Een reeks gebeurtenissen verscheurde de communiteit van de Dochters van het Kruis. Het begon op 5 oktober toen zr. Flora werd gediagnosticeerd met corona. De volgende dag werd ook zr. Suchita in het ziekenhuis opgenomen. Haar toestand verslechterde snel. In één week werden achttien zusters van de communiteit gediagnosticeerd met het virus. Zr. Anupama, de provinciale overste, en zes andere zusters hadden ernstige gezondheidsklachten en moesten onmiddellijk in het ziekenhuis worden opgenomen.

Na acht dagen in het ziekenhuis konden sommige zusters weer naar huis komen, waar ze nog acht dagen in quarantaine moesten blijven. Zuster Suchita kwam niet thuis. Op 23 oktober om 20.00 uur is de religieuze zuster overleden. “We worden Dochters van het Kruis genoemd. Dit keer heeft de Heer ons een deel van zijn kruis gegeven. Maar laten we niet vergeten dat we het niet alleen dragen. Hij is bij ons. Laten we dus samen het kruis dragen en elkaar helpen. Laten we het kruis omarmen en moedig optillen”, schreef zr. Anupama toen ze de provincie over het verlies informeerde.

Zr. Suchita was de directeur van een school die onderwijs bood aan 320 kinderen uit arme gezinnen. Ze was ook lid van de Provinciale Raad van haar congregatie en de overste van de communiteit in Hamirpur. “Zr. Suchita gaf haar leven voor de armsten en de zwaksten. Het is een groot verlies voor de provincie en voor mij persoonlijk”, aldus een herstelde zr. Anupama. Ondanks de risico’s en ontberingen, zet de congregatie, gesticht door Moeder Marie Therese Haze in 1833, en vooral actief op het gebied van onderwijs, haar werk voort.

Toen de corona-epidemie zich in India verspreidde en de mensen de gezondheids- en economische gevolgen van de pandemie begonnen te ondervinden, konden veel gezinnen het schoolgeld niet betalen. Als gevolg daarvan ontvingen de zusters die als leerkracht werken vele maanden lang geen salaris. In de voetsporen van hun stichter bleven de Zusters van de Dochter van het Kruis echter in de noden voorzien van wie het meest lijden in de samenleving. Zo zorgen ze voor ontsmettingsmiddelen en zelfgemaakte maskers voor wie zich deze essentiële middelen niet kunnen veroorloven. De meest kwetsbare gezinnen zijn bovendien afhankelijk van de zusters voor voedsel en medicijnen. “De nood groeit, net als het lijden van de mensen,” aldus zr. Anupama.

De missie van de zusters is om aan alle mensen in het lijden en de dood van Jezus Christus aan het kruis de ervaring van Gods liefde te openbaren. Ze verrichten pastoraal en sociaal werk in de sloppenwijken van Rourkela en bezoeken zieken, bejaarden en noodlijdende arbeidsmigranten die niet voor hun gezin kunnen zorgen. India is zwaar getroffen door de corona-epidemie. Er zijn meer dan 8,5 miljoen positieve gevallen geregistreerd in het land. Meer dan 127.000 mensen stierven aan het coronavirus. “We weten niet hoe lang deze pandemie een ravage gaat aanrichten. Onze stad Rourkela is zwaar geteisterd. De mensen zijn bang,” zei Sr. Anupama.

Kerk in Nood steunt de congregatie in India al sinds de jaren negentig van de vorige eeuw. Nu, in tijden van nood, vallen de zusters opnieuw terug op de steun van de stichting. “We proberen deze tragische gebeurtenissen [het verlies van zuster Suchita en de ziekte van 18 andere zusters] te boven te komen, maar het zal tijd vergen. De ziekenhuisrekeningen vallen ons zwaar, want de provincie werkt nog steeds aan haar economische duurzaamheid. We weten niet hoe lang deze pandemie zal voortduren. De zusters die ziek zijn, hebben goede zorg en voedzaam eten nodig. Als u en uw donateurs overwegen om ons in deze crisistijd te steunen, zal ik u ooit dankbaar zijn voor uw goedheid”, besluit zr. Anupama in haar brief.

Helpt u zusters in deze moeilijke corona-pandemie om de medische kosten te dekken? Doneer dan online of maak uw gift over onder vermelding van ‘Zusters India.’ Uw gift gaat naar dit project of soortgelijke projecten in de regio.

