Door Tony Homsy.
Toen ik maandagochtend wakker werd ben ik meteen mijn e-mails gaan lezen, alle nieuwsbronnen hadden het over de moord op Pater Frans van der Lugt s.j. Op 7 april 2014 werd hij, in de ochtend, ontvoerd vanuit zijn huis in Homs, Syrië, door gemaskerde, en gewapende mannen en met schoten om het leven gebracht. Ondanks het gevaar, had hij vrijwillig besloten om in de stad Homs te blijven uit solidariteit met de mensen in de stad die niet weg konden. Hij blijft in onze gedachten en in onze gebeden.
Buiten Syrië, was Frans, zoals wij hem graag noemde, niet zo’n bekende persoonlijkheid als Pater Kolvenbach, nog zo’n fantastische Nederlandse missionaris die de Jezuïetenorde diende als generaal overste. Maar de mensen die hem kenden, kenden hem als een eenvoudige, goedhartige, liefdevolle man. Aan de ene kant probeer ik Frans te huldigen als iemand met een levensdoel, een levensdoel dat hij nu heeft vervuld. Maar aan de andere kant ben ik diep bedroefd omdat ik een geweldige kameraad ben kwijtgeraakt, een Jezuïet die alle Syrische Jezuïeten al decennia lang inspireerde.
In de afgelopen jaren was Frans erg betrokken bij het lopende conflict in Syrië. De "Erasmus blog"
in de Economist waardeerde zijn leven in dienstbaarheid met een post op 10 februari, hierin
werd aandacht besteed aan de wens van Frans om de wereldopinie wakker te schudden voor de benarde toestand van de mensen in "Homs. Op 8 april, de dag nadat Frans gedood werd, citeerde "Erasmus" een andere Jezuïet. Jan Stuyt noemde Frans een martelaar voor de dialoog tussen de godsdiensten. "Erasmus" schrijft schitterend over de invloed die Frans heeft bij leven en in dood.
Hij bleef in het hart van het belegerde Homs toen de rebellen, waaronder zich militante islamisten bevonden, de stad overnamen en hij bleef ook tijdens de belegering door de overheid, toen hij aan alle slachtoffers in het conflict hulp bood, dit als een soort verwijt aan de strijdende partijen. Hij riskeerde bewust zijn leven door te blijven op een plek waar islamistische rebellen actief waren. Maar hij getuigde ook van de wrede gevolgen van de belegering door te weigeren te vertrekken toen hij dat nog zo gemakkelijk kon doen zonder dat iemand het hem zou hebben kwalijk genomen. Vanuit zijn standpunt verdiende alle burgerslachtoffers medeleven en droegen alle strijders, van beide kanten, een gedeelte van de schuld. Dat klinkt als een waarheid waard om voor te sterven – en het gaat wat verder dan een godsdienstige dialoog-.
Ik had het geluk in hetzelfde gebouw te wonen als Pater Kolvenbach tijdens de laatste twee jaren van mijn tijd in Beirut. Maar met Frans deelde ik nog heel wat meer. Mijn relatie met hem begon tijdens mijn "tocht" om toe te treden tot de orde van de Jezuïeten terwijl hij de afgevaardigde was van de kloostergemeenschap, op de dag dat ik intrad.
Hoe het mogelijk was dat een buitenlander "Nederlander in Syrië "het hart van alle Syriërs wist te winnen of het nu christenen of moslims waren, voorstanders van het regime of rebellen.
Enkele leden uit zijn gezelschap zeiden over hem toen ze de historische stad Homs verlieten:
"We zullen niet overleven zonder Frans (Abuna)". Hoe is het mogelijk, vraag je je af. Het was omdat Frans wist hoe je een goede missionaris moest zijn.
Ik heb nagedacht over mijn eigen ervaringen met Frans en ik heb drie belangrijke karakterkenmerken gevonden die hem hielpen een goede leider en missionaris te zijn en ook een goede geestelijke voor het Evangelie.
- Gulheid: Frans gaf zichzelf ruimschoots aan ieder die hij tegen kwam en was als een vader voor allen "of het nu Jezuïeten waren of leken – . Hij gaf zich op zo’n manier dat ik enkele Jezuïeten heb horen mopperen dat hij niet genoeg voor zichzelf zorgde. Wanneer hij op retraite was kon hij de hele avond besteden aan biecht horen, aan spiritueel advies geven of aan alleen maar luisteren. Toch stond hij dan ‘s ochtends weer vroeg op om met zijn Zen- meditatie te beginnen.
