In 1994 werden in Rwanda binnen honderd dagen 800.000 mensen afgeslacht. De genocide staat bekend als één van de grootste humanitaire tragedies in de geschiedenis van Afrika. De Poolse missionaris pater Stanislaw Filipek, die al meer dan dertig jaar in Rwanda werkzaam is, zet zich in voor het verbreiden van de Goddelijke Barmhartigheid en de bouw van een heiligdom van de Goddelijke Barmhartigheid in Kigali. Tijdens zijn bezoek aan Kerk in Nood sprak hij over zijn verlangen de Goddelijke Barmhartigheid in Rwanda present te stellen die zuster Faustina Kowalska, de apostel van de Goddelijke Barmhartigheid, heeft ondervonden.
Hoop tussen hopeloosheid
“Christus openbaarde zich aan zuster Faustina tussen de twee wereldoorlogen”, overdacht pater Stanislaw. Tijdens hun diepste hopeloosheid, toen de mensen door de ramp waren getroffen en hen kwaad was aangedaan, juist op dat moment, toen alles verloren en kapot was gemaakt, openbaarde God zich als de Barmhartige. God kan alles goed maken. Hij kan iets slechts in iets goeds veranderen. Wij worden onophoudelijk opgeroepen om dit te leren en dit is tevens de rode draad die door ons werk in Rwanda loopt.”
De reinigende ervaring van het kruis
Pater Stanislaw trekt een vergelijking met de ervaring van Rwanda met behulp van een verhaal. “Zo’n twintig jaar geleden sprak een vrouw, toen ze nog een jong meisje was, een valse getuigenis tegen een man, die in een huis woonde waar ook een ander zijn oog op had laten vallen. Vanwege deze valse getuigenis werd de man tot acht jaar gevangenisstraf veroordeeld. Hij leed erg aan stijgende wraakgevoelens, omdat hij onschuldig was veroordeeld. Tijdens zijn gevangenisstraf ontmoette hij Jezus persoonlijk. Hij bekeerde zich en een proces van innerlijke vergeving begon. Tegelijkertijd ontdekte de vrouw, die hem had beschuldigd, dat ze tijdens het bidden steeds maar weer aan de naam van de man moest denken. Haar geweten ontwaakte en ze nam een priester in vertrouwen. Samen besloten ze naar de man op zoek te gaan en zijn vergeving te vragen. Een lange zoektocht begon. Jarenlang zocht ze in verschillende gevangenissen. Op een dag hoorde ze dat de man was vrijgelaten en ze vond hem uiteindelijk in zijn huis. Bang en niet wetend hoe hij zou reageren vroeg ze hem om vergeving. “Ik heb het je al lang geleden vergeven”, antwoordde hij. “Ik wilde je schade berokkenen, maar ik ben veranderd en weet nu dat God me op een kruisweg stuurde – een hele zware – die mij echter heeft bevrijd. En dus vergaf ik je.” Hij omhelsde en kuste haar… Ze zijn nu vrienden.”
Goede dingen uit slechte ervaringen
“Het idee van de Goddelijke Barmhartigheid wordt eenvoudig over heel Rwanda verspreid”, verklaart de missionaris. De Pallottijnen in Frankrijk publiceerden een klein boekje over de verering van de Goddelijke Barmhartigheid met de volgende inhoud: de rozenkrans van barmhartigheid, de zondag van barmhartigheid, het uur der barmhartigheid, etc. Wij hebben ze in het Kinyarwanda, de nationale taal, vertaald en verspreid. De verering van de Goddelijke Barmhartigheid werd in vruchtbare grond gezaaid, aangezien na de oorlog men zich de vraag stelde: hoe kun je over vergeving spreken? In Rwanda werd de volgende vraag vaak gesteld: "Wie moet als eerste vergeving schenken?’ Er is geen gemakkelijk antwoord, maar ik herhaal het. Degene die wijs is en dichter bij God staat, moet leren om te vergeven. Je verliest niets als je iemand vergeeft. In tegendeel, je kunt alleen maar winnen. Ik denk dat de woorden van Johannes Paulus II in Dives in Misericordia (Rijk aan barmhartigheid) in dit geval erg nuttig zijn. Hij zei dat de kunst van de Goddelijke Barmhartigheid daarin ligt goede dingen uit de slechte te halen. Dat betekent dat we ons niet op het slechte moeten concentreren dat we hebben veroorzaakt of ondervonden, maar op het goede dat we kunnen uitvoeren.”