Hoewel Katholieken slechts een minieme minderheid vormen van de bevolking, kunnen de priesters de pastorale zorg door de grote afstanden niet alleen aan. De zusters zijn hard nodig. Diverse congregaties dragen hun steentje bij. Ze geven catechese aan kinderen, jongeren en volwassenen en bereiden hen erop voor de sacramenten te ontvangen. Ze organiseren bezinningsdagen, vakantiekampen en jongerenbijeenkomsten en ze bekommeren zich om bejaarde, zieke, eenzame en behoeftige mensen.

De Vincentianessen bijvoorbeeld, die in Shortandy een huis hebben, bezoeken in diverse dorpen in een straal van 80 kilometer mensen die hun hulp nodig hebben. In Makinsk hebben hun medezusters een gaarkeuken waar veertig gezinnen elke dag een warme maaltijd aangeboden krijgen. Ook komen dagelijks 25 kinderen naar de zusters om er te spelen, te knutselen en aan de catechese deel te nemen. De zusters van de congregatie van de Goddelijke Barmhartigheid begeleiden de priesters op huisbezoeken in de dorpen. In hun huis hebben ze bovendien acht meisjes opgenomen die in de stad Petropavlovsk studeren. Ze begeleiden hen, beantwoorden hun vragen over het geloof en bidden samen met hen. Eens in de maand organiseren de zusters samen met de priesters een jongerenbijeenkomst.

Kerk in Nood ondersteunt de zusters elk jaar. Aartsbisschop Tomasz Peta schrijft ons: “De zusters zijn verbonden met God en blijven tegelijk onlosmakelijk verenigd met de mensen. Ze leven voor de mensen en treden op als hun vertegenwoordigers. Ze leven onder dezelfde omstandigheden als de leken om zo hun noden te leren begrijpen en zich in hun naam tot God te wenden. Ze maken eten klaar, verbouwen fruit en groenten in de tuin, gaan naar de markt en werken met hun handen. In de winter moeten ze hun kloosters verwarmen en hun geestelijk leven en kennis voeden door het lezen van geestelijke literatuur. Aangezien Kerk en staat gescheiden zijn, leven de kloosterlingen van de vrijgevigheid van gelovigen. Uw financiële steun bevrijdt hen ten dele van die zorgen, zodat ze zich helemaal aan hun roeping kunnen wijden.”

Helpt u de 70 zusters in het aartsbisdom van Astana waardevol pastoraal werk verrichten? Doneer dan online of maak uw gift over onder vermelding van code 351-05-39. Uw gift wordt voor dit project gebruikt of voor soortgelijke projecten in de regio.

Door Amélie de La Hougue

Zuster Pauline, de generaal-overste van de congregatie en al 25 jaar zuster en haar medezuster Marie-Bernadette, de voormalige generaal-overste en al 35 jaar geleden ingetreden, vertellen over hun ervaringen en werk in Burkina Faso.

Kunt u ons wat meer vertellen over uw gemeente?

Onze gemeenschap van de Onbevlekte Ontvangenis werd in 1924 in Burkina Faso begonnen en is nu niet alleen actief in Burkina, maar ook in Togo, Niger, Benin, Ivoorkust, Mali, Algerije, Italië en Frankrijk. In totaal zijn er 463 zusters in de congregatie, waarvan 30 buiten Burkina Faso. We hebben ook 24 novicen en 24 postulanten. In Burkina Faso zijn we aanwezig in 13 van de 16 bisdommen van het land.

Vandaag de dag wordt Burkina Faso in toenemende mate wordt geteisterd door terroristisch geweld. Heeft u dit persoonlijk gezien?

Ja, we leven momenteel in een klimaat van permanente onveiligheid. Vooral onze zusters in de gemeenschappen in het noorden van het land zijn dagelijks getuige van botsingen. In Bam waren de terroristen slechts 3,2 km verwijderd van de congregatie. We nemen elke dag vluchtelingen op, vooral vrouwen van wie de man is vermoord – omdat de terroristen vooral de mannen doden – maar ook kinderen en ouderen. In het noorden zorgen de zusters dagelijks voor tussen de 30 en 60 vluchtelingen. En zelfs hier in Ouagadougou, de hoofdstad, hebben we meer dan 600 mensen opgenomen. Deze mensen hebben brood, water, een beetje zeep nodig, maar vooral ook een sympathiek gehoor, een gebaar van zachtaardigheid, van geliefd zijn, zelfs al is het maar voor een dag, na wat ze hebben meegemaakt.