- Liefde: Pater Frans (70 jaar oud) was altijd in de weer jonge Syriërs te inspireren met zijn talent en doorzettingsvermogen tijdens het leiden van bedevaarten alsof hij de jongste van de groep was. Veel Jezuïeten zijn bekend om hun lezingen in plaatselijke kerken en Frans was geen uitzondering, maar de manier waarop hij dat deed was bijzonder. Omdat hij volkomen was opgegaan in de cultuur en de taal en omdat hij de dagelijkse besognes van de Syriërs kende, sprak hij op een authentieke manier over de liefde. Hij had aantrekkingskracht op de jeugd door het in zijn lezingen en preken over de liefde te hebben. Maar wat ons het meest aantrok was zijn leven zelf, een leven uit liefde. Deze liefde maakte hem gelukkig een Syriër te zijn………..zelfs meer dan om Nederlander te zijn, zei hij vaak. Ik zal de dag niet makkelijk vergeten toen ik hem een grap in Syrisch dialect probeerde uit te leggen, hij onderbrak me: "Hé jongen, hoe oud ben je?" Drieëntwintig antwoordde ik. Hij zei: "Oké, dan loop ik al 19 jaar langer in Syrië rond dan jij".
- Eenvoud: Wie met Frans meeging op de trektochten die hij nogal eens organiseerde "misschien was hij er zelfs bekender door dan als missionaris-, kon zien dat deze oude man overleefde op eenvoudig basisvoedsel. Ondertussen droomden wij al van het heerlijke Syrische eten van onze moeders bij thuiskomst. Maar Frans was gelukkig met eenvoudig voedsel. In plaats van met een auto te rijden doorkruiste hij de nauwe straatjes van Homs op zijn fiets.
Enkele dagen voor zijn dood postte Frans deze tekst op zijn facebook pagina:
Christenen in het oude Homs vragen zich af: "Wat kunnen we doen?" "We kunnen niets doen!" Maar God zal voor ons zorgen, we zijn verlamd hoewel we geloven dat God met ons is, vooral in deze leerzame omstandigheden. God zal ons nooit in de steek laten, hij kent ons en kent ons lijden, hij wil nooit het kwade. Hij werpt altijd een blik vol medeleven op diegene die hij liefheeft.
Ons geloof helpt ons geweldig deze kritieke situatie te doorstaan. Ook ervaren we de goedheid van mensen in nood. We vinden linzen en bulgur (een graanproduct) voor onze huisdeur. We zijn arm en we verkeren in nood, we herontdekken de goedheid van mensen als we wat krijgen van onze broers en zusters.
We zien dat het kwade onder ons zijn weg probeert te vinden maar we kunnen niet blind zijn voor de goedheid, we vechten om deze vlam in ons hart levend te houden………… We wachten het resultaat van de onderhandelingen af. We blijven optimistisch geloven dat ze een oplossing zullen vinden, maar we hebben geleerd niet in geruchten te geloven.
We bereiden ons voor op Pasen, laten onze gedachten gaan over doodgaan en wederopstanding. Het is alsof we in een diep dal zitten maar we kunnen, veraf, het licht zien, dat weer naar het leven zal leiden. We hopen erop dat Syrië spoedig zal opleven…..laten we doorgaan.
Ik mis je Frans. Gisteravond zocht ik panisch naar een foto van jou en mij, het dwong me alle foto’s die ik in de afgelopen vijf jaar van verschillende gebeurtenissen in de Jezuïeten gemeenschap genomen heb, door te kijken. Je was er altijd, met je glimlach en je steun. Ik zie je bij het afleggen van hun plechtige gelofte, bij hun wijding, bij vergaderingen en verjaardagen. Ik kwam de foto’s van mijn eerste gelofte tegen, je was er wel degelijk op de achterste rij, in je rode hemd. Je liet nooit een mogelijkheid voorbij gaan om vele generaties Syrische Jezuïeten aan te sporen door te gaan. Toen realiseerde ik mij, dat je altijd, net als vroeger, bij ons zult zijn. Ik kan je horen, terwijl je zegt: Ga vooruit, Tony en ga door met je werk voor de kerk in Syrië.
Ik zal het proberen Frans. Maar hoewel ik nog jong ben, heb ik lang niet zo veel energie als jij.
Tony Homsy is een Syrisch Jezuïet. Hij is 28 jaar oud en webmaster van de website van zijn kloosterorde. Nadat hij afstudeerde van de universiteit van Aleppo in biochemie, sloot hij zich aan bij de Jezuïeten. Hij woonde 2 jaar in Cairo, Egypte, waarna hij filosofie en Arabische beschaving studeerde in Beirut, Libanon. Op dit moment is hij student aan de Creighton universiteit in Omaha waar hij digitale journalistiek en computerwetenschappen bestudeert.
Bron: Asianews
Foto: thepostonline.nl
