"Het is onze roeping hier te leven en te getuigen", de moeilijke missie van de Christenen in Israël en Palestina
De reis van Tel-Aviv naar Jeruzalem duurt nauwelijks een uur. De snelweg rolt zich voor ons uit. Af en toe verschijnen hekken langs de weg. Hoe dichter we bij de hoofdstad van Israël komen, hoe meer afscheidingen we zien: muren, prikkeldraad, controleposten. Ze zijn in Oost-Jeruzalem en in de Palestijnse gebieden overal aanwezig "en wekken beklemmende bijgedachten: willekeur, blokkade, gevangenis. Doorgang wordt slechts verleend op vertoon van een reispas. Niet iedereen heeft er een. Afwijzende blikken en gebaren zijn bij de controleposten vaak te zien. Daar komen nog de onzichtbare scheidslijnen bij: afwijzing en achterdocht. De ene kant wil de ander niet aanvaarden. Israël en Palestina zijn landen die nauw aan elkaar verbonden zijn, en toch lukt ze het maar niet om zoals goede buren samen te leven.
Voor William H. Shomali, die sinds 2010 hulpbisschop van Jeruzalem en Vicaris van het Latijnse Patriarchaat voor Jeruzalem en de Palestijnse gebieden is, is dat juist de reden waarom Christenen een grote verantwoordelijkheid dragen. "Wij kunnen en willen bruggen voor de vrede bouwen", zegt deze 61-jarige geestelijke die afkomstig is uit Beit-Sahouar bij Bethlehem, tijdens een bezoek van medewerkers van de internationale hulporganisatie Kerk in Nood. "Afzien van geweld, wederzijds respect en de bereidheid elkaar te ontmoeten, zijn voor hem de noodzakelijke voorwaarden voor een dialoog die zich richt op een vreedzame samenleving. De Katholieke Kerk wil aan Christenen bovendien een perspectief bieden om hen aan te moedigen in het land te blijven. Mgr. Shomali zegt hierover: "Wij hebben een grote verantwoordelijkheid voor het Heilig Land. Het is onze roeping hier te leven en te getuigen. Vrede is mogelijk".
Vele initiatieven van de Katholieke Kerk en andere Christelijke kerken geven hier blijk van. Zo heeft het Latijnse Patriarchaat van Jeruzalem in de Palestijnse gebieden de leiding over dertien scholen die door 5800 leerlingen worden bezocht, jongens en meisjes. De scholen staan open voor kinderen en tieners onafhankelijk van hun afkomst of geloofsovertuiging. De meeste leerlingen zijn Moslim. Kerk in Nood steunt vele projecten in de Palestijnse gebieden en Jeruzalem, met als direct of indirect doel verzoening te bevorderen: bijvoorbeeld het verstrekken van beurzen aan jongeren, de opleiding van priesters en seminaristen, de vernieuwing van parochiecentra, de aankoop van auto’s en minibussen voor het werk in de parochies.
Het samen naar school gaan heeft tot doel een vreedzame samenleving te bevorderen en ertoe bij te dragen dat de verschillende sociale groeperingen en geloofsovertuigingen elkaar beter leren kennen en begrijpen. Dat geldt ook voor de kleuterscholen van de Kerk. Humanitaire initiatieven en sociale bouwprojecten die eveneens onder de verantwoordelijkheid van het Latijnse Patriarchaat vallen, verlichten de onmiddellijke nood van de mensen, maar dienen ook om de gemeenschappelijke en wederzijdse verantwoordelijkheid te versterken. Volgens de "Directory of the Catholic Church in the Holy Land 2010" telt het Latijnse Patriarchaat van Jeruzalem 314.000 gelovigen, verspreid over Israël, de Palestijnse gebieden, Jordanië en Cyprus.
Zo zet de Katholieke universiteit van Bethlehem, met zijn 3000 studenten, zich ook in voor de dialoog. Sedert haar stichting in 1973 zijn er al 11.500 mannen en vrouwen met succes afgestudeerd. Dit instituut is ook bedoeld als een bijdrage aan het begrip tussen de verschillende religies en bevolkingsgroepen. Het belang van dit initiatief blijkt uit een opmerking van de Moslim studente Lubna Alzaroo, afkomstig uit Hebron die pas op de leeftijd van 18 jaar is begonnen Christenen te begrijpen en te waarderen: ‘steeds meer Christenen emigreren om politieke, economische en sociale redenen. Hen verliezen betekent onze eigen bevolking verliezen met dezelfde catastrofale consequenties als de Nakba, de verdrijving en vlucht van de Palestijnen in 1948."