Zijn de terroristen gericht op een bepaald deel van de bevolking?

Iedereen is in het vizier – katholieken worden gedood, animisten worden gedood, moslims worden gedood, protestanten worden gedood!

Neemt u iedereen op en helpt u iedereen?

Ja natuurlijk, we verwelkomen alle vluchtelingen of christenen, moslims, animisten …

Bent u bang?

Bang, nee, omdat we vertrouwen op de voorzienigheid van God. Maar we weten dat er elke dag iets met ons kan gebeuren en dat we voorbereid moeten zijn op elke mogelijke situatie. We zijn bezorgd over iedereen, we willen in staat zijn om aan de noden van elk individu te lenigen. Als overste van de congregatie dragen we zorg voor al deze noden en zorgen. Hier in Burkina Faso lijdt iedereen aan dit klimaat van onveiligheid, niet alleen onze zusters in het noorden van het land, ook die in Mali….

Wat zegt u tegen uw eigen zusters in deze moeilijke tijden?

We zeggen dat ze stevig geworteld moeten blijven in hun geloof en in liefde. We moedigen hen aan in hun missiewerk, waar ze zich ook bevinden. En we bidden veel, voor vrede maar ook voor de bekering van de terroristen. Dat doen we al vele jaren, elke dag. We hopen dat de Heer ons zal helpen, want we zijn er voor Hem. We leven dit martelaarschap in geloof.

Heeft u erover gedacht om sommige van uw gemeenschappen te sluiten, zoals bijvoorbeeld die in Dori?

We willen geen van onze gemeenschappen sluiten, omdat de mensen al bang zijn. Als ze de religieuze zusters zien vertrekken, dan zullen ze zich echt verlaten voelen. We willen bij de mensen blijven, hen helpen en troosten. Onze zussen in Mali werden gedwongen om te vertrekken om acute veiligheidsredenen, maar nu vertellen ze me dat ze bereid zijn om daar terug te keren. Ze voelen dat ze klaar zijn om samen met de mensen te lijden, zij aan zij met hen.

Blijven de christenen hopen, ondanks de dreigingen die boven hun hoofden hangen?

Ja, we hebben een echte geestelijke groei onder de mensen opgemerkt. Geconfronteerd met deze moeilijkheden verlaten de Christenen de kerken niet. In plaats daarvan bidden ze nog meer! In het aartsbisdom Ouagadougou hebben we een gebedsketen georganiseerd in de 35 parochies, zodat elke week een parochie speciaal voor vrede bidt.

Welke boodschap wilt u aan Christenen in Europa overbrengen?

Wij vragen hun gebeden, hun solidariteit en hun aanmoediging. We zijn verrast door wat er met ons gebeurt, maar tegelijkertijd delen we in het lijden dat zoveel andere Christenen in andere landen ervaren. En we vragen ook hen om standvastig te blijven in hun geloof.

We willen ook onze oprechte dank betuigen aan iedereen die ons helpt en ons aanmoedigt om de hoop te bewaren, zodat we iedereen die om ons heen lijdt kunnen blijven helpen. Op deze manier delen we in één grote gemeenschap van gebed.

Hoe ziet u de toekomst?

We vertrouwen op de goddelijke Voorzienigheid. We weten dat de Heer van ons houdt en dat Hij ons zal helpen dit lijden te doorstaan. We behouden onze geest van hoop en weigeren in wanhoop te vervallen.

Kerk in Nood helpt de zusters al jaren in Mali en Burkina Faso. De hebben we bijgedragen aan voertuigen, de renovatie van hun vormingshuizen, muziek-apostolaat, zonne-energie en de vorming van de zusters. Met uw hulp kunnen we de congregatie verder helpen bij de vorming van zusters, begeleiding van roepingen en om de aanwezigheid van de zusters op de moeilijkste plaatsen mogelijk te maken. Helpt u mee?

Sinds juli 2018 wonen en werken de zusters uit Togo, die behoren tot de congregatie van de Missionaire Catechetische zusters van het Meest Heilig Hart, in Parakou. In deze grote en zich dynamisch ontwikkelende stad in het noorden van Benin leven verschillende etnische groepen samen. De meerderheid van de bevolking is Moslim, maar omdat de stad op een belangrijk kruispunt ligt en gemakkelijk toegankelijk is, heeft de congregatie hier sinds 1997 een vormingshuis. Hier ontvangen de jonge Afrikaanse zusters van de congregatie hun geloofsvorming.

