De bevolking van Marocco is voor 99% Islamitisch. Niettemin hebben Karmelitessen en Clarissen er kloosters gesticht. Een bezoek aan de kerk van gebed.
Een omsloten contemplatief klooster midden in een Islamitisch land? Zuster Maria Virtudes vindt de vraag heel gewoon. "Andere religieuze zusters in Europa vragen mij vaak wat het voor zin heeft een katholiek klooster te stichten in een land dat voor 99% Islamitisch is", zegt zij en ze lacht. Sinds drie jaar is deze jonge Spaanse, non in het carmelietenklooster in Tanger. Daarvoor woonde zij in de Carmel, gesticht door Johannes Paulus II in het Vaticaan. "Om het eerlijk te zeggen, ik ben een beetje verwonderd over zulke vragen. Want wij weten dat gebed geen grenzen kent. En als wij alleen door onze aanwezigheid hier ook getuigen kunnen zijn voor onze Islamitische vrienden, des te beter".
Momenteel wonen er zeven nonnen in strenge beslotenheid in het klooster van de heilige Familie en de heilige Theresia, gesticht in 1934 in deze stad en haven aan de noordkust van Marocco. Onder hen woont de enige Carmelites van de wereld die uit Liberia komt. Nog in juli van het vorig jaar kwamen er drie nonnen van kloosters in Spanje en Italië de gelederen versterken. De aartsbisschop haalde ze zelf af in de haven. Vroeger toen Tanger nog een Spaans protectoraat was, woonden er hier tot 20 zusters, de meesten uit Andalusië. "Ze hoefden geen bruidsschat mee te brengen om hier te worden aangenomen", zegt zuster Maria Isabella, die hier al 40 jaar woont en bidt en die nu hoofd van de gemeenschap is als moeder overste. Ze is een sterke maar toch vrolijke vrouw. Een leven van bidden en stilte heeft haar een zekere uitstraling gegeven, maar tegelijkertijd heeft zij een heel gewone manier van optreden. In de kapel van het Hart van Jezus, het centrale punt van het huis, waar de zusters de H.Mis bijwonen, van achter een ijzeren traliehek, legt zij de spirituele zending van haar gemeenschap uit: "Onze zending is er een van vrede. Wij bidden voor vrede in Marocco en Spanje en voor de verspreiding van het Koninkrijk Gods".
Maar naast deze belangrijke intenties zijn er toch ook kleinere zorgen van alledag. Het klooster is wat de gebouwen betreft in goede staat. Maar een gril van de architect maakt het leven voor de nonnen moeilijk. Terwijl sommigen niet meer zo jong zijn, zijn er zomaar op plekken door het hele huis heen, trappen en afstapjes. " Een kleine lift of een traplift zou het leven voor ons hier veel makkelijker maken", zegt moeder overste. Zij moet zich nu met pijn, op de trap naar boven worstelen met behulp van een stok. Kerk in Nood heeft beloofd te zullen helpen.
Als men haar vraagt of het niet moeilijk is een contemplatief leven te leiden midden in een Islamitische omgeving, schudt deze Spaanse zuster, die nu in de zeventig is met haar hoofd. "Onze Islamitische buren hebben groot respect voor ons zusters" zegt zij en ze voegt eraan toe, ‘stilte en contemplatief leven staan in hoog aanzien bij de Moslims". Zuster Maria Virtudes, de jongste van de nonnen, knikt instemmend. "Het is waar. We hebben geen problemen met onze Islamitische buren. Integendeel,gedurende de Ramadan, de vastenmaand, komen zij na zonsondergang langs en brengen ons voedsel".
De harmonieuze betrekkingen tussen de nonnen in het klooster en hun Islamitische buren schijnen niet alleen hier in Tanger te heersen. De Clarissen van Casablanca vertellen ook dat zij goede betrekkingen ervaren met hun Islamitische buren. In 1989 kwamen vijf zusters aan in deze drukke miljoenenstad aan de Atlantische kust. Vandaag zijn er negen Mexicaanse zusters in het klooster van Onze Lieve Vrouw van Guadelupe. "De heilige Franciscus kwam ooit naar Marocco om met de Saracenen zoals zij toen heetten, te praten. Waarom zouden wij zusters niet ook hetzelfde doen in deze tijd?", zegt zuster Manuela. Haar vrolijkheid is aanstekelijk. "Er zijn echt warmhartige betrekkingen met de mensen in de wijk. Wij worden zelfs uitgenodigd om couscous te komen eten. De Marokkanen zijn zeer gelovige mensen die God zoeken. Er kwam eens een jongetje aan de deur kloppen. Hij wilde Jezus zien. Aanvankelijk wist ik niet heel goed wat ik moest doen, maar toen nam ik hem mee naar de kapel en vertelde ik hem, dat Jezus woont in het tabernakel. Dat maakte indruk op deze jongen en hij bleef daar lange tijd".
Op een dag kwam een Moslim naar haar toe en zei: "Nu begriijp ik uw roeping. U leeft zoals de Maagd Maria, in stilte. Dat heeft grote indruk op mij gemaakt. Men moet er zich van bewust zijn dat Maria een grote plaats inneemt in de Koran". Zuster Maria is het ermee eens: "De Marokkanen hebben groot respect voor priesters en religieuzen. Ze zien hen als mannen en vrouwen van God. Daar komt nog bij dat velen van hen op katholieke scholen hebben gezeten. Zij weten daarom dat wij hun goedgunstig gezind zijn."
Niettemin, er zijn grenzen. Als de zusters de stad ingaan, verbergen zij het kruis dat aan hun rozenkrans hangt. "Er zijn altijd enkele mensen die het als een provocatie zien. We willen ze niet extra aanmoedigen" zegt zuster Manuela. Desondanks voelt zij zich erg op haar gemak in deze krioelende Islamitische stad. "De eerste keer dat ik hier op ons terras stond en rondkeek, wist ik: Ik voel me hier thuis. Toen mijn bisschop mij vroeg waarom ik naar Marocco wilde gaan, zei ik tegen hem dat ik een religieus avontuur zocht. Dat heb ik hier gevonden".
Bron en foto: Kerk in Nood, Oliver Maksan
Vertaling: L.M.Vencken
