Dinsdagmorgen is de priester Joseph Dinh Huy Huong, misschien wel de bekendste priester in Vietnam, gestorven. Pater Joseph, "Ut" voor zijn vrienden, wijdde zijn leven aan het steunen van het pastorale werk van de Kerk en haar sociale- en liefdadigheidsprojecten. Hij hielp de armen, lepralijders, alleenstaande moeders, wezen, Aids-patiënten en bergbewoners zonder onderscheid te maken tussen Christenen en niet-Christenen. Hij was een getuige van Christus" liefde in een land gekenmerkt door haat en oorlog, een onevenwichtige ontwikkeling, corruptie en verwaarlozing van de armen. Decennialang verplaatste hij zich per fiets en later, vanwege hartkwalen, per auto in het noorden en het zuiden om hulp te brengen en de bisschoppen en priesters bij te staan in een vaak ruwe samenleving.
"Ut" was op 6 mei 1940 geboren in het bisdom Phat Diem, maar diende als priester in het bisdom Saigon (later Ho Chi Min Stad) waar hij 48 jaar werkte in de parochie Durc Tin, een buitenwijk van de stad. Voor 1975 was hij ook kapelaan voor de Amerikaanse soldaten die in Vietnam gestationeerd waren. Daarom werd hem, voor de komst van het communisme, het aanbod gedaan het land te verlaten en naar de VS te gaan, wat hij weigerde. Dat leverde hem 10 jaar zware dwangarbeid op, waar te midden van zwaar lijden zijn enige troost was een paar bladzijden uit het Evangelie van Johannes, die hij van buiten kende, te herhalen.
Opvang
In 1986 opende Vietnam zijn deuren naar economische ontwikkeling en internationale markt. Maar deze hervorming betekende veel sociale problemen die een grote invloed hadden op gezinnen en parochies. Pater Joseph verleende opvang aan alleen staande moeders die in de prostitutie terecht waren gekomen en aan zwangere vrouwen zodat te hun baby’s niet zouden aborteren . "Het is een kleine moeite," vertelde hij, "meisjes te helpen die zwanger zijn. Als je hun niet helpt, zijn ze gedwongen hun kind te doden." Zijn opvangcentrum is met de hulp van de zusters van Moeder Teresa een veilige haven geworden voor 40 kinderen. Een ander belangrijk werk was de hulp aan de bergbewoners bij het naar school gaan, werken en kapellen oprichten in een maatschappij die hen marginaliseert en verdacht maakt. Zelfs de lepralijders konden rekenen op de hulp van pater Joseph. Terwijl de regering hen uitsloot en ver van de steden naar de onbewoonde wildernis verdreef, slaagde de priester er in organisaties op te zetten die hun leerde hoe ze landbouw moesten bedrijven , hoe ze medicijnen moesten verdelen en catechese en gebed konden praktiseren.
Soepkeukens
In de praktijk werden al deze projecten tegengewerkt door de communistische regering, die de sociale invloed van de Kerk kost wat kost wilde uitbannen. Maar de grote noodzaak om aan deze noden tegemoet te komen, die de politiek koud liet, deed de lokale politie een oogje dicht knijpen. En zo kon pater Joseph doorgaan met het creëren van kinderopvang, basisschool, technische instituten en klinieken. Zelf leden van de communistische partij smeekten hem hun kinderen op te nemen in deze scholen om een beter morele opvoeding te krijgen dan op de staatsscholen. Door een toegenomen ontspanning tussen de regering en het Vaticaan werden zijn projecten officieel en tussen 2006 en 2009 was hij directeur van Caritas in Saigon. Hij gaf ook de aanzet tot het verrichten van sociale en liefdadigheids projecten in elke parochie om de armen te helpen. Een van zijn laatste projecten, geboren uit de huidige economische crisis, was het beginnen met voedselmarkten die als soepkeukens fungeerden voor degenen die niet in hun eigen voedsel kunnen voorzien. (Bron: AsiaNews)