Momenteel zijn er vijf jonge zussen in opleiding. Ze komen allemaal uit arme gezinnen en de meesten wonen ver van huis. Ze kunnen dus nauwelijks hopen op steun van hun gezin. Noch kunnen de plaatselijke parochies het zich veroorloven om het werk van deze zusters te steunen. De zusters leveren wel een essentiële bijdrage aan de parochies, bijvoorbeeld door jongeren en volwassenen in het geloof te instrueren, zieken en ouderen te bezoeken en hun de heilige Communie te brengen.

Met uw steun kunnen we zusters Helène en zuster Epiphanie ondersteunen bij het leveren van een goede vorming voor hun jongere medezusters.

Helpt u mee? Doneer dan online of maak uw gift over onder vermelding van code: 117-05-39. Uw gift gaat naar de zusters in Parakou of naar soortgelijke projecten in de regio.

Samra werd gedwongen te trouwen en zich tot de Islam te bekeren; haar familie heeft haar sinds haar ontvoering niet meer gezien. Nehah had meer geluk en ontsnapte aan haar ontvoerder, hoewel ze werd aangerand. Dit zijn slechts twee voorbeelden van ontvoering van christelijke minderjarige meisjes in Pakistan en de praktijk van gedwongen huwelijken en bekering tot de Islam. Het aantal van dergelijke incidenten neemt sterk toe.

Samra houdt van haar familie en begrijpt dat ze hen moet helpen; ze houdt van koken en assisteren bij huishoudelijke taken. Ze heeft slechts drie jaar lagere school afgerond; het gezin leeft van dagloon en haar ouders kunnen het schoolgeld niet betalen. Op 16 september 2019 was Samra alleen thuis. Haar ouders waren op het werk en haar broers en zussen waren op de markt. Die dag werd ze met geweld in een auto gegooid en meegenomen. Samra’s broer Shahzad zag de auto wegrijden. Hij rende er achteraan maar kon deze niet bijhouden. Haar ouders hebben herhaaldelijk melding gemaakt van de ontvoering, maar de lokale politie beweerde dat ze niet was meegenomen, maar dat ze van huis was weggelopen. Haar ouders werd verteld om geen scène te maken.

Het duurde even voordat het gezin nieuws kreeg. De mensen hoorden dat Samra was getrouwd en zich had bekeerd tot de Islam. Haar huwelijksakte vermeldde dat ze 19 jaar oud was. De politie beval haar ouders niet terug te komen en ze werden bedreigd dat hun andere dochter, Arooj, een vergelijkbaar lot zou ondergaan. Het gezin bleef volharden. Ze sloten een lening van 40.000 roepies (ongeveer € 250) af, zodat ze geld hadden om aan officieren te geven telkens als ze naar het politiebureau gingen. Ze hoopten dat het geld de agenten zou aansporen om op te treden. Daartoe verkochten ze ook hun naaimachine en telefoons. Elke roepie die ze verdienden, ging op aan de zoektocht naar Samra. Tevergeefs.

Arooj: “Mijn leven is niet gemakkelijk. We missen Samra; we eten en slapen slecht. Ik ga niet naar school omdat we de kosten niet kunnen betalen. Toch weet ik dat God ons niet heeft verlaten. Jezus is met mij. Ik draag altijd een rozenkrans bij me en ik bid dat Moeder Maria ons blijft beschermen. Dit gebied is niet veilig voor ons. Mijn moslimvrienden behandelen me goed, maar hun moeders mogen me niet. Ze denken dat ik onrein ben; Ik mag alleen bepaalde borden en glazen gebruiken. Ik hou van mijn land, maar ik wil daar leven waar we allemaal worden gerespecteerd. Ik vraag nederig dat wereldleiders werken aan onze veiligheid en vrede. Mensen vergeten vriendelijk te zijn. ‘

Neha Pervaiz vertelde Kerk in Nood haar eigen verhaal. “Ik ben in veel opzichten een normaal meisje. Ik ben dol op tekenen, schetsen en racen; Ik speel graag met mijn beste vriend Madiha en mijn drie jongere broers en zussen. Maar ik ben ook Christen en ik heb daarom enorm geleden. Mijn tante, wiens kinderen ik heb verzorgd en die ik in bad deed, stond mijn verkrachting en ontvoering toe. Terwijl we in haar huis waren, werden mijn broer en ik opgesloten in aparte kamers en geslagen. Een man genaamd Imran heeft me verkracht en me gedwongen de Koran te reciteren. Omdat ik eerst weigerde, sloegen ze mijn broer nog harder. Ik gaf toe om hem veilig te houden. Vervolgens werd ik zeven dagen gevangen gehouden in het huis van Imran, totdat een van zijn dochters me bevrijdde. Een van de kinderen van mijn tante nam me op in huis en wist me verborgen te houden. Ze leende me een boerka en 500 roepies (ongeveer € 3) zodat ik veilig naar mijn familie kon terugkeren. Maar mijn ouders geloofden me niet toen ik hen vertelde wat er was gebeurd.”

