige stad is. De bevolking is er de laatste 50 jaar vertienvoudigd en de stad heeft een van de grootste jongerenpopulaties van alle Europese steden.

In de parochie van “Notre Dame de Lourdes” bereiden Turks sprekende kinderen, jongeren en volwassenen zich voor op hun eerste heilige communie, op het vormsel of op het sacrament van het huwelijk. “In het vicariaat Istanbul hebben we ongeveer 100 catechumenen die afkomstig zijn uit veel verschillende landen, waaronder Turken en Iraniërs. Christen worden is hier niet verboden. De mate van sociale acceptatie varieert van geval tot geval. Sommigen worden door hun familie verstoten, anderen hebben geen problemen, en het komt ook voor dat hele families besluiten Christen te worden”, aldus pater Simon. De parochie heeft dringend behoefte aan adequate faciliteiten om pastorale zorg te kunnen verlenen. Daarom willen de Salesianen met de hulp van de weldoeners van Kerk in Nood een nieuw parochie- en sociaal centrum bouwen op het terrein van de Evrim Campus. Het nieuwe centrum moet iedereen ten goede komen, zowel buurtbewoners als immigranten, en een interculturele uitwisseling tussen jongeren die in het stadsdeel wonen vergemakkelijken.

Velen die bij de Salesianen om hulp komen vragen, hebben moeilijke, traumatische ervaringen gehad en zoeken troost. Of zij leven binnen zeer fragiele sociale structuren. Hun situatie wordt echter vaak dramatisch wanneer de migranten besluiten Turkije te verlaten en niet langer het geduld hebben om op een visum te wachten. “Het geeft me een akelig gevoel als ze na de Zondagsmis naar me toe komen en me vragen hun reis te zegenen. Ik weet waar ze heen gaan en dat het niet altijd goed afloopt”, zegt pater Simon.

De lasten die veel van de vluchtelingen dragen zijn zo zwaar dat ze nauwelijks te dragen zijn. “Het nieuwe centrum is bedoeld om ‘Kolay gelsin’ te zijn, een bron van verlichting, een zegen voor hen,” legt pater Simon uit. Daarom voelen de Salesianen zich geïnspireerd door de groet: “Kolay gelsin” – Moge het gemakkelijk komen. Moge God verlichting schenken. “Het is onze roeping om elkaars lasten te verlichten en voor ons allen verlossing in de wereld te brengen. Het geschenk van lichtheid en verlossing, dat is wat wij willen geven met de oprichting van het nieuwe centrum op de Evrim Campus.”

Helpt u mee zodat de Kerk op meer plaatsen in Turkije pastorale steun kan verlenen? Doneer dan online of maak uw gift over onder vermelding van Turkije. Uw gift gaat naar dit project of soortgelijke projecten in de regio.

© Foto: Don Bosco Instanboel