Op vrijdag 23 september zal de voorzitter van de Organisatie voor de Bevrijding van Palestina, Mahmoud Abbas, de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties vragen Palestina als staat en VN-lid te erkennen "binnen de grenzen van 1967".
Onderstaand een kritische analyse door Bernado Cervellera, hoofdredacteur van het katholieke persbureau AsiaNews.
Het plan om erkenning door de VN aan te vragen werd ongeveer een jaar geleden gelanceerd en kreeg de steun van bijna 130 landen. Minstens een jaar lang hebben de Israëlische ambassadeurs in de wereld tevergeefs geprobeerd deze poging ongedaan te maken. Volgens Israël zou erkenning een bedreiging vormen voor de vrede in de regio en voor de Israëlisch-Palestijnse gesprekken. Die verkeren sinds vorig jaar in een impasse als gevolg van de uitbreiding en aanleg van Israëlische nederzettingen in de bezette gebieden.
Lid of waarnemer
Na enige aarzeling hebben zelfs de Verenigde Staten geprobeerd het Palestijnse verzoek met alle middelen te blokkeren. Washington heeft al gezegd dat het Abbas" verzoek in de Veiligheidsraad zou vetoën. In dat geval zullen de Palestijnen de Algemene Vergadering vragen hen op zijn minst een plaats toe te kennen als ‘waarnemer’ met het daaraan verbonden recht om vertegenwoordigd te zijn in de verschillende VN-organisaties. Daarin zullen ze vrijwel zeker slagen.
Ruil
Om dit laatste te voorkomen probeert de Amerikaanse president Barack Obama in overleg met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en misschien Mahmoud Abbas om de laatste ertoe te bewegen van zijn aanvraag af te zien. In ruil daarvoor zouden er nieuwe bilaterale gesprekken moeten komen.
De kans daarop is echter klein omdat de regering Netanyahu de steun nodig heeft van de radicale partij van Avigdor Lieberman, die niet alleen voor de bouw van nederzettingen is maar deze zelfs wil versnellen.
Economische druk
De Verenigde Staten en Israël zijn bereid om de Palestijnen economische onder druk te zetten. Het Amerikaanse Congres heeft Obama de steun aan de Palestijnen in te trekken als Abbas bij zijn voornemen blijft. Israël heeft gedreigd niet langer overdrachtsbelasting over te maken die toekomt aan de Palestijnen.
Bij de Oslo-akkoorden (1993) heeft Israël zich verplicht belasting over te dragen aan de Palestijnse Autoriteit die wordt geheven over goederen die via Israëlische havens en vliegvelden worden vervoerd. Het gaat om een bedrag van rond een miljard dollar, hetgeen bijna tweederde vormt van de jaarlijkse begroting van de Palestijnse overheid.
Zonder dit geld kan de PA geen salarissen meer betalen aan ambtenaren en komt de ontwikkeling van stedelijke gebieden en infrastructuur stil te liggen.
Onverstandig
In Israël en de Arabische wereld wordt ernstig getwijfeld of het afsnijden van het Palestijnse inkomen wel zo verstandig is. Als de Palestijnen hun middelen van bestaan geblokkeerd zien worden door Israël zullen zij zich mogelijk gedwongen zien om massademonstraties te houden naar het voorbeeld van de Arabische Lente in landen als Tunesië, Libië, Egypte en Syrië.
Initiatief
Het is indrukwekkend hoe de Palestijnse leiders er in zijn geslaagd door middel van een diplomatiek initiatief prominent in het nieuws te komen én behoorlijk lang te blijven, zelfs op momenten van ander belangrijk internationaal nieuws, zoals bijvoorbeeld de financiële crisis in Griekenland en de eventuele gevolgen voor de euro en de Europese Unie.
Paniek
Het is lachwekkend om te zien hoe een groot deel van het Westen door paniek bevangen is nu de Palestijnen in plaats van de wapens op te nemen precies doen wat ze altijd aangeraden was om te doen: namelijk hun vrijheid te zoeken door middel van vreedzame, diplomatieke middelen.
Het is nauwelijks te begrijpen dat de schrik een aantal westerse regeringen om het hart is geslagen door het Palestijnse initiatief. Laat staan de dreigementen van Israël en de VS om ‘sancties" op te leggen voor alleen al het indienen van een verzoek. Het is niet meer dan dat. Landen die het ermee eens zijn kunnen voorstemmen, terwijl degenen die het er niet mee eens kunnen tegenstemmen. Wat is er zo vreselijk aan de verzoek en een stemming daarover?
Onwaarachtig
Het enige mogelijke antwoord is dat het Palestijnse verzoek om erkenning als staat door de VN, met of zonder volledig lidmaatschap, het Westen confronteert met een situatie die belangrijke landen wanhopig proberen te vermijden: namelijk of er iets waar is van hun plechtige beweringen dat zij voorstander zouden zijn van "het beëindigen van de bezetting die begon in 1967", in de woorden van de toenmalige Amerikaanse president George W. Bush.
Formules
Het is onthullend dat er de afgelopen dagen zoveel koortsachtige diplomatieke activiteit is ontplooid om onder het mom van "zoektocht naar een formule" druk wordt uitgeoefend op de Palestijnse leiders om van hun plannen af te zien. Maar, zo hebben de Palestijnen al gezegd, de tijd van "formules" is voorbij.
Het is twintig jaar geleden dat ze toetraden tot de Vredesconferentie van Madrid, en achttien jaar geleden, op 13 september 1993, ondertekenden zij de beginselverklaring, de zogenaamde "Oslo-akkoorden", waarin de Palestijnse en Israëlische naties elkaar wederzijds erkenden.
Maar sindsdien hebben de Palestijnen moeten toezien hoe hun land, dat in 1967 door Israël werd bezet, en het beschikbare water van dag tot dag verder wordt overgenomen en verbruikt door Israëlische kolonisten en hun nederzettingen, onder het mom van het ‘vredesproces’.
Bescherming
De Amerikaanse president Obama, die bij het begin van zijn ambtstermijn openlijk van Israël eiste dat het de bouw van nederzettingen staakte, is daarop teruggekomen. Hoe is het mogelijk om de Palestijnse leiders te vragen te onderhandelen over de toekomst van een gebied, terwijl de bezettende macht de eigen bevolking steeds steviger op dat grondgebied vestigt?
Erkenning als staat, onder de bescherming van het VN-Handvest, geeft de Palestijnen een sterkere bescherming tegen het opslokken van hun land en water en helpen om Israël te bewegen om op te houden.
Het zal ook een vredesverdrag tussen Israël en de Palestijnen mogelijk maken. Want dat is het doel van de hele operatie, zoals president Abbas heeft benadrukt, teneinde op basis van gelijkwaardigheid en gelijke rechten met de staat Israël, die zij al lang geleden hebben erkend, te worden erkend op het eigen grondgebied.
Bron: AsiaNews