“Ik leef nu onder de bescherming van de Kerk, maar ik ben niet veilig. God beschermde me en ik ontsnapte. Ik draag met trots het kruis waar ik ook ga. Ik kan nergens alleen heen, want ik word misschien opnieuw aangevallen. Ik ben niet vrij om naar de kerk te gaan. Ik heb geen beveiliging of wettelijke bescherming. Toch wil ik mijn land niet verlaten. Dit is mijn huis. Ik wil rechten studeren, zodat ik andere meisjes tegen soortgelijke misdaden kan beschermen. Ik hoop ook dat wereldleiders wetgeving ondersteunen die de veiligheid van vrouwen waarborgt en gedwongen bekering en huwelijken voorkomt.”

In Dhakka, de hoofdstad van Bangladesh, werden vandaag gedenkdiensten gehouden voor de slachtoffers van de aanslag van 1 juli 2016. Vijf leden van de Jamaat-ul-Mujahideen Bangladesh (JMB), een islamistisch fundamentalistische groepering, bestormden toen het Holy Artisan Bakery Café, een restaurant in het rijke district Gulshan dat door buitenlanders bezocht werd. Ze verdeelden de klanten in twee groepen. Degenen die de koranverzen uit hun hoofd kenden, werden vrijgelaten; de anderen werden gedood.

Twintig burgers, waaronder negen Italianen, en twee politieagenten kwamen om. Hoewel de regering de terroristische dreiging in vuurgevechten met veiligheidstroepen heeft ‘geëlimineerd,’ blijven er vragen over de voedingsbodem voor radicalisme in het land. Op dit moment ligt de zaak nog voor Dhaka’s Speciale Antiterrorisme Tribunaal. Na drie jaar zijn 21 leden van de JMB aangeklaagd, inclusief de bommenleggers, planners en wapenleveranciers.

Na de aanval ontdekten de Bengalen dat het islamitische fundamentalisme diep geworteld was in hun land. Vooral in vanuit het buitenland gefinancierde Koranscholen en op internet werden jonge geesten beïnvloed. “Zelfs studenten van katholieke scholen, die zijn geschoold in kritisch denken, zijn door terroristen gehersenspoeld”, aldus pr. Francesco Rapacioli, missionaris van het Pontificale Instituut voor Buitenlandse Missies (PIME) in Bangladesh. In gesprek met AsiaNews vertelt hij hoe belangrijk de rol van scholen is: “In dit geval gaat het gevoel van islamitische gemeenschap (Ummah) en de oproep om de Islam ten koste van alles te verdedigen voor alles.”

Rapacioli: “Als we de voorwaarden voor radicalisering willen voorkomen, moeten we systematisch het onderwijs op islamitische scholen controleren en leren om menselijker te zijn, zelfs op liberale en katholieke scholen.” Met dit in gedachten, lanceerde hij eerder al een beweging voor dialoog en coëxistentie onder jongeren van verschillende religies, Shalom genoemd. Deze werd in 2005 door de missionaris, een broeder uit Taizé en een predikant van de kerk van Bangladesh (Presbyterianen en Anglicanen) opgericht. Tijdens de eerstvolgende vergadering op 21 september concentreren 60 jonge christenen en 60 jonge moslims zich op de Verklaring over menselijke broederschap die in februari in Abu Dhabi werd ondertekend door paus Franciscus en de grootimam van de Al-Azhar universiteit in Caïro, Ahmad Muhammad Al-Tayyib. “Het is een symbolisch gebaar, maar het kan een andere mindset opbouwen en stelt christenen en moslims in staat elkaar te ontmoeten; niet door te doen alsof we allemaal hetzelfde zijn, maar door ons af te vragen of en hoe het mogelijk is samen te leven, te beginnen bij onze eigen groep.”

Bron: AsiaNews