Kerk in Nood steunde de financiering van een flatgebouw voor Arabische christenen in Jeruzalem
Uittocht stoppen
Jeruzalem – "We hebben er lang moeten op wachten, maar nu is onze levenslange droom eindelijk uitgekomen." Rami en Ramia zijn een jong, christelijk echtpaar. Ze zijn onlangs samen met drie kinderen verhuisd naar een eigen woning. Voor ons lijkt het doodnormaal. Maar in Jeruzalem – één van de meeste ingewikkelde steden in de wereld – is dit niet zo. Dit project – de bouw van een appartementenblok in het zuiden van de stad – dat afgelopen jaar opgeleverd werd onder de bescherming van de Latijnse Patriarch van Jeruzalem is iets heel bijzonders. Het is het nieuwe thuis voor 72 christelijke gezinnen van alle gezindten. "Voor christenen in Jeruzalem is het niet zo eenvoudig om een eigendom te verwerven. Ze zitten gevangen tussen alle fronten", zegt Rami. Het nu opgeleverde project is een idee van hulpbisschop Mgr. William Shomali, die het ontwikkelde tijdens de tweede intifada. In die periode in 2003 was er een uitzonderlijk grote christelijke exodus uit het Heilig land. "Wij wilden iets doen om de christelijke uittocht uit Jeruzalem te beëindigen", zegt Mgr. Shomali die verantwoordelijk is voor de streek van Jeruzalem. "Heel wat mensen stonden nogal sceptisch tegenover het plan en twijfelden aan de uitvoering ervan." Het project werd medegefinancierd door Kerk in Nood.
Jonge gezinnen bemoedigen
Een vertegenwoordiger van de Latijnse Patriarch legt ons de voorwaarden uit waaraan de christelijke gezinnen moesten voldoen om uitgekozen te worden, want de vraag naar woningen was veel hoger dan het aanbod. "Aanvankelijk stuurden 500 gezinnen een aanvraag in. Dat alleen illustreert hoe groot de nood was aan betaalbare woningen voor christenen hier. Jammer genoeg konden we niet op alle wensen ingaan. We wilden vooral de christelijke gezinnen van de middenklasse in Jeruzalem, die geen eigen woning bezaten en die op één of andere manier betrokken waren in het Kerkelijke leven aanmoedigen. Bovendien schonken we bijzondere aandacht aan de jonge gezinnen."
Vioollessen en dansles opgeschort
Als gevolg van die keuze werden gezinnen zoals leraren op christelijke scholen, personeelsleden van de christelijke klinieken, of – zoals in het geval van de Ramis – mensen die werkzaam zijn in mensenrechtenorganisaties geselecteerd. "Het was voor ons een harde dobber om een hypotheek te vinden voor het appartement. De laatste jaren zijn onze kosten als gevolg van onvoorziene uitgaven haast verdubbeld. En het leven is sowieso al erg duur in Jeruzalem. Zonder besparingen is het bijna onmogelijk." Zijn vrouw Ramia – een lerares in een christelijke school legt uit: "Daarom hebben we de afgelopen jaren ingewoond bij mijn schoonouders zodat we geld konden sparen. Dat was niet steeds gemakkelijk, maar uiteindelijk was het dit wel waard." Helaas is de noodzaak te sparen om de afbetalingen te kunnen betalen nog niet voorbij. "We moesten met pijn in het hart onze kinderen vertellen dat ze niet langer vioollessen konden volgen en naar de volksdansgroep konden gaan", legt Ramia uit. "We konden ons ook niet langer een zomervakantie veroorloven afgelopen jaar. In de plaats hiervan bezochten we met de kinderen de binnenlandse heilige plaatsen." Toch zijn de kinderen gelukkig. "We vonden hier meteen vriendjes", vertelt de elfjarige Jacob, die met zijn broers Richard en Carlos een partijtje voetbal speelt in de tuin. Ook de ouders zijn gelukkig met de situatie. "Het is hier net een christelijk eiland", zegt Ramia. "Iedereen helpt elkaar. We ontmoeten elkaar bij de barbecue en bij vieringen. De sfeer is erg goed. Je kunt hier als christen gelukkig leven. Er is zelfs een katholieke kerk in de buurt. Daar gaan we op zondag naar de mis." Toch zijn er enkele spanningen met de moslimbuurt. "Iedereen in het flatgebouw zal je bevestigen dat de muezzin van de nabijgelegen moskee steeds luider is beginnen oproepen tot gebed sinds wij hier komen wonen zijn. Zo verloopt het leven in het Midden-Oosten. Van zodra de christenen een kerk bouwen, rijst er moskee op vlak naast het kerkgebouw. Nu er christelijke appartementen zijn, hebben ze de volumeknop van de luidsprekers op de minaret hoger gedraaid", zegt Ramia. "Begrijp me niet verkeerd. Mijn beste vriendin is moslima. Maar in het algemeen zijn wij christenen opener en verdraagzamer." Toch zijn het maar kleinere irritaties, voegt ze eraan toe. "Jeruzalem is ook onze heilige stad. Waarom zouden we weggaan?"
Bron en foto: Kerk in Nood (Oliver Maksan)
