Gemengde gevoelens van een bisschop bij de onafhankelijkheid van Zuid-Sudan
De vorming van Zuid-Sudan als een eigen land is een "wonder" volgens een vooraanstaande bisschop die tevens waarschuwde voor de uitdagingen die het land, dat op het punt staat onafhankelijk te worden, nog staan te wachten.
In een herderlijk schrijven waarvan de verschijning samenviel met het moment waarop de onafhankelijkheid van Zuid -Sudan officieel werd uitgeroepen (zaterdag 9 juli), staat bisschop Eduardo Hiiboro Kussala stil bij het lijden van de Sudanezen, in het bijzonder tijdens de meer dan 20 jaar durende burgeroorlog. De bisschop van Tombura-Yambio, in West Equatoria in het diepe zuiden van het land, wijst daarbij met nadruk op de opofferingsgezindheid die het volk van de nieuwe natie zal moeten opbrengen om het land uit de situatie van extreme armoede en aanhoudend geweld te brengen.
In het herderlijk schrijven, waarvan de Katholieke hulporganisatie Kerk in Nood, die bijstand verleent aan vervolgde en andere lijdende Christenen, een kopie heeft ontvangen, schrijft bisschop Hiiboro: "De onafhankelijkheidsdag is voor het volk van Zuid-Sudan een wonder". Maar bisschop Hiiboro erkent dat hij "gemengde gevoelens" heeft terwijl Zuid-Sudan zich heeft afgescheiden van het door Khartoem beheerste Sudan en legt er de nadruk op dat een feestelijke stemming getemperd zou moeten worden door hernieuwde inspanningen om de conflicten zowel binnen als ten noorden van het nieuwe land het hoofd te bieden. Deze gevoelens houden verband met toenemende vrees voor een nieuwe oorlog na recente rapporten over gevechten in twee grensstreken, het olierijke Abyei en Zuid-Kordofan, waar 170.000 mensen van hun woningen zouden zijn verdreven. Bisschop Hiiboro onderstreept de humanitaire schok die het conflict heeft teweeggebracht en schrijft: "De uitdaging is enorm. Soms komt zij werkelijk neer op de vraag: wat moet ik opgeven om deze persoon te laten eten, hem te kleden en onderdak te geven?" In een andere boodschap verklaarde bisschop Hiiboro dat "er geen tijd is voor feestvieringen" gezien de voortdurende conflicten, mensenrechtenschendingen tegen (religieuze) minderheden in (Noord) Sudan evenals de armoede die duizenden vluchtelingen en migranten bedreigt die naar Zuid-Sudan terugkeren.
Bisschop Hiiboro schreef aan Kerk in Nood: "de nieuwe staat Zuid-Sudan staat nog in de kinderschoenen, is kwetsbaar, mist betrouwbare en transparante instituten en wordt alles behalve goed bestuurd". Bisschop Hiiboro deed tevens een beroep op hulporganisaties, NGO’s en andere instellingen om Zuid-Sudan bij te staan bij zijn pogingen het hoofd te bieden aan zijn verpletterende sociale, politieke en economische problemen en om bij te dragen aan de ontwikkeling van het pastorale leven en de missie van de Kerk. In zijn brief aan Kerk in Nood schreef bisschop Hiiboro: "wij in het Katholieke bisdom van Tombura-Yambio, voelen ons genoodzaakt aan onze partners te vragen hoe wij samen deze problemen moeten oplossen en plannen ontwikkelen waarmee de Kerk en haar internationale partners de helpende hand kunnen bieden aan de maatschappij in haar geheel om zo goed mogelijk bij te dragen aan een rechtvaardige en veelbelovende ontwikkeling."
Sudan en Zuid-Sudan zijn prioriteitslanden voor Kerk in Nood. Kerk in Nood verleent essentiële hulp aan duizenden gevluchte kinderen die de scholen van hoop in en rond Khartoem bezoeken, Mis stipendia voor priesters, voertuigen en andere transportmiddelen voor geestelijken en religieuzen, hulp aan religieuze Zusters, catechisten en anderen bij de vorming en de bouw van kerkgebouwen. De hulp van Kerk in Nood werd dringender tijdens de Sudanese burgeroorlog van 1983-2005, het langste conflict in zijn soort in Afrika. Ongeveer drie miljoen mensen kwamen om en nog eens miljoenen werden verjaagd en/of vluchtten naar het buitenland. Een staakt-het-vuren en de daaropvolgende Algehele Vredesovereenkomst (Comprehensive Peace Agreement "CPA) leidde tot een overgangsregeling waarbij Noord en Zuid-Sudan de macht deelden. Verkiezingen en een referendum in januari 2011 lieten een verpletterende steun voor afscheiding zien en het verschijnen van de 54ste staat in Afrika.
